Liftend naar Madrid... (= Zwolle-Parijs)

Liftend naar Madrid
Allereerst: Muti, sorry dat je dit moet lezen en dat ik al je adviezen over ‘geen snoep van mannen aannemen’ en ‘nooit met een vreemde meegaan’ na bijna 22 jaar toch in de wind heb geslagen... Ik heb ervoor gekozen het niet van tevoren te vertellen omdat ik wist dat je dan binnen 24 uur op de stoep zou staan om me tegen te houden;).
Want ja inderdaad, ik heb gelift. Het leek me altijd al iets ‘wat je een keer gedaan moet hebben’, alleen leek het me in mijn Remy niet zo verstandig. Nu mijn laatste maand in Málaga is aangebroken en Annerieke en ik graag nog iets spectaculairs wilden doen, maar laatstgenoemde meer dan blut is, bedachten we afgelopen vrijdagavond dat we wel konden proberen hoe ver we zouden komen. Eigenlijk begon het als één grote grap, maar hoe langer we erover praatten hoe serieuzer we werden, hoewel we ervan overtuigd waren dat we waarschijnlijk 2 uur een bord omhoog zouden houden en daarna op zouden geven.
Zogezegd zo gedaan, we besloten zaterdagochtend 8 uur met de bus (!) naar een centraal punt vlak voor de snelweg te vertrekken, om daar met ons zelfgemaakte hitchhiking bord (1 kant met Jaén, een stadje halverwege, en 1 kant met Madrid, de plaats van bestemming!) kansloos te gaan staan. Na zorgvuldig gekeken te hebben welke richting de auto’s naar Madrid moesten hebben, namen we plaats bij een bushalte. Terwijl wij nog keihard aan het lachen waren, stopte tot onze grote schrik de tweede auto die langskwam en begon het grote avontuur: zouden we het echt doen? De bestuurder zag er echter netjes uit, evenals het transportmiddel en we besloten in te stappen. We hadden afgesproken dat we elk een gedeelte van het nummerbord zouden onthouden, zodat we dat in geval van nood naar iemand konden smsen. Bovendien had ik een mes in m’n tas en hadden we onze huisgenootjes laten weten wat we gingen doen.
Onze lift bleek 30 km in de juiste richting te gaan, en sprak dankzij een werkperiode aan de Costa Brava zelfs enkele woorden Nederlands, wat zich helaas niet verder uitstrekte dan ‘lekker lekker’ en ‘kijken kijken, niet kopen’. Al snel waren de eerste zenuwen eraf en konden we een normaal gesprek voren. Al waren we nog wel druk met 121x herhalen ‘oh mijn god we doen het gewoon, oh mijn god we zijn ingestapt, oh mijn god we zijn echt op weg naar Madrid’. Voor we het wisten waren we echter al op het punt waar onze driver de snelweg afging en we geacht werden uit te stappen. En daar stonden we dan, nog 520 kilometer te gaan, bij een afslag, dorpje, benzinepomp en wegrestaurant. We hadden echter de smaak te pakken en ook al wisten we totaal niet waar we mee bezig waren, gingen we enthousiast verder met het bord boven onze hoofden houden. Want laten we wel wezen; de hoofdstad ligt op 550 km afstand van Málaga, dat is net zo ver als Zwolle – Parijs!!!
Ondanks het feit dat de auto’s die niet van de afslag kwamen met hoge snelheden voorbijkwamen en liften langs zo’n weg in Spanje verboden is, bleven we dapper staan. Ooit zou er wel iemand komen die van 140 naar 0 wilde afremmen en op invoegstrook wilde stoppen om ons mee te nemen. En al snel bleek dat we voor de politie ook niet bang hoefden te zijn: toevallig kwam er een policia auto de snelweg op vanaf de oprit en ze grijnsden alleen maar. Zoals overigens de meeste automobilisten, we kregen echt vanuit bijna elke auto wel een zwaai, lach of verontschuldigend handgebaar. Na ongeveer 3 kwartier en een paar lamme armen en duimen, stopt er warempel een Mercedes van formaat, met daarin een kale, zonnebril en hoeddragende pimpachtige verschijning. Natuurlijk gilden we eerst weer tegen elkaar “doen we het, doen we het?! Oh mijn god, oh mijn god, ik kan het niet, doen we dit echt?!” Maar objectief gezien voldeed hij aan al onze gestelde criteria: hij was alleen, had een nette auto, bereid ons mee te nemen en was bovenal gestopt. Na het nummerbord weer in het koppie gestopt te hebben, stapten we in en peilden we voorzichtig waar meneer heen ging. En ja hoor: een schot in de roos, hij ging rechtstreeks naar Madrid en ja we mochten tot daar aan toe meerijden. Geweldig! Wel wilde hij graag dat één van ons voorin kwam zitten en al snel bleek waarom: hij hield nogal van het voeren van een goed gesprek. Elke kilometer kwam hij met nieuwe feiten en wetenswaardigheden over Spanje, zodat het al met al nog een leerzame rit werd ook. Olijfbomen, Franco, Spaanse muziek, Tapas, things to do in Madrid, Nederland, nieuw te bouwen snelwegen, Jaén, de jaargetijden, het verkeer, auto’s, de bochten, over alles had hij wel iets te vertellen. Gelukkig had Annerieke zich als vrijwilliger richting de passagiersstoel voorin begeven, zodat ik relaxed uit het raam kon kijken terwijl zij zich opsteld als sociaal wenselijke passagier. Hahaha, nee, ook de muziek stond zo luid dat het voor mij, los van de taal zelf, moeilijk was alles te verstaan, dus af en toe lachte ik vrolijk mee of maakte een opmerking, maar voor de rest genoot ik gewoon van het feit dat we het hem gewoon geflikt hadden. We zouden half Spanje gratis en voor niks doorcrossen en we hadden geen idee waar de dag ons brengen zou, geen hotel, geen plan, we wisten niks van Madrid zelf, heerlijk!! Rond een uur of half 2 besloot onze chauff even te stoppen bij een schattig cafeetje / winkel met Spaanse streekproducten en open haard, waar hij ons trakteerde op een drankje en wij de kans kregen leuke spulletjes te bekijken en te constateren dat er nog fascistische liefhebbers zijn van Franco: aan de muur hing een groot schilderij van de dictator himself en hier en daar hingen leuzen als ‘Deze winkel ligt in Spanje, niet in Europa’ en ‘leve Spanje, leve Franco!’ Ehm, righty.

