Taman Negara

Okay, still alive and kicking in Kuching op dit moment. Mijn laatste verhaal eindigde met kijken of het inmiddels gestopt was met regenen in Melakka; well, it didn't. Het is heel triest maar ons dagtripje Melakka zag er als volgt uit: 2 uur bus heen, 2 uur kijken naar de slagregen, donkere luchten en onweersflitsen vanaf het Central Station, en ja... 2 uur met de bus terug. Nou ja, niet alles kan altijd mee zitten. Oh ja en een hotel voor die drie laatstedagen hebben we gevonden hoor ;). Voor netjes 10 euro p.p. I'm lovin' it!

Terug naar de chronologische volgorde: na drie dagen Kuala Lumpur was de tijd rijp om 'verder te reizen'. Voor ons alletwee spannend om weer uit je net opgebouwde comfortzone te stappen, zeker omdat de volgende bestemming de Maleisische jungle betrof.Dat is volgens mij net zo schijterig als het klinkt, maar he, ik ben gewoon eerlijk!

Na een busreis van pak 'm beet 6 uur werden we geacht bij de waterkant uit te stappen; "eh ik veel bomen, maar ehm, is dit het?" nee dus; vanaf hier gingen we echter verder per boot. En nee geen speedboot, hippe cruiser of eh nou ja iets anders luxueus, maar gewoon een wiebelig houten geval waarin we op een plank de resterende 70 km (2,5 uur) konden genieten van het prachtige uitzicht op het regenwoud met een aangenaam fris windje in ons gezicht.

Toen we genoeg hadden van de oh's en a's over al het moois aan de waterkant (groen blijft tenslotte groen) en besloten een beetje te socializen, bleek dat bijna het hele bootje vol zat met landgenoten. Tijdens onze verdere trip bleek dit zeker geen uitzondering: ook taxi-chauf's en hotelmensen bevestigen dat er zoveel Nederlanders zijn. Ik denk dat zeker een kwart van de westerlingen die je hier ziet uit ons kikkerlandje afkomstig zijn. Zelfs hele gezinnen zwalken met peuter, kleuter en tiener over straat, blijkbaar totaal niet gehinderd door het kostenplaatje voor een vijf persoons ticket en een vliegreis van 12 uur. Respect!

Onze verblijfplaats was na ons ****-acclimatiseringshotel in KL even slikken: de eerste salamander grijnsde ons al bij binnenkomst tegemoet en de 'badkamer' bestond uit een gat in de grond met een douchekop erboven. Maar ach, we zaten tenslotte in de jungle en in m'n klamboe kon me niks gebeuren ;). Dat veranderde al snel tegen de avond, toen er een 'Jungle night walk' op het programma stond. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik panisch ben voor alles wat begint met in- en eindigt op -sect en tevens bang ben in het donker. Gesterkt door het advies van een mede-reizigster (die dit al achter de rug had), om vooral een petje o.i.d. op te doen tegen "vallende beestjes" maakte dat ik met bibberende beentjes op het bootje naar het pikdonkere bos ging. Ik had m'n hoofd compleet ingepakt, maar de gids keek me aan en zei al hoofdsschuddend:"lady.... This is not necessary". Yeah right, tot ik aangevallen wordt door een moordlustige schorpioen of er een cobra op m'n hoofd land.

De wandeling zelf was spannend, zo schijnend met je zaklampje opzoek naar dingen die ik eigenlijk liever niet wilde zien. De tour zou 1-1,5 uur duren maar onze held liet ons 2 uur door de jungle klauteren. Bij terugkomst (ja ik had het overleefd) moesten we de rivier weer oversteken om naar ons hotel te kunnen, de gids bleef daar achter. Na een half uur wachten bij de waterkant wist iemand ons te vertellen dat er geen bootjes meer gingen naar onze kant van het dorp en waren we dus aangewezen op ons richtingsgevoel (bij gebrek aan lantaarns o.i.d.) om vanuit een compleet andere hoek terug te komen. Gelukkig waren we nu door een de wol geverfde Tarzan en Jane en dus hadden we binnen no time onze Casa del Insectos teruggevonden.

De eerste volle dag in het oerwoud betrof een soort bergbeklimming van 3,5 uur, met een fabulous view die de ongekende hoeveelheid zweet en tomaatgekleurde hoofdjes meer dan goed maakte. Nou ja eigenlijk niet, maar ja een happy ending wordt toch een soort van verwacht he. Maar zonder gekheid, ook dit was weer eens iets nieuws en bovendien goed voor de calorieen!'s Middags hadden we nog een meeting met de plaatselijke gang, de Orang Asli, die zelf in een hut van palmbladeren wonen, maar de gewoonte hebben voor hun doden een boomhut te maken, alwaar deze verorberd zal worden door alles wat nog wel leeft. Hoewel ze zelf geloven dat ze 'terugkeren naar de holy spirits', wat natuurlijk een stuk geloofwaardiger is, ahum.

Hoewel er olifanten, tijgers, meterslange slangen, tientallen apensoorten en spectaculaire vogels leven (vooral op t-shirts volgens mij), zijn we helaas niet verder gekomen dan een mega-spin die dood op een blaadje lag, 1 slang een mega-duizendpoot (dat dan weer wel) en -jawel- twee slapende vogeltjes op ooghoogte. Heel grappig om te zien. Al met al toch weer een overwinning was op mezelf, zo socializend met insecten!

x