Cahuita en Tortuguero | 4 dagen

Na onze eerste tropische dagen stuiteren we na drie nachten weer naar het hoofdeiland om te vertrekken richting het Caribische Cahuita. Bij vertrek worden we nog uitgezwaaid (oke niet echt uitgezwaaid) door een klein groepje dolfijnen, dat zo de naam "Dolphins bay" eindelijk eer aandoet.

Na een overstap op een andere boot, gevolgd door een paar uur bussen, blijkt de grensovergang van Panama naar Costa Rica er eentje uit een oude film; met een busje worden we afgezet bij de douane en na de nodige stempels betreden we bepakt en bezakt te voet over een verlaten spoorbrug het Costa Ricaanse grondgebied. Bijzonder. Een nieuw busje staat al te wachten en zet ons af bij onze junglelodge, waar we worden verwelkomt met een luide "HOLA" door een van de twee huispapegaaien. Tropischer dan dat wordt het toch niet! Na een typical Costa Rican maaltijd (vlees /
Vis met rijst en bonen, een tortilla, sla en een stukje kaas *raar*) kruipen we weer vroeg ons geairconditioneerde nest in om de volgende dag te beginnen met een stevige junglewandeling van een km of 10, waar we het eerste wildlife van deze vakantie in de ogen kijken. Naast tientallen sprintende salamanders, vallen jolige aapjes, walgelijk grote sprinkhanen, een bewegende (!) luiaard en zelfs een gele opgerolde slang ons ten deel in deze zweterige trek. Ook hier liggen plezier en angst weer dichtbij elkaar: het ene moment een liefkozende aaaah voor de aapjes, het andere moment een met moeite ingehouden gil als er weer "iets" met teveel poten en ogen langs ons heen schiet. Het is absoluut even wennen. De wandeling zelf is echter prachtig: de jungle grenst hier aan het strand, dus kunnen we onze zwetende koppies af en toe gemakkelijk laten bijkomen op een omgevallen boomstam in de branding. Met een makkelijk te volgen pad zijn er geen verdwalingsopties, al wordt het even avontuurlijk als we twee keer op goed geluk een donker klein riviertje moeten oversteken, die volgens de lonely planet "thighhigh" kunnen zijn met vloed. Bij ons raakt het water echter net de knieschijven aan.

Diezelfde middag sijpelt ook het nieuws door van de mega-overwinning van Duitsland op Brazilië, die hier in de media vrijwel wordt genegeerd vanwege de terugkomst van het Costaricaanse elftal op eigen bodem. Alle nieuwsuitzendingen (inclusief nieuwslezers met voetbalshirts aan) hebben het 's avonds over de "helden" die worden onthaald door de president en zo ongeveer elke Tico (bijnaam van Costaricanen) in de nabije omgeving. Hartstikke mooi om te zien hoe trots het land is op deze prestatie. Leuk was trouwens ook dat wanneer Nederland een kans had in de wedstrijd, die door de Tico's met succes werd gepareerd, ze niet keihard "oeiiiiiiii" roepen of beginnen te tieren zoals wij, maar heel hard gaan juichen, alsof ze zelf net een doelpunt hebben gemaakt. Noflik.

Dag twee in het "tranquillo" Cahuita is toch wel een hoogtepuntje tot nu toe, met in de ochtend het luiaardenopvangcentrum, het enige ter wereld. Een enthousiaste vrijwilliger vertelt ons daar alles over deze koddige knuffelbeesten, die dus zomaar 3 dagen achtereen niet bewegen, 1x per week uit hun boom klimmen om te kakken en soms uit meters naar beneden vallen omdat ze hun eigen arm aanzien voor een tak en zodoende pijnlijk kennismaken met de zwaartekracht. Naast deze wikipediawijsheden is er ook ruimte voor een tete-a-tete met 1 van de luiaarden (aaien!) waarbij het dier in kwestie loom z'n megaklauw uitsteekt die door ons liefkozend wordt aangegrepen. Dat ons net is verteld dat deze lomerds zo fel kunnen uithalen als een valse kat zijn we op dat moment spontaan vergeten. Wat we ook kunnen vergeten is de aansluitende luiaardspottingkanotocht, vanwege een everlasting regenbui: 1-0 voor het regenseizoen.

In de middag (ja bij ons in de middag ja!) is het weer voetbaltijd, en kijken we onder het genot van een verse fruitjuice de ondergang van het Nederlands elftal tegemoet. Nadat in de 70ste minuut de stroom ruim een kwartier uitvalt vormt het electranet nog een extra spanningsdimensie in de strijd, maar we hebben tot groot geluk van de aanwezige Argentijnen alle penalty's kunnen zien. Basta. Vanaf nu hebben we dus een gedeeld lot met de Tico's, uitschakeling en een prestatie om trots op te zijn. Hoewel het natuurlijk eeuwig zonde is, blijkt het een mooi bindmiddel in zo ongeveer elk taxiritje en incheckmoment: of je nou wel of niet elkaars taal spreekt, je roept gewoon wat voetbalnamen en "si, si!" Of een afkeurend "pffff" en je hebt een conversatie, ideaal.