Rond half vier kwamen we aan in het centrum van Madrid, waar we afscheid namen van Juán en er prompt portiers van een **** hotel naar ons toe kwamen die ons uit de mercedes hadden zien stappen en vroegen of wij voor het hotel kwamen. Nee, helaas lag dit iets boven ons budget, en we besloten op zoek te gaan naar een goedkopere verblijfplaats. Dit hadden we binnen een uur gevonden in een pension van een oud vrouwtje waar we voor het astronomisch hoge bedrag van 15 euro per nacht konden verblijven. Vanuit daar gingen we verder naar de plaatselijke VVV om de hotspots van Madrid te achterhalen.

De twee dagen daarna hebben we meer gelopen en bekeken dan ons lief was. Zo hebben we niet alleen een aantal kathedralen die Madrid rijk is bezocht en gefotografeerd, maar konden we met onze studentenkaart ook gratis in musea, waar we tientallen sculpturen en schilderijen, waaronder een aantal van Picasso, Rembrand en Rubens, hebben mogen aanschouwen. Helaas kwam ons bezoek aan de Spaanse hoofdstad voor mij tot een persoonlijk dieptepunt toen ik vergat mijn gepinde 50 euro uit de automaat te halen en daar pas een paar uur later achterkwam. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan!! Maar goed, gelukkig ook een persoonlijk hoogtepunt bij het bezoek aan het Santiago Bernabéu, het stadion van Real Madrid waar we een rondleiding namen. Natuurlijk helemaal naar boven van dit immens grote stadion met plaats voor 85.000 personen, maar ook langs het veld, in de dug-outs, de kleedkamer (van de tegenpartij weliswaar;)) en het bijbehorende museum. Ook kon je op de foto met de wereldbeker van 2002. Die vieze schmiechten hadden een zogenaamd ‘copyright’ op die beker, je mocht er dus zelf geen foto van maken. Wel kon je door hen op de foto gezet worden met de beker, die je vervolgens voor 9 euro op de kop kon tikken. Dat ging mijn Hollandse gelduitgavepatroon uiteraard veel te ver en dus heb ik stiekem toch een plaatje geschoten, al werden ze toen wel boos en zeiden dat ik die foto moest wissen. Uiteraard sprak ik op dat moment geen Spaans of Engels en zijn we snel doorgelopen, hahaha.

In de metro terug naar het centrum van de stad beleefden we nog enkele 'angstige momenten' toen we twee stations voor onze eindbestemming opeens allemaal uit moesten stappen. Het was al behoorlijk druk in de metro, maar toen we één metro later met de 'uitgestapten' + de nieuwe reizigers + de mensen die al aankwamen rijden in die metro, met zijn allen in 1 metro moesten, werd het echt zwaar benauwd. Dit was echter nog te overzien, het werd pas scary toen we één station later niet uit konden stappen omdat de deuren van de metro maar niet opengingen. Brr... Vervolgens ging hij heel langzaam een stukje vooruit rijden, kwam weer tot stilstand, bleef nog even staan en toen kwam er opeens de mededeling dat iedereen wéér uit de metro moest en het station moest verlaten. Toen we eenmaal uit konden stappen was er een soort van rookontwikkeling waardoor het leek alsof er brand was, tot op heden weten we nog niet wat er nou precies aan de hand was, maar het was behoorlijk eng zo diep onder de grond met honderden mensen opgekropt allemaal naar boven willen. Daarop besloten we het laatste stuk maar te lopen en de tunnels diep onder de grond maar te laten voor wat ze waren.

Om 18.00 uur hebben we toch maar een bus teruggenomen. Onze lift van de heenweg had ons op een hele goedkope vervoersmaatschappij gewezen en zodoende was de ‘schade’ nog redelijk te overzien. Na middernacht stonden we zodoende weer met onze voetjes op Malagese bodem en zijn we wederom een prachtige ervaring rijker.

Veel liefs,


Natasja

http://www.hierisnatasjaenditzijn.mijnalbums.nl voor foto's :)