Duivenoffers en reuzenmanta's op Bali en Lembongan
Door: Natasja Derksen-Hoekstra
Blijf op de hoogte en volg Natasja
17 Juli 2015 | Indonesië, Lembongan
Terwijl ik dit type ben ik geneigd om in hoofdletters tekeer te gaan, om boven de kakafonie van vurig gespuuwde Islamitische teksten uit te komen. Het is 16 juli, Idul Fitri, oftewel het einde van de Ramadan. Een perfectere dag om in een B&B pal naast een megamoskee door te brengen hadden we niet kunnen kiezen. Zoals onze Nederlandse buren van drie hutjes verderop fijntjes opmerkten: "dat stond nou net niet in de reviews." De Allah Akbars vliegen ons sinds gisteravond bijna non-stop om de oren door een allesoverstemmende microfoon, maar ik gun ze van hart een verzetje want ga er maar aanstaan: al die toeristen die zich een maand lang voor je neus rondvreten terwijl je zelf gedurende de dag geen hap tot je mag nemen, en dat in een maand dat de zon tot laat aan de hemel staat, hoewel het hier om een uur of acht wel afgelopen is met het daglicht. En dat biedt dan weer kansen voor het afsteken van vuurwerk, wat al sinds onze aankomst in Indonesië dagelijkse kost is. En zo houden deze barmhartige Indonesiers ook gedurende het jaar de Chinese vuurwerkeconomie in leven, en wij maar denken dat ze het van die ene laatste dag aan het einde van december moesten hebben.
Naast een hoop vuurwerk (honeymoongrap!) hebben we ook weer het een en ander beleefd de afgelopen anderhalve week. Voor vertrek hadden we ons ten stelligste voorgenomen om het rustig aan te doen: vooral veel te honeymoonen (whatever that may be) en -in tegenstelling tot de meeste van onze vorige vakanties- niet alle dagen vol te proppen als een stel adrenalinejunkies met wandelwaanzin.
En zo geschiedde. Na een ouderwets lange vlucht (13 uur naar Kuala Lumpur - 6 uur tussenstop die midden in de Nederlandse nacht viel en drie uur tuffen naar Denpasar) volgden drie dagen van absoluut niets doen op Bali. De eerste nacht sliepen we maar liefst 13 uur achter elkaar bij, en ook de dagen daarna bestonden enkel uit de inspanning van ontbijtbuffet naar zonnebed, met als enige uitstapje een heerlijke massage. Zeggen dat we Bali ontdekt hebben zou een leugen zijn, al bleven we net lang genoeg om kennis te maken met een een heel vriendelijk volk waarvan het Hindoeïstische deel de mooie gewoonte heeft om elke dag een klein offertje te brengen aan de goden, bestaande uit een bakje met verse bloemen en vaak iets lekkers als een koekje of snoepje en wat wierook. Een lieflijk gebruik waarbij ze even stil staan bij al het goeds en hetgeen er nog te wensen valt, heel mindful. Als ik niet een paar keer het bakje onteert door de lucht had zien vliegen door een driftig pikkende duif die z'n zinnen op het koekje had gezet, had ik het een sereen en mooi gebaar gevonden.
Na Bali volgde wederom een zalig nietsdoen aan ons infinitypool op het nabijgelegen eiland Lembongan, alwaar we ons tijdens een dineetje wel lieten verleiden door de ober om de volgende dag te gaan snorkelen bij Manta Point. Zoals dat hier gaat had hij wel een vriend met een vriend die een vriend had met een bootje die ons een privétour kon geven. Dit leek ons wel een mooie local experience, echter het gevolg was wel dat wij de woelige baai met een krakkemikkige vissersboot en bijbehorende tandeloze visser bevoeren, terwijl we een aantal malen goed uitgeruste boten vol medetoeristen met veilige zwemvesten aan voorbij zagen knorren. Gesterkt door de gedachte dat ze ons vast wel op zouden pikken voordat we te pletter zouden slaan tegen een klif mocht het misgaan, togen we langzaam maar gedwee naar Manta point: een smal 'straatje' of "schoonmaakstation" waar blijkbaar alle reuzenmanta's des lands zich verzamelen om zich schoon te laten