Portrero, San Blas Islands en Taboga | 9 dagen

Na deze thrillseeking dagen in de bergen is het wat ons betreft tijd om af te dalen. Dus laten we ons rijden richting Portrero, een badplaats aan de Atlantische kust. De autorit naar beneden verloopt een stuk vlekkelozer dan de heenweg naar Monteverde: het busje dat ons en nog 6 anderen daar heenbracht raakte halverwege de bergen oververhit, waarna we per tweetal moesten overstappen op andere passerende toeristenbusjes. Maar downhill houdt de motor het dit keer prima en worden we enkel getrakteerd op een "Costa Rican massage:" een attractie die minder ontspannend is dan hij doet vermoeden, daar het niks anders dan een partij stevig stuiteren over de wegen betreft. Met dank aan een stelletje gesjeesde Amerikanen die bang waren voor massatoerisme in Monteverde. Huh? Jaha, de slimmerds hielden deze plaats graag voor zichzelf, dus kondigden ze een wet af die verharde wegen rond het dorp verbood en zo de grote bussen de toegang onmogelijk maakte. Hierdoor zijn deze asfaltloze paden nog het best te vergelijken met een stoffige gatenkaas. Thank god voor het Nederlandse ZOAB. En zo arriveren we na een goede vier uur shaken, not stirred in het zonovergoten strandhotel waar we met een lokale rumsoort weer bij zinnen worden gebracht. Dat het amper 12 uur is deert de receptionist geenszins. Hierna duurt het niet lang tot we volledig relaxed op ons strandbedje liggen, om er drie dagen lang niet meer af te komen. Zwembad, zee, zonnebrand en liggen tot zonsondergang: niks aan toe te voegen.

Na dit luxe pareltje vliegen we in stijl (lees: business class) terug naar Panama. Dit was natuurlijk helemaal niet de bedoeling, maar aangezien alle economy tickets op de vlucht al waren uitverkocht en het alternatief een 20 uur durende busreis is (ik twijfelde nog), stappen we toch maar op onze teenslippers het vliegtuig in. En maar extra water vragen om de lieve som van 200€ voor 1,5 uur er nog enigszins uit te krijgen ;-).

Na een veilige landing (niet altijd even vanzelfsprekend vernamen we vanuit Nederland, vreselijk.) gaat de wekker de volgende ochtend op een onchristelijke tijdstip, om volgens planning om vijf uur te worden opgepikt door een busje. Wanneer deze om 05:30u nog niet verschenen is (ze zijn hier punktlicher dan je zou denken, belt de receptionist even met de touroperator en bleek 1 van de twee een fout te hebben gemaakt: ik hoor hem in het Spaans aan de telefoon bevestigen dat ze niet om vijf, maar om zes uur komen. Een nogal cruciaal verschil als het niet je hobby is om midden in de nacht op te staan. Omdat de beste hotelier zich rot schaamt (denk ik) en wij geen Spaans verstaan (denkt hij) hangt hij vervolgens een slappe smoes op over drukte in het verkeer. Wat een grappenmaker.

Deze valse start blijkt het begin van een aantal minder plezante momenten. Nadat we om 06:01u opgepikt worden en door een praktisch uitgestorven Panama karren, zet de chauf koers richting het kantoor van de touroperator waar we de boel nog moeten betalen. Eenmaal daar blijkt dat we alleen cash kunnen betalen (honderden dollars!) of 7% extra met creditcard (tientallen dollars!). Aangezien ik nog liever m'n creditcard opeet dan er 7% opslag mee te moeten dokken, begeven we ons naar de supermarkt voor een pinautomaat. Er staan er drie, maar nul functionerende. In de bank ernaast staan er twee, waarvan er eveneens geen enkele werkt. In de bank dààrnaast zijn er gelukkig nog 2, waarvan de eerste onze pinpas inslikt om hem vervolgens te houden. Fantastisch.

