Stairway to Heaven (Perhentian Islands)
Door: Natasja
Blijf op de hoogte en volg Natasja
17 Juli 2009 | Maleisië, Kuala Lumpur
Na onze eh 'once in a lifetime' jungle-experience vonden we het beiden tijd voor een beetje vakantie in onze vakantie; oftewel: plat op de handdoek bruinbakken.Een bestemming die hier meer dan perfect op aan sloot bleken de Perhentian Islands: twee eilandjes aan de Noordelijke Oostkust op zo'n 8 uur met de bus vanuit de Jungle (die zich midden in Maleisie bevindt). De spierpijn van de twee heftige jungle tochten nog in de benen lieten we ons dan ook graag per touringcar on the stairway to heaven vervoeren.
Onderweg ontdekten we al snel de betekenis van het spreekwoord 'voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten', want een dubbeltje was ongeveer wat we hadden betaald en de eerste rang bleek daar ook nogal naar te zijn: de bus maakte een kabaal alsof er een optrekkende stoomlocomotief onderdoor reed en een aantal gerieflijke attributen (bekerhouders, stoelleuningen) waren afgebroken. Helemaal waar voor ons geld kregen we in deze attractie toen er een heuvel in zicht kwam waar Lance Armstrong nog pijn van in de benen zou krijgen als hij er alleen maar nou zou kijken. Ons gevaarte probeerde zich toch dapper uit alle macht omhoog te sleuren met een gangetje van ongeveer 5km per uur, wat wonderwel nog lukte ook. Net toen ik dacht dat dit nog wel even kon gaan duren en een grote geeuw niet kon onderdrukken, viel echter onze grote vriend de motor uit. Evenals mijn hart, dat praktisch stilstond toen ik voelde dat we daardoor enkele meters achteruit (naar beneden!) reden. Snel trok de chauf aan de handrem en daar stonden we dan; de arme man probeerde met de beste wil van de wereld zijn ultieme hellingproef toe te passen maar faalde daarin tot drie keer toe jammerlijk, waardoor de bus al evenvaak een aantal meters naar beneden gleed. Gelukkig kreeg hij de boel na een paar minuten peentjes zweten onder controle en reed de rammelkast weer netjes omhoog ipv uncontrollably de heuvel af en kon ik stoppen met schietgebedjes maken.
De rest van de reis verliep redelijk soepeltjes, het laatste half uur ging dit keer per speedboot ('fast ferry') waar we met ongeveer 8 mensen met een gang 25x de snelheid van de bus op de heuvel stuiterend over het water schoten. Super! Al snel kwam er een bounty-achtig eiland in zicht en hielden we onze fingers crossed toen de bestuurder vaart minderde bij een idyllisch resort met kleine houten huisjes aan een prachtig spierwit zandstrand met palmbomen (en het was raak!) Later bleek dat op het hele eiland geen dorpje, winkel of iets dergelijks te bekennen was; alleen maar een aantal klein opgezette resorts, verscholen tussen de bossen, die rechtstreeks uit de brochure genaamd 'paradijs' afkomstig leken. Snel het goedkoopste huisje genomen (15 euro per nacht voor een houten hans en grietje huisje zonder airco, maar met toilet dit keer;)) en daarna twee dagen genoten van het gevoel op een onbewoond eiland te zijn. Hoewel: menno's gestel bleek toch niet helemaal bestand tegen het gestuiter op de speedboot, dus die heeft de eerste avond ziek in bed doorgebracht. De volgende dag ging het allemaal gelukkig een stuk beter en het werd allemaal nog beter toen bleek dat de koraalgebieden waarmee deze twee eilandjes zich omgaven, tot een van de beste duikbestemmingen van de wereld behoren. Nu is mijn enige associatie met PADI een jongensnaam en moet ik er niet aan denken om 30m de diepte in te zakken, maar een snorkel met flippers durfde ik wel aan. Zo achter zo'n glazen bril lijken de vissen tenslotte net wat verder weg en durfde ik zowaar van al het moois te genieten ipv gillend weg te spartelen. En zowaar ging er een prachtige wereld voor me open: vissen in alle kleuren van de regenboog, vissen die zelf leken op een regenboog, Finding Nemo vissen, ademend koraal en zelfs een flinke haai (waarvoor we goddank al 'gewaarschuwd' waren dat ze er zaten, anders was ik waarschijnlijk compleet in paniek geraakt) trokken aan onze ogen voorbij. En die haai was geen lullig dingetje hoor; toch zeker anderhalve meter. Omdat ik al gehoord was dat ze ongevaarlijk waren besloot ik er nog even achteraan te zwemmen, maar jaws bleek nog banger voor ons dan wij voor hem.