happen door de lokale vissen. De exacte wetenschap erachter moet ik nog even uitzoeken. Wat ik wel weet is dat reuzenManta's (een soort enorme rog) een spanwijdte hebben tot 7 meter en wel 9 meter lang kunnen worden. Een eerste ontmoeting met zo'n platte schone wordt omschreven als magisch en surreëel en werd door ons als volslagen onmogelijk geacht. Toen we na een half uur schietgebedjes aankwamen bij het betreffende punt en daar tien andere bootjes en minimaal 50 andere snorkelaars zagen drijven (de duikers op de bodem niet eens meegeteld) en bovendien de eerste gidsen alweer omkeerden "no manta's" zakte het lood ons in de flippers. Want zeg nou zelf, welke reuzenmanta zou nou zo exhibitionistisch zijn om zich te midden van zoveel mensen te laten schoonmaken met een oceaan aan ruimte om te zwemmen? Bovendien vertelde internet ons dat ze het liefste vertoeven op 7 tot wel 20meter diepte, wat nogal een kloof leek met onze snorkel van 30cm en zeer beperkte longcapaciteit. Eenmaal overboord getuimeld snorkelden we zodoende een minuut of tien schaapachtig rond, waarbij ik meer bezig was met de grijze ademwaas op m'n duikbril en het ontwijken van de stroming die ons rechtstreeks naar de klif zou zuigen dan met een bijna-mythisch wezen dat zich onder ons zou bevinden. Bij gebrek aan beter waren ons net aan het vergapen aan de duikers ver onder ons ("zij wel") toen er plots een zwarte witgestipte megaschaduw pal onder ons door schoof, echt nog geen twee meter onder ons. Gierend bubbelde ik naar Menno door m'n snorkel, alsof hij deze megaverschijning had kunnen missen. We hadden echt alle tijd om z'n guitige kraaloogjes en z'n halfopen megamuil zoekend naar plankton voorbij te zien komen zweven, en flipperden hem nog even achterna alvorens hij weer de diepte in ging. Wat een geweldige ervaring!!! Met onze beperkte middelen leek het bij voorbaat volledig kansloos en hoe gaaf is het dan dat zo'n gigantisch dier pal onder je neus door zwemt, niet te geloven. Normaal gesproken ben ik als de dood in open water dat ik door een verdwaalde mensenhaai word gebeten en dan zo'n groot dier waarvoor ik gewoon vergat bang te zijn. Super. Ik heb nu al zin om thuis de eerste Jacques Cousteau Discoveryreportage op te zetten over mijn nieuwe favo roggenvriend.
Natasja
Naast een hoop vuurwerk (honeymoongrap!) hebben we ook weer het een en ander beleefd de afgelopen anderhalve week. Voor vertrek hadden we ons ten stelligste voorgenomen om het rustig aan te doen: vooral veel te honeymoonen (whatever that may be) en -in tegenstelling tot de meeste van onze vorige vakanties- niet alle dagen vol te proppen als een stel adrenalinejunkies met wandelwaanzin.
En zo geschiedde. Na een ouderwets lange vlucht (13 uur naar Kuala Lumpur - 6 uur tussenstop die midden in de Nederlandse nacht viel en drie uur tuffen naar Denpasar) volgden drie dagen van absoluut niets doen op Bali. De eerste nacht sliepen we maar liefst 13 uur achter elkaar bij, en ook de dagen daarna bestonden enkel uit de inspanning van ontbijtbuffet naar zonnebed, met als enige uitstapje een heerlijke massage. Zeggen dat we Bali ontdekt hebben zou een leugen zijn, al bleven we net lang genoeg om kennis te maken met een een heel vriendelijk volk waarvan het Hindoeïstische deel de mooie gewoonte heeft om elke dag een klein offertje te brengen aan de goden, bestaande uit een bakje met verse bloemen en vaak iets lekkers als een koekje of snoepje en wat wierook. Een lieflijk gebruik waarbij ze even stil staan bij al het goeds en hetgeen er nog te wensen valt, heel mindful. Als ik niet een paar keer het bakje onteert door de lucht had zien vliegen door een driftig pikkende duif die z'n zinnen op het koekje had gezet, had ik het een sereen en mooi gebaar gevonden.
