Panama Stad en Bocas del Toro | 5 dagen

Hola todos!

Nadat we anderhalf jaar geleden Nieuw-Zeeland achter ons lieten was het hoog tijd voor een nieuwe ervaring. Een avontuur dat dit keer al een dag voor vertrek begint: bij het inchecken ontdekken we namelijk dat onze vlucht is geannuleerd en zonder ons medeweten een dag later vertrekken. Tix.nl was te blijkbaar te droekdroekdroek om ons hiervan op de hoogte te brengen. Na veel gebel worden we uiteindelijk omgeboekt naar een vlucht die slechts twee uur later aankomt dan onze oorspronkelijke vlucht, wat alleen wel betekent dat we onze jetlag-ogen nog wat langer open moeten houden en uiteindelijk om 5uur 's ochtends Nederlandse tijd aankomen in ons hotel in Panama City. Vanwege het tijdsverschil van 7 uur maken we echter nog een prima nacht voordat we wakker worden. Na een prima ontbijtje in de tropische stadstuin volgt een korte tour door de oude stad. Bijzonder genoeg is deze ooit een keer half verwoest, en omdat Panamezen niet van half werk houden (of niet van restaureren;-) hebben ze toen besloten om de stad 8km verderop opnieuw op te bouwen. En dat is inmiddels goed gelikt, want het barst van de wolkenkrabbers, en met 110 verschillende banken en minstens zoveel nationaliteiten is het inmiddels een florerende stad. En niet in de laatste plaats om het nabijgelegen Panamakanaal, dat we natuurlijk niet kunnen overslaan. Ook hier is de handelsgeest in het 100-jarig bestaan verplaatst van de sluis naar de wal, want wanneer onze chauf het terrein van de "miraflores locks" oprijdt blijkt daar een fiks gebouw te zijn verrezen, waar een heus restaurant, museum en film zijn toegevoegd aan het repertoire van de voorbij kachelende gigaschepen. Het is echt ongelooflijk om te zien hoe zo'n megaschip met honderden containers met militaire precisie door dit inventieve systeem wordt "gesluisd". Daar kun je wel een Discovery Channel thema-avond mee vullen.

Na dit indrukwekkende schouwspel kunnen we de tweede dag meteen onze Hollandse handelsgeest laten werken wanneer we van het hotel naar het lokale vliegveld moeten. We hebben eigenlijk niet zo'n zin om als uitgemolken toeristen tientallen dollars neer te tellen voor een taxi en vragen de beste man van het hotel om een openbaar vervoersalternatief. En tadaa, voor de lieve som van nul komma vijfendertig dollarcent kunnen we gebruik maken van de pas geopende metro. Onze keuze is snel gemaakt. Deze prachtprijs is overigens te danken aan de burgemeester die bij herverkiezingen verloor en als afscheidscadeau de prijzen voor de nieuwe metro halveerde: leuk voor het volk, en aan zijn opvolger de schone taak om deze peperdure onderneming winstgevend te krijgen voor deze bodemprijs: mission impossible natuurlijk. Hoe dan ook, dank meneer de burgemeester (denk: Samson stem).

Na een prettige vlucht landen we op het hoofdeiland van "Bocas del Toro" een groep eilanden waarvan er eentje bewoond wordt door een gesjeesde Belg met drie hutjes die hij via onze favo site airbnb verhuurt. We ontmoeten elkaar in een café en na een half uur stuiteren met zijn luxeloze boot arriveren we in een werkelijk prachtige baai, waar een lieflijke hutje ons tegemoet lacht: welcome in paradise! Met onze minizaklamp begeven we ons na het "homecooked dinner" naar onze halfopen plaggenhut. De ramen hebben geen ramen en vanaf deurhoogte tot aan het dak zit eh, niks. Heel erg Robinson Crusoë, minder Natasja en insectenangst. Na een nacht vol apengeluiden en ander geritsel (praise the lord for klamboes) worden we rond 6uur 's ochtends echter beloond met een fabuleus uitzicht: een glinsterende baai, opkomende zon, vogels die zo luid zingen dat je er stil van wordt. Helemaal geweldig.

Omdat we de enige gasten zijn hebben we alle vrijheid, en natuurlijk willen we wel 's middags de wedstrijd zien van 'naranja mechanica' zoals ze hier het Nederlands elftal noemen. Omdat ook de huttenBelg wel zin heeft in een verzetje en hij tevens nieuwe gasten op moet halen, zetten we weer koers richting het hoofdeiland en komen we wederom terecht in het café waar we een dag eerder aankwamen, echter met 1 klein verschil; het is nu tot aan de nok gevuld met ons tegemoetzingende Costa Ricanen. We besluiten er maar gewoon in mee te gaan, en brullen zodoende samen in ons oranje shirt het Wilhelmus alsof ons leven ervan af hangt (inclusief theatrale hand op het hart). So far so good, totdat ook de nieuwe Amerikaanse medegasten het café betreden. Met al hun bagage rechtstreeks van het vliegveld, hebben ze allesbehalve zin om ons halfuurtje voetbalverlenging af te wachten. Polderend als we zijn geven we toe en onder luid gezang en gezwaai van de Costa Ricanen begeven we ons met tegenzin naar de boot. En zo ware het dat wij tijdens de zinderende verlenging en "historische penaltyreeks" met een kop als onweer op de boot terug naar ons eiland zaten. Bij aankomst krijgen we enkel de NOS teletekst app aan de praat, die ons weet te vertellen dat we DOOR zijn. Lokale vogels zullen zich het gejuich van deze twee uitheemse dieren nog lang heugen vrees ik..

De volgende dag is een en al rust, al schrikken we ons een hoedje tijdens een smakelijke lunch bij de overbuurman in de baai. In het primitieve keukentje aldaar lijkt zich een kleine poema schuil te houden. Het blijkt een "ascelot", ook wel bekend als de pardelkat (handig voor het puzzelen), een soort wilde kat. In de meeste landen zijn deze eh mini-jaguars verboden als huisdier, maar daar heeft deze local duidelijk geen boodschap aan. Zijn kinderen spelen er leuk mee en dat hij af en toe giftig zijn vlijmscherpe tanden laat zien als hem iets niet bevalt, dat is dan maar zo. De taco's smaken er gelukkig niet minder om ;-). De rest van de dag maken we kennis met de wetten van het regenseizoen, waarbij je tot het hoogste orgaan in beroep kunt gaan zonder dat je klaagzang gehoor vindt. Boekje erbij en de tijd uitzitten is tot noch toe de enige remedie.

Natasja & Menno