Puno

Hola otra vez!

Na ons overactieve programma in de eerste week was het hoog tijd voor een beetje vakantie in onze vakantie en konden we even ademhalen tijdens de 5 uur durende busreis en de nog ongeplande dagen die daarop volgden. Onderweg naar onze nieuwe bestemming Puno werden we voor het eerst geconfronteerd met het naderende klimaatverschil; er lag zelfs sneeuw!! Gelukkig ter plaatse in de ochtend scheen de zon weer en volgde een ochtendje slenteren en souvenirswinkeltjes kijken. Puno is een klein stadje gelegen aan het hoogst bevaarde water ter wereld; het Titicacameer. Nu merk je daar behalve het continue gebrek aan zuurstof natuurlijk geen pamfluit van, maar toch leuk om te weten;)! Naast alle kleine winkeltjes en traditioneel geklede vrouwen (kleur en kleed!) trokken ook de straatlengtes aaneengesloten rijen mensen onze aandacht. Naar bleek kwamen er die dag nieuwe munten en biljetten in de omloop, wat achteraf ook overal op posters stond aangekondigd, maar goed. Grappig om snel te hebben natuurlijk, maar waar ze het geduld vandaan halen om zo netjes zo lang te wachten; echt urenlang stonden ze geduldig op hun versleten slippertjes heen en weer te wippen. Inmiddels hebben ook de straatverkopers de nieuwe muntjes ontdekt en slijten ze hun waar al ware het unieke exemplaren.

Ontwenningsverschijnselen van alle activiteiten denk ik, maar 's middags lokte het uitzichtpunt of 'mirador' gelegen op een heuvel boven de stad en besloten we na de lunch op pad te gaan. Omdat mijn kuitjes bij elke stap op standje kramp sprongen besloten we een taxi te nemen in plaats van de honderden traptreden naar boven. Helaas lootste de beste man ons weliswaar veilig door een obscuur buurtje, maar was boodschap 'naar boven' niet helemaal goed aangekomen. Ongeveer 200 traptreden voor het viewpoint stopte hij z'n rammelbak en wees op het gebrek aan weg dat voor hem lag (hoewel die verzameling zand en stenen daarvoor ook al amper autovriendelijk was te noemen). Tsja, toch maar even stretchen die benen dan. Een paar adempauzes en heel wat auwauwmijnkuiten later waren we er dan toch; 4017 meter boven zeeniveau. Het geheel werd opgeleukt door een immens grote replica van een condor, die er op foto's gevaarlijk echt uitziet;). Deze unit kon je voor 1 soles nog beklimmen ook, wat ik uiteraard vriendelijk glimlachend heb afgeslagen; die twee extra meter de hoogte in kon me gestolen worden! Na een halfuurtje van de rust te hebben genoten volgde de 3 miljoen trappen naar beneden, dit keer ook het taxistuk erbij uiteraard. De belofte van mijn liefste fysio dat ik 'even door de pijn heen moest' bleek zowaar geen vals voorwendsel en de angst dat mijn volledige onderbenen het loodje zouden leggen bleek dus ongegrond, hahaha. 

Onze tweede en tevens laatste dag in Puno stond gereserveerd voor een dagtocht naar de rieteilanden van het Titicacameer. Hoewel we al gewaarschuwd waren voor een uitslaande toeristenmeter wilden we dit fenomeen toch niet missen. Hier kregen we echter al vrij snel spijt van. De rieteilanden zelf bestaan uit eeh rietkluiten met daarop metersdikke stapels kriskras gelegd riet, zodat het uiteindelijk blijft drijven en zelfs leefbaar wordt. De bewoners zelf waren een stuk minder zweverig en wisten niet hoe snel ze de aanval in moesten zetten toen onze gids z'n praatje klaar had. Alsof hij een soort teken gaf kwamen na de uitleg alle vrouwen op ons afgerend en pakten je beet; ik als amiga moest toch echt even hun rieten huisje komen bekijken. Als een stuk klapvee liet ik me nog meetrekken ook en voor ik het wist had ik een debiele roze hoepelrok en een oudzweetrood jasje aan. Met een gretige glimlach riep ze "foto foto" en daarna kwam haar koddige kleuter natuurlijk even vangen. Echt naar om te zien dat zulke kleine kindjes al op hun schattigst naar de camera zwaaien om daarna hun handje op te houden. Bah. Hierna werden we weer als een kudde vee op een rieten bootje geduwd en roeide de burgemeester aka de marketingmanager van het eiland ons naar de overkant. Voor 10 soles welteverstaan, wat ons natuurlijk eenmaal veilig uitgevaren pas werd verteld. Ondertussen kwamen er wederom kindjes langs, nu om liedjes te zingen in allerlei talen. Toen 'Sur le pon, d'Avignon' door hen werd aangekondigd als Koreaans werd het ons echter vrij snel duidelijk dat het schoolgebouwtje wel iets intensiever gebruikt mocht worden, maar ja dat levert natuurlijk geen geld op! 

