Reuzenschildpadden en pepers op Gili Air

Na ons roggenavontuur vertrokken we met de boot voor een vaart van 2,5 uur naar Gili Air, een tropisch eiland met witte stranden en azuurblauwe wateren. We hoopten op een wederom zalvende ervaring met de zee, maar niets bleek minder waar. Ik denk dat inmiddels al m'n organen weer op hun plek zitten, maar mijn hemel wat hebben wij wat afgestuiterd in die boot. De klappen op de golven waren echt niet te harden, getuige het feit dat we de volgende dag zelfs spierpijn hadden van het schrap zetten. Na ruim een uur waren meerdere mensen al naar de achterkant van de boot verhuisd om daar hun ontbijt weer te retourneren als offer aan de zeegoden, toen tot onze schrik ook nog een soort alarmpjes afging en de kapitein (denk: knaap van begin 20) de boot moest stilleggen vanwege een uitvallende motor. Al ronddobberend begon ik de opties al te verkennen (zou ik het redden naar de kust? Waar lagen de reddingsvesten? Zag ik een nabijgelegen boot?) maar na een paar minuten startten de motoren alweer alsof er niks gebeurd was. Dit zenuwslopende gebeuren herhaalde zich nog een keer of vijf totdat we 2,5 uur later met een doorweekte backpack en dito bagage aan wal mochten. Een gevalletje van blij dat we geen retour geboekt hebben en waarom doen we dit ook alweer. Het ritje naar de homestay was middels paard en wagen (want geen auto's op het eiland) ook allesbehalve standaard maar daarna konden we dan weer genieten van een mooie hut met airco. Die het dan weer niet deed omdat er een grote stroomstoring was, maar hoera voor zaklampen en kaarsjes.

Gili Air is maakt onderdeel uit van drie kleine eilandjes voor de kust van Lombok en mag met recht een droom genoemd worden. Parelwitte stranden, heldere baaien en strandtentjes te over waar je voor een appel en een ei een verse fruitjuice bestelt en weggezakt in grote kussens op een loungebed kunt genieten van de ruisende zee en zonsondergang, de definitie van vakantie. Ook beleefde ik hier een stomend heet moment (honeymoongrap!) met een rode peper waarvan de kok dacht dat het wel leuk zou zijn om die in z'n geheel (!) door mijn groenten te stoppen. Afgeleid door Menno's immer blauwe ogen waarin ik diep was verzonken had ik deze rode bom niet opgemerkt en in z'n geheel naar binnen gevorkt, totdat er plots een explosie plaatshad waar Al-Qaida jaloers op zou zijn. Ik had gewoon fysiek pijn en anderhalve bananenmilkshake verder stonden de tranen me nog steeds in de ogen, wat een hitte. Nog in geen 1000 jaar zou ik ooit weer een hele rode peper opeten.

De dag na de hete avond viel m'n mond weer open, maar dit keer gelukkig van schone verbazing. Op één van de twee andere eilandjes, Gili Meno, vind je het zogenaamde Turtle Beach, en zoals de naam al zegt zouden daar reuzenschildpadden in grote getale vertoeven. Na onze tete-a-tete met de reuzenmanta hadden we de snorkelsmaak wel te pakken en dus charterde we weer een Indo die met ons de mooiste snorkelplekken verkende. Op vier verschillende punten zagen we een scala aan exotische vissen voorbij komen: denk het "duistere" visje van Finding Nemo en nog een heel repertoire aan vissenkleuren en vormen dat schattig meedeinde op de stroming. Ook het koraal was prachtig, echt WNF-waardig. De diepte in de zee leek helemaal uit de WNF-reclame weggelopen te zijn toen ons snorkelpartijtje werd opgeleukt door een opduikende reuzenschildpad. Al zoekende in het oneindig diepblauwe van de zee (kijk je links, rechts, achter je, recht maar beneden?) is het echt zo'n mooie ervaring om opeens 'in het wild' zo'n mooi dier te spotten dat gewoon helemaal zichzelf is in het water. Omdat schildpadden inderdaad niet echt al te snel zijn konden we op gepaste afstand met hem mee snorkelen en zo extra lang genieten, zelfs toen hij een paar keer z'n kop boven het water deed om te ademen en daarna weer rustig verder flapte een meter onder de zeespiegel. Echt ook weer een ervaring om nooit te vergeten...