Terug naar het kantoor, zijn ze meegaand en wordt afgesproken dat we na de reis betalen met mijn pinpas die ergens onder in de backpack zit. "Oh ja en trouwens het eiland dat jullie geboekt hebben zit vol en jullie gaan dus nu ergens anders heen oh ja en het is duurder en je moet ook nog 60$ per persoon bijbetalen voor de terugreis dussss nu is het jullie beurt om meegaand te zijn." Aha. De temperatuur van ons humeur daalt na deze onomwonden mededelingen tot minimale waarden, maar wat kun je anders dan een beetje tegensputteren om alsnog het onderspit te delven: achter jou tien anderen in de rij die wèl graag verder willen. Onze inschikkelijkheid wordt beloont met een autorit van zo'n anderhalf uur, wat een rollercoaster from hell door de heuvels blijkt. Al snel beginnen meerdere mensen groen uit te slaan. Uiteindelijk moeten we even stoppen voor een braakbreak en zijn we dankbaar voor de meegebrachte plastic zakjes.

Een geluk bij een ongeluk is het wanneer het bij aankomst onmogelijk is om de boot op te gaan, omdat er onweer in de lucht hangt. Hierdoor kunnen de evenwichtsorganen even anderhalf uur op orde komen voordat het bootje koers zetten richting het eiland. Eenmaal daar horen we van onze Argentijnse eilandgenoten dat er ook in hun auto twee brakers waren en hun chauffeur nimmer een braakvrije rit had beleeft. Kortom: Panama, doe iets aan je wegenontwerp. Maar de stemming slaat gelukkig weer snel positief uit als we ons realiseren in wat voor paradijselijk oord we terecht zijn gekomen. Oke het is een plaggenhut met een doorgezakt bed, lamlendige douchestraal en wc met doortrekemmer, maar het eiland zelf is niets minder dan 100% tropisch. Zes houten hutjes, hangmat, een spierwit strand, wuivende palmbomen, schelpen groter dan ik ze ooit zag en een azuurblauwe zee met kabbelende golfjes: het is werkelijk een droom. On top of it worden de san blas eilanden -waar ons "Coco Blanco" onderdeel van uitmaakt-, gerund door trotse Kuna indianen, wat het exotische gevoel helemaal compleet maakt. Als we 's avonds bij het diner (met precieze tafelschikking door de indianenmevrouw) een vers gevangen vis met alles erop en eraan (hoofd, tandjes, ogen) op ons bord gekwakt krijgen zijn we even wat minder content met de uitwerking, maar we fileren ons er dapper een weg doorheen.

Omdat het smorend heet is in onze plaggentent slapen we met de deur wijd open (immers dieven zijn snel gevonden of ver weg) en wauwerdewauw word ik 's ochtends wakker en kan ik precies de zon op zien komen door de openstaande deur. Als de zon aan kracht toeneemt en daarmee de temperatuur ook, staan we op. Het is overigens een bijzondere gewaarwording om een paar dagen te "leven zonder horloge": als de indianen ons zien verschijnen wordt een ontbijtje gemaakt, zonder vertrektijd gaan we 's middag voor een tour rondom andere eilanden en als we op een van deze pareltjes een tijdje mogen zwemmen en rondlopen vragen we heel Westers als eerste hoe lang we mogen blijven. De vriendelijke man antwoord dat we alles behalve een klok hebben, en zo gaat het ook weer bij het diner. Als het donker wordt gaan we slapen, als het licht wordt staan we op. Zo moet het leven toch bedoeld zijn.