Na een goede nacht slaap vertrekken we in de stromende regen richting Tortuguero, dè plaats om schildpadden (tortuga's) te spotten. De enige manier om daar te komen is door de jungle via het water. Omdat de bootjes behalve de overkapping verder compleet open zijn, laten we de illusie dat we met deze stortregen droog overkomen, al snel varen. Binnen vijf minuten zijn we inderdaad compleet doorweekt en rest ons niets anders dan deze vier uur durende boottocht ingedoken in onze poncho's door te brengen. Gelukkig klaart het weer het laatste uur een beetje op en kijkt iedereen elkaar opgelucht aan, al verdwijnt deze bij mij al snel als bij aankomst blijkt dat mijn backpack en daarmee al mijn kleren, ondanks de vuilniszak, niet waterproof zijn. Gelukkig zitten we in een kleinschalig hotelletje waar de moeder van de eigenaar zo lief is om alles in de droger te stoppen, zodat ik 's avonds alsnog droge kleren heb. Net op tijd voor onze schildpaddenexcursie, waar het schoolreisjesgevoel zich van ons meester maakt. Onder begeleiding van een gids gaan we in het donker in de boot, waar we samen met de rest van ons groepje (een man of 8 in totaal) naar een van de zones worden gebracht. Ze hebben hier over een lengte van 5 mijl het strand in een aantal zones verdeelt, en iedere gids en zijn groep krijgt hiervan een gedeelte toegewezen. Komt er die avond in jouw zone een schildpad het strand op geschuifeld, dan mogen alleen de groepjes die deze zone toebedeeld hebben gekregen de schildpad benaderen. En dat ook nog eens in een vooraf gelote volgorde. Prachtig georganiseerd dus, al blijkt deze poespas overbodig omdat het op deze stormachtige avond geen enkele schildpad belieft zich naar het strand te begeven. Jammer natuurlijk, te meer omdat het "hoogseizoen" is voor de broedende groene zeeschildpad en er avonden zijn dat er tientallen het strand bekruipen, en daarmee onze verwachtingen ook hooggespannen waren. We zijn echter weer een mooi aantal verhalen van de gids rijker, en weten nu dat het stelen van eieren of de schildpad zelf hier gelijk staat aan het handelen in drugs. Word je daar voor opgepakt, dan ga je niet alleen heel erg lang naar het gevang, maar ben je ook je huis, auto en alles wat je nog meer bezit gewoon kwijt. Een eventueel gezin heeft daarmee eveneens pech gehad. Ook weten we nu dat er regelmatig Jaguars worden gespot in de buurt van het strand, zich al dan niet tegoed doende aan een smakelijke schildpaddemans. Ik moet zeggen dat ik daardoor iets minder prettig terugliep naar de boot, maar voor de gidsen hier is het spotten van een luipaard de spreekwoordelijke kers op de taart.

De volgende ochtend is het vroeg dag als we om zes uur op appel mogen komen voor een kanotocht door de jungle. In een zespersoons bootje worden we door 1pk (de gids met 1 peddel) voortgestuwd, wat hem verbazingwekkend makkelijk afgaat, gezien het feit dat hij ons naast deze krachtsinspanning ook nog eens dieren voor ons spot (waar, waar?), deze voortreffelijk imiteert (apen- en vogelgeluiden) en ons daarbij van tekst en uitleg voorziet. Alleen al als ik het type word ik moe, maar hij weet van geen ophouden en wijst ons onvermoeibaar op iedere spin, brulaap en kaaiman die hij kan vinden. Na 2,5 uur spotten komt de kust weer in zicht en worden we als uitsmijter nog even begroet door een fikse regenbui, waarna we ons de rest van de dag gedeisd houden. Die avond echter gaan we in de herkansing voor de groene zeeschildpad, en dit keer hebben we meer geluk. Na ongeveer twintig minuten lopen door de pikdonkere jungle (brrr) komen we aan bij onze zone en kan het wachten beginnen. Speciaal getrainde spotters patrouilleren over het strand en informeren de bewakers wanneer er een schildpad het strand op spoelt. Vervolgens is het nog maar de vraag of het moeder schildpad behaagt een fijn plekje te vinden om haar "kamer" te graven, en pas als dat proces is voltooid en koningin schildpad haar eerste eieren dropt, mag je als groepje met je gids het strand op trippelen. Hartstikke goed dat het nu zo gebeurt, want een aantal jaren terug was het nog zo dat iedere gids zelf met zijn groep het strand afspeurde, waardoor de schildpadden veel minder rustig konden landen en er bovendien heel veel babyschildpadjes opweg naar zee door onhandige westerse voeten werden vertrapt. Ook mag je tegenwoordig geen camera of telefoon meer bij je hebben, omdat menigeen niet weet hoe de flits eraf gaat en er eerder zelfs idioten waren die op de schildpad gingen zitten voor een unieke selfie. Meer dan terecht dus dat dit nu verboden is.

Na ongeveer een half uur wachten knispert de walky-talky van de dienstdoende bewaker en seint hij onze gids dat er een schildpad bezig is haar kamer te maken. Nog wat luttele minuten later krijgen we groen licht en huppelen we ingetogen naar de broedende gigant. De groepjes mensen mogen er om de beurt bij en hier wordt streng op toegezien. Omdat Menno en in samen 1 groetjes vormen hebben we alle ruimte en het is werkelijk fantastisch. Op onze knieën in het zand zien we de eitjes 1 voor 1 vallen uit dit majestueuze dier, een meter in lengte en volledig in trance toegewijd aan haar taak. Haar kop mag de gids ook niet belichten, maar het schild en de flappen zien we duidelijk, ook als we voor een tweede en zelfs derde keer bij de schildpad mogen kijken om te zien hoe ze de kamer weer dichtmaakt. Later komt er ook een tweede schildpad het strand op, maar deze keert helaas weer om. Daar waar wij mensen toch echt geen keus meer hebben als de weeën zich aandienen, kan een zeeschildpad rustig tot 8 dagen de bevalling uitstellen. Zo blijft het deze tweede avond bij 1 schildpad, maar achteraf blijkt het de enige schildpad in de 5 mijl strand geweest te zijn die gezien is die avond, dus we hebben ontzettend geluk gehad.