Driedaagse colca-trek

Na ons relaxavondje was het de volgende ochtend weer tijd om verder te gaan, en niet zomaar naar de volgende plaats, maar voor een heuze trekking van drie dagen; de Colca Cañon. Een gigantische kloof die maar liefst twee keer zo diep is als de grand canyon! 

We werden als eerste opgehaald uit ons geliefde hotelletje dus een rondje door de stad om onze reisgenoten op te halen gaf ons mooi de gelegenheid nog een aantal stukjes te zien die tijdens onze 'stadstourdag' aan de aandacht ontsnapt waren (het was natuurlijk behoorlijk irritant om een uur lang rond te sukkelen maar ik probeer het positief te houden;). Twee Zuid-Afrikanen, een Duitser, vier Welsen en een Frans stel waren de gelukkigen, wederom geen Nederlanders dus, heerlijk!

De eerste dag bestond voornamelijk uit bussen met af en toe een stop bij mooie uitzichtpunten (met bijpassend verhaal van de gids) of een rondrennende alpaca- / vicuña- / lama-kudde in het national park waar we dwars doorheen crossten. Die beesten renden btw ook te pas en te onpas over de weg, waardoor ons de schrik een paar keer flink om het hart sloeg. De natuur onderweg was echt prachtig, uitgestrekte rijstvelden (!), gigantische bergpassen en diverse vulkanen. Het hoogste punt was maar liefst 4900 meter, waarvandaan je bij helder 7 vulkanen in een rij zou kunnen zien. Het was alleen licht bewolkt en bovendien stonden er hele bussen Japanners plaatjes te schieten dus we besloten unaniem om door te rijden. Dat we constant stegen was trouwens wel aardig te merken; op een gegeven moment kregen we beide toch een beetje hoofdpijn en begon ik aardig misselijk te worden, en zelfs al zat ik stil, ik had constant het gevoel dat ik meer lucht wilde inademen dan mogelijk was. Gelukkig zette de bus al snel de daling weer in en naderde het figuurlijke hoogtepunt van de dag; hét uitzichtpunt voor de condors en de kloof; de Colca Cañon. Hoewel je geluk met hebben om ze te kunnen spotten, waren de goden ons gunstig gezind want na enkele minuten kwamen er aan de horizon drie tevoorschijn. Van een afstandje en  zeker met je fototoestel kun je niet zo goed zien hoe groot ze zijn, maar plots dook er eentje van onderen recht hoog over ons heen. Echt ongelofelijk zo groot! Ze zijn staand ruim 1,5 meter groot en hun spanwijdte bedraagt maar liefst 3,5 meter, niet voor te stellen en wat een geluk voor ons. Het voelde extra uniek omdat we de enige toeristen waren, terwijl er volgens de gids in de ochtend altijd hordes bussen kwamen spotten.

Na dit natuurwonder volgde een drie kwartierse hike naar een volgend viewpoint waar het uitzicht zo mogelijk nog mooier was. Ook de inmiddels inzettende zonsondergang zorgde voor een Discovery Channeliske ervaring; en wat is die kloof diep!! Ik was wel een paar keer bang dat ik zou struikelen, maar gelukkig op een paar knievallen na viel het mee. Daarna in het donker nog een kopje cocathee gedronken en daarna rapido door naar het hotel, waar na het diner het dessert bestond uit twee crackers met een toefje jam, wat voor een kleine collectieve lachbui zorgde.