Na dit tenenkrommende geheel volgde een boottocht naar het volgende eiland. En hadden we maar even wat beter de planning bekeken want met de 0,3pk motor van de organisatie was het maar liefst 2,5 uur varen. Het moest dan wel heel speciaal zijn dachten we nog optimistisch, maar nee. Eenmaal aan land begon het al fantastisch toen onze gids -na een kort toiletbezoek van de halve groep-  zeer onattent alvast was doorgelopen. Nu boeit dat uiteraard niet zo vreselijk, ware het niet dat een kranige bejaarde ons weigerde toe te laten zonder een toegangskaartje. Zag ze er eerst nog uit als een levende ansichtkaart, met haar lange vlechten en oedeembeentjes, lief zittend op een steen, al snel ontpopte ze zich tot een ware feeks, totaal ongevoelig voor ons relaas over een all inclusive dagtocht en een egotrippende gids. Gelukkig waren er ook een aantal 'native' slachtoffers en mocht één van hen door het poortje om de 'gids' te gaan zoeken. 20 minuten later kwam deze aangehobbeld en na mijn dodende blikken zei hij enkel dat hij "toch had gezegd dat we ons klaar moesten maken om te wandelen en dat er ook een toilet op de boot was". Daarmee doelde hij waarschijnlijk op de ondoorspoelbare bruin met geel uitgeslagen pot waar nog je nog niet dood op gevonden wilt worden, of ik verstond het niet goed, maar het woord toilet was het zeker niet waard. 

Na dit akkefietje hoopten we op een bijzonder bezoek aan een uitheems eiland, maar de praktijk bleek te bestaan uit een uphill (!) wandeling van  40 minuten, uitkomend op het centrale plein van het eiland dat net zo goed Kreta had kunnen zijn. Daarna een verplichte lunch à 20 soles (geen keuzemogelijkheden) gevolgd door 500 (!) traptreden naar beneden, waar de boot alweer lag te wachten voor de 2,5 uur durende boottocht terug. Geen uitleg, geen unieke flora of fauna, geen speciale geschiedenis, nada. Es war ja nicht zu glauben! Vanzelfsprekend gingen we bij aankomst met gierende banden weer van de boot af en kon de gids naar z'n tip fluiten, wat een verspilde dag. Maarrrr, toch weer wat beweging mee gepakt! 

's Avonds waren we vastbesloten nog wat leuks van de dag te maken en zochten we een cosy restaurantje met haardvuur uit voor een gezellig hapje eten. Jammer de bammer maar ergens deze avond moet ik in een moment van onoplettendheid (waarschijnlijk een aangeboden glaasje water) iets verkeerds hebben gegeten want sindsdien vieren mijn darmen een feestje. Met de 10uur durende busreis de volgende dag voor de boeg dankte ik de wetenschap voor de uitvinding van darmverstoppers, hoewel ik me nog steeds aardig beroerd voelde. Gelukkig hebben we hier in Cuzco een zeer centraal gelegen hotel, waar ik de
afgelopen dagen min of meer heb uitgezeten, hahaha (boer met kiespijn). Wel een beetje shit dat het net nu gebeurd, want vanaf morgen staat ons de grootste uitdaging van deze reis te wachten; de vierdaagse Inca trail op weg naar de Machu Picchu. 43 km door de bergen, met klims tot 4000 meter. Er is voor de komende dagen enkel regen voorspelt, we slapen in tenten, met toiletten die zich volgens de lonely planet laten omschrijven als 'festival day two' en de enige douches op dag 3 zijn vier maanden geleden verwijderd. Awesome. Ik hoop werkelijk van harte dat ons laatste nachtje hotel wonderen doet voor de fysieke gesteldheid want morgenochtend 06.00 uur gaat het avontuur beginnen...

Liefs Menno en Natasja

Ps; voor de rest hebben we nog steeds reuze veel lol, no worries;)!!