Al met al waren het weer drie paradijselijk mooie dagen waar we nog altijd spijt van hebben dat we niet langer zijn blijven hangen, maar de volgende bestemming riep al: de Cameron Highlands.
x
Onderweg ontdekten we al snel de betekenis van het spreekwoord 'voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten', want een dubbeltje was ongeveer wat we hadden betaald en de eerste rang bleek daar ook nogal naar te zijn: de bus maakte een kabaal alsof er een optrekkende stoomlocomotief onderdoor reed en een aantal gerieflijke attributen (bekerhouders, stoelleuningen) waren afgebroken. Helemaal waar voor ons geld kregen we in deze attractie toen er een heuvel in zicht kwam waar Lance Armstrong nog pijn van in de benen zou krijgen als hij er alleen maar nou zou kijken. Ons gevaarte probeerde zich toch dapper uit alle macht omhoog te sleuren met een gangetje van ongeveer 5km per uur, wat wonderwel nog lukte ook. Net toen ik dacht dat dit nog wel even kon gaan duren en een grote geeuw niet kon onderdrukken, viel echter onze grote vriend de motor uit. Evenals mijn hart, dat praktisch stilstond toen ik voelde dat we daardoor enkele meters achteruit (naar beneden!) reden. Snel trok de chauf aan de handrem en daar stonden we dan; de arme man probeerde met de beste wil van de wereld zijn ultieme hellingproef toe te passen maar faalde daarin tot drie keer toe jammerlijk, waardoor de bus al evenvaak een aantal meters naar beneden gleed. Gelukkig kreeg hij de boel na een paar minuten peentjes zweten onder controle en reed de rammelkast weer netjes omhoog ipv uncontrollably de heuvel af en kon ik stoppen met schietgebedjes maken.
De rest van de reis verliep redelijk soepeltjes, het laatste half uur ging dit keer per speedboot ('fast ferry') waar we met ongeveer 8 mensen met een gang 25x de snelheid van de bus op de heuvel stuiterend over het water schoten. Super! Al snel kwam er een bounty-achtig eiland in zicht en hielden we onze fingers crossed toen de bestuurder vaart minderde bij een idyllisch resort met kleine houten huisjes aan een prachtig spierwit zandstrand met palmbomen (en het was raak!) Later bleek dat op het hele eiland geen dorpje, winkel of iets dergelijks te bekennen was; alleen maar een aantal klein opgezette resorts, verscholen tussen de bossen, die rechtstreeks uit de brochure genaamd 'paradijs' afkomstig leken. Snel het goedkoopste huisje genomen (15 euro per nacht voor een houten hans en grietje huisje zonder airco, maar met toilet dit keer;)) en daarna twee dagen genoten van het gevoel op een onbewoond eiland te zijn. Hoewel: menno's gestel bleek toch niet helemaal bestand tegen het gestuiter op de speedboot, dus die heeft de eerste avond ziek in bed doorgebracht. De volgende dag ging het allemaal gelukkig een stuk beter en het werd allemaal nog beter toen bleek dat de koraalgebieden waarmee deze twee eilandjes zich omgaven, tot een van de beste duikbestemmingen van de wereld behoren. Nu is mijn enige associatie met PADI een jongensnaam en moet ik er niet aan denken om 30m de diepte in te zakken, maar een snorkel met flippers durfde ik wel aan. Zo achter zo'n glazen bril lijken de vissen tenslotte net wat verder weg en durfde ik zowaar van al het moois te genieten ipv gillend weg te spartelen. En zowaar ging er een prachtige wereld voor me open: vissen in alle kleuren van de regenboog, vissen die zelf leken op een regenboog, Finding Nemo vissen, ademend koraal en zelfs een flinke haai (waarvoor we goddank al 'gewaarschuwd' waren dat ze er zaten, anders was ik waarschijnlijk compleet in paniek geraakt) trokken aan onze ogen voorbij. En die haai was geen lullig dingetje hoor; toch zeker anderhalve meter. Omdat ik al gehoord was dat ze ongevaarlijk waren besloot ik er nog even achteraan te zwemmen, maar jaws bleek nog banger voor ons dan wij voor hem.
Al met al waren het weer drie paradijselijk mooie dagen waar we nog altijd spijt van hebben dat we niet langer zijn blijven hangen, maar de volgende bestemming riep al: de Cameron Highlands.
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