Op de tour rondom de andere San Blas eilanden komen we, naast allerlei prachtige eilandjes, langs een soort zeesterrenzandbank waar we midden op de Atlantische oceaan uit de boot stappen en op 1 meter diepte oog in punt komen te staan met een koddig drijvende zeester, die zich geheel onvrijwillig op laat tillen voor de nodige foto's. Onvermoedend van wat nog zou komen, beschouw ik deze tour wel weer echt als een hoogtepunt van de afgelopen weken. Dit wordt natuurlijk helemaal het geval als Menno bij terugkomst vraagt nog even een stukje te gaan zwemmen, naar het mini-eilandje (denk: 5 bij 5 meter en 1 aangespoelde boomstam) naast ons eigen eiland. Hier hebben we de dag ervoor al een zandkasteel op gebouwd (wat doe je immers anders op een onbewoond eiland!) en we zijn benieuwd hoe het er na een etmaal bij ligt. Het zandkasteel blijkt inmiddels volledig weggespoeld, maar de vraag die mijn lieve Menno me daar stelt, maakt op mij zonder twijfel een onuitwisbare indruk.

Eenmaal weer op het eiland worden we toegezongen en gefeliciteerd door de hele familie, krijgen we een cadeautje in onze handen gedrukt en speelt iemand een toepasselijk deuntje op een accordeon. Niet gearrangeerd, maar spontaan en verrassend, en wederom kan ik alleen maar denken: zo moet het leven toch bedoeld zijn.

...

Terug van Coco Blanco volgt weer de slingertocht door de bergen (dit keer is een Spaanse medepassagiere het kotsbokje) en willen we nog dezelfde middag de veerboot pakken vanuit Panama stad naar het nabijgelegen eilandje Taboga. We laten ons informeren bij ons voormalig hotel (waar nog een deel van de spullen liggen die we niet konden meenemen naar de San Blas) over de boottijden, boeken telefonisch een last-minute hotelreservering, en hop in de taxi. Bij de haven horen we echter alleen krekels en rollen dorre tumbleweeds voorbij, maar de veerboot is helaas nergens te bekennen. Aha. Dat had die mevrouw van het hotel toch wel kunnen weten, dat de boot vanuit Panama City maar twee keer week ook s'middags gaat, en dat die dag niet vandaag is. Gelukkig zijn we door al deze grappenmakers inmiddels zo flexibel als een elastiekje, dus zet de taxi chauffeur ons bij het dichtstbijzijnde hotel af en vermaken we ons daar prima de rest van de dag.

Om 08:30uur stipt de volgende ochtend gaat de boot dan toch en beleven we een heerlijk relaxed dagje op het lieflijke eilandje. We zijn compleet alleen in het hostel en moeten het oude oppasmannetje steeds zoeken voor avondeten of ontbijt. Bij het uitchecken is er ook niemand te bekennen en rekenen we uiteindelijk maar af met de schoonmaakster. Omdat ze eigenlijk geen idee heeft hoe dat werkt kan het niet per creditcard maar moet het contant. Op het eiland is geen pinautomaat, dus een zweetpareltje rolt van ons hoofd bij het uittellen van de rekening, maar we hebben met tien dollar over net genoeg geld om zonder celstraf het eiland te mogen verlaten. Door dit oponthoud gaan we op een drafje naar de veerboot, die doordeweeks niet erg populair hebben we gemerkt, want we zijn tot ons grote plezier de enige passagiers.

Eenmaal op het vaste land brengt een taxichauffeur ons via de bank (pinnen!) naar ons luxe airporthotel waar we onze laatste dag dobberend in het zwembad en tafeltennissend doorbrengen.

Op het moment van dit schrijven zitten we in de lucht ergens tussen Panama en Houston. En zo komt er een einde aan deze heerlijke reis van 3,5 week, die ons af en toe weer tot wanhoop dreef wanneer dingen weer niet gaan zoals ze moeten gaan, maar elke keer kunnen we er achteraf weer om lachen. Of de zon nou m'n hoofd verbrandt of de wolken een breuk lijden over m'n parapluloze outfit: alles wat we zien en beleven is fantastisch (luiaards! Een toekan! Jungle zover je kan kijken!). En ja het maakt me arm op de bank, maar rijk in m'n hoofd: herinneringen die goud waard zijn. En zo mag het wat mij betreft zijn.