Tornado's en tentamens

Hallo iedereen!

Ja ik heb het overleefd! Ik kan het zelf nog steeds niet geloven maar we hebben het ternauwernood gered... Het was een pandemonium, een ware hel, een strijd van leven op dood, maar we zijn er nog. Ik adem nog, leef, gezond en met iets te veel lijf en leden. 25 anderen kunnen dat niet zeggen, zij werden slachtoffer van deze immense krachtmeting met moeder natuur, dat het anders zo rustige Málaga eergisterenavond trof. Oh je hebt het nog niet gehoord? Ja ik moet eerlijk toegeven dat ik er ook pas in de loop van de dag achterkwam, maar er heeft hier een heuse TORNADO gewoed. Geen kneuzerig waterhoosje, simmertwirre of andersoortige omhooggevallen storm, nee, een echte Twister. Wauw. Hoe dan ook, niks van gemerkt. Nee dat is ook niet helemaal waar. Ik ben wel degelijk tussen 21.00-22.00 uur naar het raam gelopen omdat het wel extreem hard regende, echt ongelofelijk. Zelfs in het natte Holanda zelden zo’n bui voorbij zien komen. Dat in combinatie met rukwinden die de ramen deden klapperen, lichtflitsen, donder en het feit dat in de flat tegenover ons ook diverse mensen voor hun raam naar het schouwspel buiten stonden de koekeloeren, deed me wel even nadenken of dit misschien iets abnormaals was. Maar pas in de loop van de volgende dag hoorde ik van mijn huisgenootje dat er verkeersborden los op de straten lagen, alsmede vele (palm)bomen, diverse daken waaronder die van het busstation en her en der verspreid wat bejaarden. En het was niet even en paar kilometer verderop he, volgens de route in de krant ging hij echt een paar honderd meter langs ons huis. Zo maak je nog eens wat mee in je laatste weken Málaga, die op ons liftavontuur na, toch wel erg saai verlopen zijn.

Saai? Durf ik dat te zeggen als Erasmusstudent, waar er elke avond de mogelijkheid bestaat een ander feest te bezoeken, nieuwe plaatsen te ontdekken, mensen te ontmoeten of te sparren met een local? JA, dat durf ik. Het is namelijk tentamentijd. In een Nederland redelijk bekend fenomeen, maar onder de Spaanse zon een vreemde eend in de bijt. Vandaar dat ik er tot half januari zo min mogelijk bij stil heb gestaan, maar toen mijn collegerooster opeens leeg bleek en de universiteit op de bieb na angstvallig stil werd, was er geen andere conclusie meer mogelijk: het is tijd het geleerde in de praktijk te brengen, ik kon er niet langer meer onderuit.

Helaas is het zo dat het ons (in dit soort gevallen grijp ik altijd weer even terug op de wij-vorm, om daarmee aan te kunnen geven dat ik hierin niet de enige ben die daarmee worstelt!) nog altijd niet gelukt is diverse Spaanse dialecten tijdens de colleges in dergelijke mate te ontcijferen dat er zinnige aantekeningen uit voortkomen, die bruikbaar zijn als leerstof om een zogevreesd Spaans tentamen mee te halen. Simpel gezegd: het collegeblok dat ik hier bij aankomst gekocht heb, met voor elk vak een leuk kleurtje en een apart gedeelte, gescheiden door een plastic naamplaatje dat veronderstelt dat enige vorm van ordening toch wel gewenst is wanneer je in de hectiek van het dicteren verkeerd, is angstvallig leeg gebleven. En laat dat nou net een klein cultuurverschil op onderwijsgebied zijn tussen Nederland en Spanje: de aantekeningen zijn hier de basis voor het leren van de tentamens. Geen dikke dure pillen van boeken, waarin zorgvuldig de belangrijkste passages gemarkeerd zijn, nee slechts oude drukken, geleend van de bibliotheek in combinatie met zelfgemaakte aantekeningen. Veel aantekeningen. Stapels aantekeningen. Een tafel vol a4tjes met aantekeningen. De colleges hier bestaan namelijk dikwijls enkel uit dicteren: de leraar praat een uur vol, de leerlingen schrijven een uur vol. Aan één stuk door. Aan het eind van het uur zet de docent zijn persoonlijke taperecorder op stop, en gooien de studenten de pennen neer en pakken in, op weg naar het volgende college. Geen enkele interactie of intellectuele uitdaging. Aan het einde van zo’n les hebben onze medestudenten minimaal 4 á 5 pagina’s volgepend, wij zo’n 0,04 á 0,05. Doe dat maal 4 voor het aantal dagen per week college, en dat maal 15 voor het aantal weken college, en men hebbe onze achterstand.

