Reuzegeduldig op Java

Na de reuzemanta's en reuzeschildpadden stond ons gesternte in het teken van het oefenen van reuzegeduld. Omdat na elke droom het wakker worden volgt was ook de dag daar dat we de Gili's weer achter ons moesten laten, al ging dat nog niet zo vanzelf als we hoopten. De boot zou om half 1 gaan (ons ticket) de boot zou om 12:45 uur gaan (brochure) de boot zou om 13:00 uur gaan (kantoortje in de haven), de boot ging helemaal niet (aldus de werkelijkheid die ons om 14uur inhaalde). En zo werden we met nog 10 andere treurig kijkende touristjes in een local boot gestouwd (letterlijk) en stapten we tussen het afval op het strand op een heel ander punt van Lombok uit dan ons ticket schreef. Gelukkig staat hier altijd wel een mannetje klaar die je linksom of rechtsom naar de plaats van bestemming brengt, en zo geschiedde. In "Bella mama's retreat" volgden vier heerlijke dagen op Lombok, waar we geen scooter hebben gehuurd, geen tour hebben gedaan en niet meer dan 200 stappen buiten ons huisje hebben gezet. Het echte ontdekken dus. Wel maakten we uitgebreider kennis met de gevolgen van de Idul Fitri (einde van de Ramadan) dan ons lief was aangezien de complete Top 2000 van de Moderne Islam over over de microfoon schalde, vrijwel non-stop en met de volumeknop op max. Ik denk dat van de 24 uur er zeker 16-18 bestonden uit het doen alsof het er niet was, maar zoals ik al eerder schreef zat ons guesthouse op nog geen 200meter van de mosque dus mision impossible.

Met het inLUIDen van het einde van de Ramadan begon ook de vakantie voor heel Islamitisch Indonesië en ook dat hebben we geweten. Bij het krieken van de dag namen we om 06:00uur een vlucht naar Yogyakarta, een stad op Java met Nederlandse invloeden. Daar bleven we in een hotel met welgeteld 0 andere buitenlandse toeristen en werden we grondig aangegaapt bij het ontbijt en zwembad door hele Indonesische families (die met de opkomende welvaart steeds vaker een hotel verkiezen om met z'n allen te verblijven zodat ze niet zelf voor jan en indoman hoeven te koken).

Dit gestaar kwam tot een hoogtepunt bij de toeristische trekpleisters van Java, de Borobudur en de tempel Prambanan. Hier komen, zo oreert de Lonely Planet, veel Indonesiers die nooit of bijna nooit westerlingen zien. En wat doe je met zeldzame diersoorten die je in het wild tegenkomt? Daar maak je natuurlijk een selfie mee. En zo besteedden we een aanzienlijk deel van onze tijd bij de Prambanan tempel met het op de foto gaan met giegelende meisjes, coole Indoguys (mèt stoer handgebaar) en glimlachende families. Wie had dat gedacht toen we om 03:30uur het slaap uit onze ogen wreven om de zonsopkomst op de Borobudur te bekijken. Dit indrukwekkende Boeddhistisch bouwwerk beloofde het mooist (en rustigst) te zijn op dit onchristelijke tijdstip en ik zal het niet ontkennen: het was een zalvende beleving om vanaf de tempel de zon achter de bergen op te zien komen en de tempel en omgeving gehuld te zien in vijftig tinten rood en oranje.

