Eerst week Maleisie

Jaaa daar is hij weer: een verse reis wat uiteraard voor voor de schrijfster in mij is, dus vandaar voor iedereen die niet kon wachten....... Oke ik geef toe; ik doe dit om mijn vergankelijkheid als menselijk 'zijn' enigszins in te boezemen.. Wauw, diep.

Zaterdagavond door mijn allerliefste papa afgezet op schiphol voor onze (menno en ik) twaalf uren durende vlucht naar Singapore, alweer een overstap zou volgen richting Kuala Lumpur. Heerlijk om eens niet te hoeven aan te sluiten in de Sjonnie en Anita rijen voor Torremolinos ("He AAT, jij ook al naar de zon? Ja SJAAN, lekker bakken meid!") maar trots met onze rugtassen de tickets voor de neus van de grondstewardess neer te leggen en te zeggen; "Maleisie schatje, Maleisie". Nou ja zo ging het natuurlijk niet maar wie zegt dat dit verhaal is gebasseerd op non-fictie?

Vlucht was relaxed, nothing special. Genoten van Toy Story 2 en nog een simpele RomCom wegens het uitblijvende effect van de slaappillen. Paar airbags -raar dat we die kussens in de auto wel zo noemen maar 'luchtzakken' in het vliegtuig, wat toch eigenlijk de letterlijke vertaling is- niet, maar verder prima.

Eenmaal aangekomen in Kuala Lumpur via trein en taxi in ons **** hotel aangekomen, alwaar ALWEER een nacht begon; rare ervaring, je gaat de nacht in tijdens je vlucht, en tegen de tijd dat je op plaats van bestemming komt (rond 7 uur 's avonds) zit je biologische nacht er al op maar wegens het tijdsverschil konden we bijna gelijk weer ons mandje in. Maar natuurlijk niet zonder eerst onze eerste Aziatische maaltijd tot ons genomen te hebben; immers dat zijn toch de verhalen die we hiervoor gehoord hebben; het eten is niet alleen spotgoedkoop, maar ook nog eens superlekker. Helaas is in al deze verhalen het woordje 'heet' geloof ik weggevallen, want dat was toch wel onze eerste experience: tranen in de ogen en een keel die simpelweg dichtgeritst werd door de pepers en godweetiknietwatnogmeer dat het zo mega-scherp maakte. Toch onze 'we moeten nog een beetje wennen' glimlach opgezet voor de eerste foto en daarna stiekem een beetje verontrust dat we de komende weken levend op fruit en droge rijst moesten leven, gaan slapen.

In de dagen daarna is dit echter helemaal goedgekomen en overweeg ik inmiddels een Maleisische makker te adopteren en mee te nemen naar ons plattelandje en hem daar in te zetten als kok: zelfs bij de meest aftandse tent (denk: plastic stoelen, rondvliegende vogels, muren met ondefinieerbare smeersels erop, hevig zwetende kok, ober zonder gebit) smaakt het eten alsof je bij Mister Michelin zelf aan tafel zit. En had ik al gezegd dat het voor een sate-prikkie verkrijgbaar is? Ons Hollands bloed gaat gewoon sneller stromen zodra we de rekening krijgen, heerlijk; denk 2 a 3 euro en je eet als een sultan.

Mijn internettijd is op, later meer. Ik ben nu niet meer te stoppen ;)