La Fortuna en Monteverde | 4 dagen
Door: Natasja Hoekstra
Blijf op de hoogte en volg Natasja
17 Juli 2014 | Costa Rica, Monteverde
Deze schildpaddensuperervaring rijker zetten we de dag daarop per boot koers naar een nieuwe bestemming: La Fortuna, waar alles draait om de El Arenal vulkaan. Deze blijkt nog moeilijker te spotten dan de gemiddelde zeeschildpad, en slechts een enkele keer wordt dit natuurwonder ontwaard van de eeuwige mist die er omheen hangt. Op het moment van ons aankomen is hij al twee weken niet gezien. Toch wagen we ons de volgende dag aan een fijne hike naar een uitzichtpunt. In het busje ernaartoe verbazen we ons over de "watergeoriënteerde" uitleg, en blijken we per abuis opweg te zijn naar een rafting avontuur. We vroegen ons al af waarom onze medepassagiers gingen wandelen op flipflops. Omdat het toch slecht weer is besluiten we maar to go with the flow en stappen dus met onze bergschoenen de rubberen boot in. Prompt wordt het droog en zien we een uit de kluiten gewassen krokodil (zeker 2-3 meter!), een luiaard en wederom meerdere apensoorten aan ons voorbij trekken. Het venijn zit hem echter wee in de staart als we de tour weer eindigen met een douche van moeder natuur. But who cares, we zitten op een spetterboot op het water, het is warme regen, dus kom maar op: 1-1 voor ons in de regenstrijd.
Dag twee in La Fortuna begint voor ons om 08:30uur met dan toch de vulkaanhike, waar we weliswaar geen vulkaan te zien krijgen, althans niet de bovenkant, maar wel worden getrakteerd op een aantal slangensoorten, een eh, rat op pootjes (Guthi?) en een heuze termietensnack. Wanneer we bij deze mierenheuvel aankomen vertelt de gids dat je, mocht je verdwaalt raken, op deze dieren kunt overleven. Omdat ik graag jungleproof wil zijn gezien de recente gebeurtenissen, besluit ik de proef op de som te nemen en knikker een termiet naar binnen. En ik moet zeggen: het kon minder. 1 knisperende knak en het is alsof je blaadjes eet. Ik wil niet zeggen dat ik ze vanaf nu over de spaghetti strooi, maar het doet me toch goed om te weten dat ik als een ware Bear Grills kan waarderen wat de pot der overleving schaft ;-).
'S middags blussen we de regen af met een bezoek aan de hot springs die dit gebied rijk is dankzij de gloeiende ondergrondse lava en komen we zodoende op voorsprong in onze "wat kan ons de regen schelen": 2-1. In verschillende baden, variërend in temperatuur van 20 tot 57 (!) graden is het echt genieten, en laden we helemaal op voor onze volgende met wolken bedekte bestemming: Monte Verde. Dit gebied staat bekend om het cloud forrest, maar we besluiten bij aankomst eerst een door de lonely planet aanbevolen wandeling naar een uitzichtpunt te maken. Bijna twee uur uphill hiken later hebben we echter het uitzichtpunt nog steeds niet gevonden, en omdat het pad enkel bestaat uit glibberige gele modder en steile hellingen vinden we het wel welletjes en keren om voor een glijpartij naar beneden. Onze kuiten staan in brand en we slapen die nacht als een os in ons hutje.
Na een prima ontbijt worden we opgehaald voor de zogenaamde canopy tour, de andere 'specialiteit' van dit gebied. Een heel netwerk van kabels verbindt de heuvels met elkaar en zo roetsj je vastgeklonken aan een kabel over het dal heen naar de overkant. De langst gespannen kabel is bijna 1,5 km lang, waar je eerst heel ongemakkelijk in een soort supermanpositie wordt opgehangen. Vervolgens zweef je minutenlang plat op je buik op tientallen meters boven de canopy
(het bladerdek van de bomen) als een vogel zo vrij. Fantastisch. Ook hier konden de regendruppels ons weer niet deren, dus 3-1 voor ons. Hoogtepunt van de middag is de zogenaamde Tarzanzwing. Hier mag je eerst je angst tegemoet schuifelen over een hoge hangbrug, alvorens je wordt vastgemaakt en in zitstand vanaf 40 meter naar beneden dondert. Vlak voordat je denkt dat je doodgaat blijkt het touwtje kort genoeg en "schommel" je verder naar het andere uiteinde, waar je nogmaals te maken krijgt met een vrije val (zoals we ons die allemaal uit onze jeugd wel herinneren van het hoogste punt op de schommel en dan weer snel vaart zetten naar de overkant). Helemaal geweldig!!! Het is echt een soort bungeejump, waarin je 2-3 seconden een vrije val maakt voordat je 'opgevangen' wordt. Ik heb ooit een bungeejump gemaakt van 100 meter en die in alle stilte beleeft, maar hier sloeg m'n hart over en gilde ik de hele rit alles bij elkaar. Wat er na je 18e wel niet kan veranderen!
-
21 Juli 2014 - 13:05
Muti:
OMG OMG ik kan wel door blijven gaan van dit wederom absoluut prachtig geschreven materiaal. Maar een termiet eten ? Aan een stalen kabel hangen? Dan nog die 40 meter vrije val ?? Mijn kind.... Ik ben verschrikkelijk trots dat jij dit allemaal durft en onderneemt !
Wat een lading aan levenservaring neem jij weer mee op je levenspad!
Ik bibber..... En denk stiekum.... Durfde ik dit alles maar vroeger..... Enjoy your stay !
Mutix -
21 Juli 2014 - 14:00
Heidi:
Ja als je begint te gillen bij een swing weet je dat je oud begint te worden (ook wanneer je na een avond doorhalen er vervolgens twee nodig hebt om weer bij te komen) ;-)
Enjoy! X -
21 Juli 2014 - 18:28
Vincent:
Leuk dat je ook de canopy tour hebt gedaan. Schraale troost, ik gilde ook bij de Tarzan swing (it's on video). Veel plezier op het onbewoonde eiland! -
21 Juli 2014 - 19:59
Annerieke:
MY LORD ik ben weer bij met lezen. Wat een avonturas fantasticas! Maar termieten eten? En serio?? Ieeeuwww, en ondertussen vlinderangst hebben? Respect hermana! Ik hoop dat jullie als jullie terug zijn nog energie hebben om een full pull fotoreportage te laten zien want ik ben zo benieuwd!! Veel plezier nog! Xx -
21 Juli 2014 - 20:07
Anouk:
oh.my.god. Ik heb die Tarzan Swing even opgezocht op youtube en moet er niet aan denken! Mamamia! Heldin! -
21 Juli 2014 - 20:54
Bolle:
KLEINTJE wat weer een grootse belevenissen, ik wilde alles in één keer lezen, maar kon niet langer wachten ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
