Spaanse TV debuut en Hoezeeouzo

Daar ben ik weer van uit het heerlijk zalig zonnige Málaga, inmiddels alweer een week terug van maar liefst tien dagen op de Nederlandse bodem voor het voeren van sollicitatiegesprekken voor mijn afstudeerplaats en natuurlijk om bij te kletsen met iedereen. Ondanks dat het nog best wel lang was, was het overal haasten en heb ik eigenlijk met niemand zoveel tijd kunnen doorbrengen als ik gewild had, maar gelukkig ben ik over een maand alweer terug en dan voor twee weken!

Donderdagmiddag 13 november landde ik perfectly on time op Rotterdam Airport waar mijn Spaans georiënteerde hersentjes spontaan blokkeerden toen ik de buschauff om een kaartje richting het CS wilde vragen: hoewel ik met Annerieke niets anders doen dan onze moerstaal levendig houden, is het in het openbare leven natuurlijk Spaans wat de klok slaat. Als je dan opeens weer ‘zonder nadenken’ een uiting wilt doen, is je eerste gedachte dat in het Español te doen, maar dat was dus even net niet de bedoeling. Dit is me in de loop van de week nog een paar keer vaker overkomen; ‘bedankt’ wordt ‘gracias’, ‘oké’ is ‘vale’, etc. Maar na een paar dagen was ik alweer helemaal ingeburgerd en nu is het weer the other way around.

Vorige week zaterdag ben ik zoals gezegd teruggekeerd en bij een avondtemperatuur van 18C was het aardig vertoeven, aangezien ik was vertrokken met een sneeuwbui en een Celciusgetal dat gevaarlijk dicht langs het nulpunt scheerde. Eenmaal thuis een ware spraakwaterval uitgewisseld met Annerieke en daarna vertrokken richting de stad omdat daar een wereldrecordpoging kussengevecht houden plaats zou vinden. Ik stond keurig om 23.05 uur klaar om richting het centrum te lopen, helaas had Annerieke iets meer moeite met zich klaarmaken om in elkaar gemept te worden, en zodoende was het vlak voor half 12 voordat we op pad gingen, terwijl het hele gebeuren om klokslag 23.30 uur zou beginnen. Gevolg; we kwamen hele stromen mensen tegen die alweer op de terugreis waren en een aantal meisjes wisten ons zelfs nog subtiel mede te delen dat het toch echt FINITO was. Oeps. Eenmaal op de plek des onheils aangekomen bleken er alleen nog veertienjarige pubers op elkaar in aan het hakken waren, en daar durfden we onze pasgelakte nagels niet tussen te begeven. Na de gato uit de boom gekeken te hebben toch maar onze kussens opengescheurd en onze eigen Spaanse sneeuwbui gecreëerd door de duizenden rondwapperende ganzenveren. Deze uitbarsting was blijkbaar interessant genoeg voor twee fotografen en een bende toeristen om foto's van te nemen en helaas bleef het daar niet bij. Er was namelijk ook een delegatie van een (regionale?) tv-zender aanwezig die mij ondanks mijn lengte maar inmiddels mét donker haar aanzagen voor een native. Althans dat veronderstel ik, anders hadden ze vast niet gedaan wat ze vervolgens deden...Het vrolijke geheel kreeg voor mij namelijk een behoorlijk gênante wending toen ik, bedolven onder de veren, door een journalist voor de camera werd getrokken en een microfoon onder m'n neus geduwd kreeg. Vervolgens vroeg ze me... Tsja wat vroeg ze eigenlijk? Wellicht iets over de reden waarom ik hieraan meedeed, of dat ik het leuk vond, of... Tsja helaas, mijn oren zaten vol met veren en die had ik natuurlijk liever ergens anders gehad n.a.v. een spetterend vloeiend Spaans diepte-interview (doordenkertje, lees de zin nog maar eens;)), maar helaas, ik was niet in staat deze stortvloed aan woorden om te vormen tot een kloppende vraag en blokkeerde al helemaal in het verzinnen van een zinnig antwoord. Zodoende brabbelde ik maar wat over dat ik beroerd Spaans sprak, gevolgde door de gefundeerde uitspraken dat het ‘muy explosivo’ was en dat dit onze manier was om Mediterraanse sneeuw te maken. Eh ja heel ad rem, heel gênant en wederom een bewijs van het randje van debiliteit waarop mijn Spaanse niveau zich bevindt.
Met het oog op het Spaanse examen over 2,5 week ben ik deze week dan ook maar eens hard aan de slag gegaan met de 231411 verleden tijden en andere moeilijkheden en uitzondering die de taal maken tot wat hij is, het is een feest.

Na al dit gezwoeg (oké ik overdrijf;)), was het vrijdagavond tijd voor een écht feest, in eigen huis nog wel. Onze Deense huisgenoot Stine gaf namelijk een party, samen met twee Zweedse meisjes die eerst ook in ons appartement woonden, maar zijn vertrokken in de maand november, toen wij erin kwamen. Wij waren ook uitgenodigd in ons eigen huis, en het was één grote gezellige Spaans/Nederlandse/Italiaanse/Franse/Zweedse/Deense boel, zo krijg je nog eens wat mee van een andere cultuur: Deense en Spaanse drankliedjes geleerd, waarbij het Deense gezang uiteraard slechts bestond uit zo goed mogelijk de onbegrijpelijke klanken na-apen. Veel gelachen en veel te veel gedronken en de les van de avond was toch wel dat je Grieken op een grote afstand moet houden. Vooral als ze Ouzo heten en voor 38% uit alchohol bestaan. En dat je ze vooral niet moet drinken alsof het Spa blauw is, als je reputatie je lief is.

Maar wat hebben we een lol gehad.



Natasja