Om toch maar enigszins kans te maken heb ik toch maar een studieboek gekocht, dat op de boekenlijst stond voor dirección commercial. Toen ik naar de docent ging om te vragen welke hoofdstukken het belangrijkste waren, was hij helemaal verbaasd over het feit dat ik de nieuwe druk had gekocht, begon gelijk enthousiast te bladeren en zei dat ze hier alleen gebruik maakten van kopietjes voor studenten. Ahum, eh ja, dus ik heb net voor 75 euro voor de kat-z’n-viool een boek gekocht waar ik toch driekwart niets van begrijp? Ja dat klopt ja.
Toch daar de afgelopen weken maar mee aan de slag gegaan en zodoende zien mijn laatste weken hier in Málaga er nogal kleurloos uit. Omdat Annerieke al haar geld er doorheen had gejaagd tijdens het stappen in Bentelo city tijdens de kerstvakantie, zaten leuke uistapjes er ook niet echt meer in en bestaan onze laatste weken hier voornamelijk uit studeren, meer studeren en nog meer studeren.

Vorige week uiteindelijk mijn eerste tentamen gehad, het was wel redelijk pittig om alle Spaanse vragen te vertalen, af en toe begreep ik het niet helemaal 100% maar ik heb naar eer en geweten antwoord gegeven. Nog geen resultaat bekend. Van het Engelse tentamen denk ik wel zeker te weten dat ik hem binnen heb, maar ook daar is nog niets over binnengekomen. Ik vraag me überhaupt af hoe ik straks mijn resultaten van hier naar de Hanze krijg, maar goed, dat is latere zorg!

Gisteren had ik mijn tweede tentamen, dat ik had weten te verplaatsen vanaf de 13e en zodoende in m’n eentje in een gehorig kantoortje mocht maken waar mensen af en aan liepen en zelfs hele gesprekken hielden zonder zich te storen aan mijn aanwezigheid, een gevoel dat uiteraard niet wederzijds was. De docent was zo lief om het gelijk na te kijken: falikant gezakt natuurlijk. Ik probeerde er nog wat bij op te kletsen door aan te geven dat ik de vraag niet goed begrepen had, maar hij was onverbiddelijk. Nu heb ik voor niks 4x in de week een uur lang naar zijn eindeloze geneuzel geluisterd terwijl ik er amper wat van begreep, en me voor niets door die ellendige cases heen geworsteld die stuk voor stuk afkomstig waren uit 1975-1985, en ik overdrijf niet. Van moderne leertechnieken hebben ze hier opvallend weinig kaas gegeten is mijn conclusie na vijf maand studie. Maar goed, ik mag niet klagen, ik heb tijdens al die zinloze colleges zo vaak keihard gelachen omdat we luidop studiegenoten of de docent aan het vervloeken waren, zonder dat iemand iets doorhad, en ik heb het onderwijsstelsel in Nederland nog nooit zo lief gehad als nu. Ik kan bijna niet wachten om weer onderwijs te krijgen in mijn moedertaal, zodat ik een vraag kan stellen indien nodig, of mee kan lachen wanneer iemand een opmerking plaatst. Nu zat ik meestal maar wat schaapachtig om me heen te kijken of poppetjes te tekenen, te bedenken wat ik ’s avonds wilde gaan eten of het koude klaslokaal te vervloeken, waar bij buitentemperatuur van 11C geen kachel te bekennen was.
Maar voorlopig geen onderwijs meer voor mij, want eerst wacht nog het grote afstuderen, om mijn hbo diploma te behalen. Ik heb er zin in, maar eerst morgen nog mijn laatste test, een mondeling..

Besos,

Natasja

Wist je dat... Het hier gebruikelijk is om je in een rij voor de bus op te stellen, in de zin van wie het eerst was, wie het eerst maalt. Omdat het OV hier nogal populair is, geen overbodige luxe. Op het moment dat de bus aan komt rijden, stelt iedereen zich netjes op in een rijtje en wacht geduldig tot de gene voor hem de bus ingaat. Nooit geen voordringerij, al was het toen ik hier nog maar net was wel even wennen, maar toen een oude kraai ons een keer vloekend en tierend aan de kan duwde toen we de bus in wilden gaan (we liepen als een streep door zonder op te letten) wisten we al snel dat het andere koek was. Daar kunnen wij als Nederlanders nog wat van leren!