Na Bali volgde wederom een zalig nietsdoen aan ons infinitypool op het nabijgelegen eiland Lembongan, alwaar we ons tijdens een dineetje wel lieten verleiden door de ober om de volgende dag te gaan snorkelen bij Manta Point. Zoals dat hier gaat had hij wel een vriend met een vriend die een vriend had met een bootje die ons een privétour kon geven. Dit leek ons wel een mooie local experience, echter het gevolg was wel dat wij de woelige baai met een krakkemikkige vissersboot en bijbehorende tandeloze visser bevoeren, terwijl we een aantal malen goed uitgeruste boten vol medetoeristen met veilige zwemvesten aan voorbij zagen knorren. Gesterkt door de gedachte dat ze ons vast wel op zouden pikken voordat we te pletter zouden slaan tegen een klif mocht het misgaan, togen we langzaam maar gedwee naar Manta point: een smal 'straatje' of "schoonmaakstation" waar blijkbaar alle reuzenmanta's des lands zich verzamelen om zich schoon te laten happen door de lokale vissen. De exacte wetenschap erachter moet ik nog even uitzoeken. Wat ik wel weet is dat reuzenManta's (een soort enorme rog) een spanwijdte hebben tot 7 meter en wel 9 meter lang kunnen worden. Een eerste ontmoeting met zo'n platte schone wordt omschreven als magisch en surreëel en werd door ons als volslagen onmogelijk geacht. Toen we na een half uur schietgebedjes aankwamen bij het betreffende punt en daar tien andere bootjes en minimaal 50 andere snorkelaars zagen drijven (de duikers op de bodem niet eens meegeteld) en bovendien de eerste gidsen alweer omkeerden "no manta's" zakte het lood ons in de flippers. Want zeg nou zelf, welke reuzenmanta zou nou zo exhibitionistisch zijn om zich te midden van zoveel mensen te laten schoonmaken met een oceaan aan ruimte om te zwemmen? Bovendien vertelde internet ons dat ze het liefste vertoeven op 7 tot wel 20meter diepte, wat nogal een kloof leek met onze snorkel van 30cm en zeer beperkte longcapaciteit. Eenmaal overboord getuimeld snorkelden we zodoende een minuut of tien schaapachtig rond, waarbij ik meer bezig was met de grijze ademwaas op m'n duikbril en het ontwijken van de stroming die ons rechtstreeks naar de klif zou zuigen dan met een bijna-mythisch wezen dat zich onder ons zou bevinden. Bij gebrek aan beter waren ons net aan het vergapen aan de duikers ver onder ons ("zij wel") toen er plots een zwarte witgestipte megaschaduw pal onder ons door schoof, echt nog geen twee meter onder ons. Gierend bubbelde ik naar Menno door m'n snorkel, alsof hij deze megaverschijning had kunnen missen. We hadden echt alle tijd om z'n guitige kraaloogjes en z'n halfopen megamuil zoekend naar plankton voorbij te zien komen zweven, en flipperden hem nog even achterna alvorens hij weer de diepte in ging. Wat een geweldige ervaring!!! Met onze beperkte middelen leek het bij voorbaat volledig kansloos en hoe gaaf is het dan dat zo'n gigantisch dier pal onder je neus door zwemt, niet te geloven. Normaal gesproken ben ik als de dood in open water dat ik door een verdwaalde mensenhaai word gebeten en dan zo'n groot dier waarvoor ik gewoon vergat bang te zijn. Super. Ik heb nu al zin om thuis de eerste Jacques Cousteau Discoveryreportage op te zetten over mijn nieuwe favo roggenvriend.
Natasja
-
17 Juli 2015 - 07:59
Marina:
Wat geweldig allemaal, lekker genieten! -
17 Juli 2015 - 08:05
Heidi:
Klinkt goed lieverds! Veel plezier met honeymoonen.. Zal dit keer een opmerking over broedse schildpadden achterwege laten.. ;-) -
17 Juli 2015 - 09:36
Mutix:
Tsjonge zeg wat een mega geluk en ervaring dat dit exemplaar te zien was en pal onder jullie door zwom!!! En wat weer op een geweldige manier verwoord. Ik heb weer genoten van je verhaal en heb het gelezen met een enorme smile op mijn face !!
Ga door met genieten van deze mooie reis samen !
Mutix -
17 Juli 2015 - 09:45
Alec:
Leuk om te lezen dat jullie het naar je zin hebben! #YOMO -
17 Juli 2015 - 13:31
Annerieke:
Wat fantastisch geschreven weer hermana, had niet anders van je verwacht. Klinkt allemaal prachtig, geniet ervan met z'n tweeën. Rogging all over the world! -
17 Juli 2015 - 16:19
Annemieke:
I love it. Jullie belevenissen, je schrijfkunsten en alles eromheen. Geniet nog even daar en honeymoon the shit out of there :). Ja geen idee, klinkt gewoon tres cool. -
17 Juli 2015 - 16:25
Vincent:
Wat cool zeg, enjoy! -
17 Juli 2015 - 18:15
Bolle:
Gelukkig duurt het Suikerfeest maar 3 dagen dus nog maar 2 dagen te luisteren naar AllaHHHHHHHH, Veel "snorkelplezier nog en ik hoop dat jullie nog veel vuurwerkplezier hebben. -
18 Juli 2015 - 11:27
Bern:
Bern wat een allerfantastisch mooi verhaal weer. De reuzenmanta belevenis kan ook echt alleen jullie overkomen. Geweldig. Hopelijk nog meer van dit soort gave belevenissen. Heel veel plezier!!! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