Vergeleken met wat de volgende ochtend volgde bleek de korte hike slechts een peulenschil te zijn, want my lord wat waren de dagen die volgden freaking heavy. De ochtend van de tweede dag begon met een vriendelijke wandeling door een bergdorpje en wat rijstvelden, maar al snel kwamen we bij de top van een klif aan waarvan af we zouden afdalen van 3200 naar 2000 meter. Nu klinkt  het woord afdalen wellicht wat gemakkelijk, maar het waren niet bepaald asfaltwegen zal ik maar zeggen. Struikel- en glijpartijen waren zeker geen uitzondering en oplettendheid was dan ook geboden, wat flink wat kracht kostte. De kuitjes begonnen na een half uurtje al aardig te trillen, maar we hadden we nog 2,5 uur te gaan. Wonderwel kwam de optie 'langzamer' niet eens voor tijdens de vraag van onze gids of het tempo goed was ("good or faster?"). Bij de  gedachte dat ik deze 1200 meter de volgende dag ook weer omhoog zou moeten sprongen de tranen me dan ook in de ogen en besloot ik voorzichtig aan de gids te vragen of er alternatieven waren. Ja eentje, dezelfde manier waarop onze daypacks werden vervoerd; op een ezel. Dat leek me nogal een gênante vertoning en met mijn niet geringe omvang riekend naar dierenmishandeling dus dat plan streepte ik door. Gelukkig waren we rond 11.30uur beneden in de 'oase' waar langs de rivier en in de kloof een idyllische campsite was aangelegd. Hoewel er lemen hutjes stonden sliepen wij die nacht in tentjes (gezellig!:) maar van het zwembadje maakten we wel dankbaar gebruik na deze zweetpartij. Omdat er geen electriciteit was en het om 19u donker werd lagen we al om 8uur in onze slaapzak, niet zo slecht bedacht aangezien de wekker op dag drie om 04.15u afging en de spierpijn in alle hevigheid aanwezig was.

Na een stevig pannenkoekenontbijt  besloten Menno en ik met één van de gidsen een kwartier eerder te vertrekken. Zodra het een beetje schemerig was trokken we dan ook de loopschoenen aan en gingen we om 05.15u de paden op de lanen in. Al na 2 minuten wilde ik het liefste omkeren maar ik besloot door te zetten en onder de bezielende leiding van Menno ("rechtop lopen, denk om je ademhaling") telden we stap voor stap  de 4km af. Werkelijk waar geen recht stukje te bekennen, gewoon drie uur lang up hill over smalle paadjes van stenen en zand. Een tweede 'gevaar' kwam van passerende ezels, die in trance voorbij kwamen en nogal eens een duw wilden geven aan onoplettende toeristen. Er werd ons dan ook op het hart gedrukt altijd tegen de berg aan te wachten, hoewel dit ook niet per definitie veilig was aangezien ik van een van de balkers een flinke zwieper met de staart en bijbehorende blaadjes en steentjes in m'n gezicht kreeg, hahaha. 

De gids zei van te voren dat in normaal tempo de tocht ongeveer 3 uur zou duren, wat ik eerst niet geloofde maar we haalden zowaar een paar rood aangelopen mede slachtoffers in en 'finishten' na 2:50 onder gejuich van onze groepsgenoten (die ons al na een uur inhaalden ook al waren ze 20min later vertrokken). Eenmaal boven moest ik wel even een traantje laten en ik weet dat het allemaal een beetje overdreven klinkt maar 1000meter constant stijgen naar 3200 meter ademt niet bepaald lekker door en inclusief de spierpijn van de dag ervoor voelde dit echt als een overwinning. En een goede training ook voor de machu picchu die ons over een paar dagen te wachten staat! 

Na deze tocht volgde helaas niet direct een douche maar ging we gezellig me z'n veertienen stinkend in de bus weer terug naar het uitzichtpunten van de eerste dag om zo mogelijk meer condors te spotten en die rij vulkanen natuurlijk. Het was echt zo raar om 08.30 al opweg te zijn naar je tweede activiteit! Na een tijdje door de bochten crossen zagen we tot onze grote vreugde alweer een groepje condors dichtbij dus snel zette de chauffeur het busje aan de kant. Wederom hadden we ontzettend geluk want weer kwam er een enorme condor recht over ons hoofd vliegen, wauw!! We zaten dan ook met z'n allen flink te gniffelen toen we na dit spektakel langs het 'officiële uitzichtpunt' kwamen waar honderden mensen naar een lege lucht stonden te staren. 

Hierna was het tijd voor de ultieme ontspanning met een bezoek aan de locale 'hot springs' ; warmwaterbaden, afgekoeld van 80c tot een aangename 39c, heerlijk voor de stilstaande spiertjes! Na een uurtje werden we lomig weer in de bus gedrukt en scheidden onze wegen van de rest van de groep, omdat wij verder reisden naar Puno, terwijl de rest weer terugging naar Arequipa. Best wel raar want in zulke intensieve drie dragen krijg je toch snel een band met elkaar. Maar goed het was weer tijd voor iets nieuws, waarover later meer!