Al voor deze mix van oude bouwwerken en nieuwe camera's sleepten we onszelf in downtown Yogyakarta naar het touristoffice om ons te oriënteren op de resterende acht vakantiedagen die we op Java wilden besteden. Het plan was om via een natuurpark of de kust (strand!) langzaam richting Jakarta te reizen, deels via een treinreis die prachtig moet zijn. Echter behalve veelbelovend bleek hij vooral ook heel erg vol. Net als met kerst bij ons gaan veel Indo's na de Ramadan naar hun familie in hun geboorteplaats. De massale uittocht van miljoenen mensen wordt hier Mudik genoemd en deze bleken we schromelijk te hebben onderschat. Ja we wisten dat het druk zou worden in de paar dagen direct na het Suikerfeest, maar dat alle treinen, bussen en vliegtuigen op Java tot op de laatste plek vol zouden zitten de komende 1,5 week... Of zoals de medewerkster van het tourist office ons deed inzien: "THIS is how the beaches of Jakarta look right now" met een foto op de voorpagina van de krant waarop met enige inspanning nog een stukje strand te ontwaren was, maar die verder enkel over elkaar buitelende vrouwen in duikpakken en mannen met kinderen toonde. Er was slechts 1 mogelijkheid op een rustige vakantie en dat was met gierende banden vertrekken richting minder suikerfeestgevoelige gebieden zoals ....Bali. Waar we dus net een week daarvoor vandaan kwamen. Zeker geen straf voor ons daar we nog 6 dagen te gaan hadden, in tegenstelling tot een stel dat we daar ontmoetten die die eveneens een trein / vlucht hoopten te boeken naar Jakarta voor hun vlucht naar Nederland, maar die ook de deksel op hun neus kregen. Zij moesten dus uiteindelijk net als wij vanaf Yogyakarta (Java) terugvliegen naar Bali om vanaf daar weer naar Jakarta (Java) te kunnen vliegen voor hun vlucht naar Amsterdam, er was geen andere optie. Gelukkig gold voor ons dat wij nog 6 dagen op Bali konden blijven ;-). Dat we dit stel weer tegen zouden komen op het vliegveld wisten we toen nog niet, net zoals dat we geen idee hadden van de gedraaide wind die voorkwam dat we konden gaan vliegen twee dagen later.

Toen we, glimlachend dat we weer terug gingen naar dit prachtige eiland, aankwamen op de luchthaven van Yogyakarta keken we als eerste recht in de toeten van twee gestresste Nederlanders (ja die ja) die ons vertelde dat een nabijgelegen vulkaan nog steeds as spuwde en het derhalve onmogelijk was om van of naar Bali te vertrekken. Niet dat er ook maar enigszins over gecommuniceerd werd door Garuda Air zelf, maar er stond inderdaad een knipperende cancelled achter onze vlucht. Een beetje lacherig besloten we af te wachten, maar dit verging ons al snel toen duidelijk werd dat de vliegtuigmaatschappij niet van plan was hier verder iets op te ondernemen: we konden een nieuwe vlucht boeken gaf de beste man aan. En wel op maandag. Slechts vijf dagen later dan de dag waarop we ons bevonden. Een andere optie was ons op de reservelijst zetten voor de avondvlucht, als die wel al zou gaan en oh ja die was ook al volgeboekt. Voor het Nederlandse stel gloorde er meer hoop, want er gingen wel vluchten naar Jakarta en hoewel die ook volgeboekt zaten lukte het hen enkele uren later wel om omgeboekt te worden, zodat het hele circus van vliegen via Bali voor hen niet meer nodig was, een geluk bij een ongeluk.

Inmiddels stonden wij (een tweede opgeduikeld Nederlands stel en een Deens / Italiaans koppel) als situationele vrienden onder het mom van gedeelde smart is halve smart te mekkeren over het gebrek aan, ja alles eigenlijk. Maar creatief als ze hier zijn bood de balieman ons al snel een tweede oplossing: een vriend van hem die ons met een busje in 15-17uur naar Bali kon brengen. Het was volgens hem even doorzetten, maar dan waren we er wel op donderdag in plaats van maandag. En als we direct vertrokken (4 uur 's middags) zouden we de volgende dag rond het middaguur al aankomen. Of deze vriend ons ook op de veerboot kon plaatsen bleek nog even onduidelijk, in het ergste geval moesten we daar nog even 1-2 dagen wachten en dan konden we door, maar he, dat was nog steeds eerder dan maandag. Als ik het nu type klinkt het echt belachelijk (en dat was het ook) maar toch overwogen we het serieus en met het verstrijken van de tijd leek het een steeds waarschijnlijker plan. Hoewel een andere maatschappij de vluchten naar Bali alweer uitvoerde (de luchthaven van Bali bleek maar drie uur dicht te zijn geweest) bleef de deur voor onze vlucht volgens de medewerkers definitief dicht: er was geen crew meer beschikbaar voor een extra vlucht. We besloten met z'n zessen de avondvlucht van 8 uur af te wachten, als we daar niet op konden (en die kans was met alle aanwezige families met dringende reisschema's nihil) zouden we de roadtrip (die volgens andere Indo's geen 15 maar tot wel 30 uur kon duren) aangaan.

Met nog vier uur te gaan tot 8 uur overwogen we onder een gezamenlijk diner ook andere opties als een paar dagen Maleisië (drie uur vliegen!), maar vlak voor achten verscheen er opeens een extra vlucht op het bord: om 22:30uur zouden we alsnog kunnen vertrekken. Geweldig nieuws, en even later vervroegde de tijd zelfs naar 21:45 uur en konden we meteen inchecken.

Uitgelaten kwamen we aan bij de gate en deelden om de tijd te overbruggen naar hartelust onze vooroordelen over Denen en Italianen en Nederlanders: wie was er nou het langste, kon zij niet even iemand omkopen en vonden ze de kleine zeemeermin nou zelf ook niet erg teleurstellend in het echt? Europeaans als we waren stonden we ook om de geplande 21:45 uur te trappelen tot vertrek, maar er bleek in geen velden of wegen een vliegtuig te bekennen. De vertrektijd verschoof weer naar 23uur, echter toen de klok 11 sloeg bleek dat het vliegtuig nog moest vertrekken vanaf Denpasar naar Yogyakarta. Om middernacht hoorden we nogmaals hetzelfde verhaal, en langzaam bekroop ons de angst dat die hele extra vlucht niet meer kwam en we pas op de eerste ochtendvlucht gezet zouden worden. Echter om 01:30uur landde dan toch onder luid gejuich van de overgebleven passagiers het beloofde vliegveld op Java en konden we tegen de klok van 2 alsnog vertrekken naar Bali. Echter nog altijd sneller dan het alternatieve busje en ik ben nog nooit zo blij geweest met zoveel vertraging: we waren in ieder geval onderweg en konden de hele Exodus op Java achter ons laten. Om 5 uur 's ochtends kwamen we in het hotel (het werd alweer licht!) en konden we op het nippertje een paar uur genieten van ons donzige bed. Wat een contrast met de dag daarvoor toen we juist opstonden tegen die tijd..

Inmiddels zitten de extra zes dagen op Bali er alweer zo goed als op en hebben we genoten van het strand, het heerlijke eten en zalige massages, pedicures en manicures voor een schijntje, met in de categorie vreemd een "ear candling" behandeling waarbij er een behoorlijke kaars op papier gebonden in je oor gestoken wordt. Na het ontsteken fungeert deze blijkbaar als een soort schoorsteen waarbij al het vuil eh, omhoog gezogen wordt de papieren buis in. Na ongeveer 5-7 minuten is de kaars op en dat was ook het moment waarop ze dachten dat wij als verse honeymooners alle schaamte voorbij zouden zijn en ze ons elkaars goudmijnen gedolven uit onze warme oren in het gezicht duwden. Het moet toch niet gekker worden.

Je begrijpt, nadat ze gezien hebben wat we in onze oren herbergen kunnen we ons hier niet meer vertonen, dus morgen vliegen we naar Jakarta. Voor de zekerheid met een dag speling, en woensdag vertrekken we dan weer richting onze mooie kikkerlandje.

Het was een heerlijke honeymoon, waarin we na een onvergetelijke bruiloft in alles rust hebben kunnen nagenieten. Nog steeds praten we dagelijks over "onze dag" en gaan de beelden en liedjes bijna iedere keer als ik m'n ogen sluit nog eens langs me heen. Wat was het mooi. Ook deze reis was weer een diamantje, zij het soms wat ruwer dan we eerder hadden ingeschat. Ik ben weer helemaal opgeladen en gelukkig dat we in het "kansrijke" Europa wonen, waarin ik zonder zorgen in m'n bikini aan het zwembad kan liggen zonder duikpak (Java), er drinkwater uit de kranen stroomt en alle afval netjes gescheiden en verzameld wordt. Waar er regels zijn voor het verkeer en toeteren niet op gelijke frequentie zit met ademen. Anderzijds zijn de mensen geweldig vriendelijk en behulpzaam, welk geloof ze ook aanhangen, en kunnen we nog wat leren van de manier waarop ze geduldig en dankbaar zijn voor de dag en hetgeen ze gegeven wordt, dat besef ik eens te meer.

Bedankt voor het lezen!!!!!

Natasja