La Paz en Uyuni

Ons laatste dagje in Peru hebben we uiteraard een beetje rustig gehouden. Heerlijk onze was laten doen na deze vier dagen stinken, geklaagd bij het reisbureau en lekker door de stad geslenterd. Omdat we het echt ontzettend leuk met ze hadden tijdens de Machu Picchu ook nog even gemeet met onze nieuwe Frans/Engelse vrienden en waar kon dat nou beter dan in het chocolademuseum! Uiteraard warme chocolademelk genomen en dat kreeg je dan heel leuk met losse gesmolten chocolade, een kannetje melk en kaneelstokjes om zelf te mixen, mjammjam! 

De volgende ochtend was helaas de laatste in Peru. Daar waar de weg een wildwestscene is, waar je nooit weet of de vrouw een kind, baby alpaca of spullen in haar rugkleed draagt, waar cavia's op het menu staan en 'zo' in de frituurpan worden gegooid en waar de voetbalcommentator zelf tussendoor reclame maakt. Ook het land van de schoongeveegde stoepjes maar het welig tierende straatafval, waar een ja soms een nee betekent en andersom en waar de jaren 80 muziektechnisch helemaal hip zijn.  Maar vooral het land waar de mensen trots zijn op hun fascinerende cultuur, waar het Spaans verstaanbaar is en waar pacha mama (moeder natuur) zich van haar allermooiste kant laat zien. Het voelt best raar om steeds afscheid te nemen van al die leuke mensen die je leert kennen en nu ook van een land waarvan je weet dat je het waarschijnlijk nooit meer terugziet. Maar goed, nieuwe dingen te ontdekken!

Rond het middaguur kwamen we met de landing van ons leven (volgens mij dacht de piloot dat hij een speelgoed vliegtuigje bestuurde gezien de scherpe bochten en daling) na een uurtje vliegen aan in La Paz, Bolivia. Ondanks ons verblijf in hooggelegen Cusco was het na de zalige hoeveelheid zuurstof in het vliegtuig toch weer even ademhappen  op het hoogst gelegen vliegveld ter wereld. Aangekomen bij het hotel nadat we veel te veel geld voor een taxi hadden betaald bleek onze reservering niet te bestaan maar ze hadden nog een kamer over gelukkig. De rest van de middag dus toch mAr even 'tranquillo' doorgebracht; een beetje de stad verkend en de volgende tour geboekt. Ons hotel bleek lekker centraal gelegen en met die immens steile gatenstoepen en zwarte dieselwolken uitstotende bussen door de straten was ik daar erg content mee.

Dag twee in La Paz bestond uit een citytour met chauf en gids. Hierbij brachten we een bezoek aan de 'moon valley' die door de aparte stenen zoals je verwacht op de maan lijkt en aan de meest dure wijk van de stad. Niet dat je daar veel van zag met al die hoge muren, maar toch, het contrast met downtown La Paz is enorm. Ook lag hier de meest exclusieve universiteit van het land, waar je "maar liefst 300$ per maand collegegeld betaald". Dat is niet zo schokkend veel meer dan in Nederland, maar we zijn hier in een land waar je met z'n tweeën uitgebreid kan tafelen voor een tientje, dus ja. Het volgende onderdeel van de stadstour was een uitzichtpunt (killi killi:)) waarvandaan je goed kon zien dat La Paz echt een miljoenenstad is. Net als in Peru betalen mensen hier pas belasting als hun huis compleet af is en dus doen de meeste gezinnen er 10 of 20 jaar over om het een likje verf te geven en er een fatsoenlijk dak op te leggen. Zo houden ze de optie tot een extra verdieping voor kind of opa en oma altijd open, maar tot die tijd hangen de betonkabels er aan alle kanten uit en blijft de buitenkant baksteenrood met cementgrijs; niet echt bevorderlijk voor een gezellig stadsaanzicht. Desondanks leuk om gezien te hebben. Hierna was de 'witches market' oftewel de heksenmarkt aan de beurt. Hier verkopen ze naast souvenirs en varkens-tenen ('om muziek mee te maken') ook iets nog luguberders. In Bolivia hebben ze namelijk de misselijkmakende gewoonte om lama-foetussen te offeren bij feestelijke aangelegenheden zoals een huwelijk, feestdag of nieuw huis. Ze steken het mandje met de lama foetus en andere offers respectievelijk in de fik of begraven het onder de deurmat, yikes. Deze vroeggeboren dieren hangen of liggen in diverse ontwikkelingsstadia in elk winkeltje op de heksenmarkt en de geur in die shops zal ik nooit vergeten. Toeval of niet maar de dag erna was ik weer ziek en zo bracht ik onze laatste dag in La Paz in bed en op het toilet door. Gelukkig konden we tegen extra bijbetaling tot 6 uur s'avonds in het hotel blijven. Helaas moesten we (net als de vorige keer toen mijn maag salto's maakte) die avond de nachtbus in om de tien uur durende rit naar onze volgende plaats van bestemming, Uyuni, te maken. Gelukkig legde mijn darmen hun oorlog net op tijd bij en kon de luxe reis (de eerste zes uur zelfs mét asfalt en maar 1x een lekke band!) beginnen. De chauf wist het gaspedaal allemachtig goed te vinden en met een gang van minimaal 130 sjeesden we over de 'weg' en kwamen we vroeg in de ochtend aan in het spookstadje Uyuni.

Een paar uur later vertrokken we vanaf daar voor een driedaagse tour naar de zoutvlaktes en andere bezienswaardigheden in 'de outback'. Met zes personen + chauf-gids-en-kok in-1 en de bagage op het dak van de jeep raceten we de 'salares' tegemoet. Na een stop bij het treinenkerkhof vlak buiten de stad (niets meer dan een hoop treinschroot waarvan geen enkele Boliviaan weet wat ze ermee moeten doen dus hebben ze er maar een attractie van gemaakt) kwamen we na enkele uren karren al aan op de immense witte zoutvlakte. Ov-er-al om je heen wit, wit en nog eens wit zout; 'surreal' en geweldig voor de special dimension foto's natuurlijk. Helaas bakten onze groepsgenoten er niet zoveel van met de 'hierdoor lijk ik net een kabouter op je schouder' achtige foto's maar met de timer hebben we toch een paar klassiekers kunnen maken! 

Rond zes uur in de avond kwamen we aan bij ons eerste 'hotel'. Bij het boeken van de tour hadden we praktisch twee opties; de goedkope voor 110 dollar met primitieve verblijven, of een van 425 dollar waarbij je in een behaaglijk hotel gemaakt van zout zou pitten. Onze Hollandse nekhaartjes sprongen uiteraard overeind bij het laatste bedrag dus een barak viel ons ten deel de eerste nacht. Het dorpje deed nog het meeste denken aan Afghanistan, alles onder het zand, bakstenen gebouwtjes en geen hond op straat. We hadden nog wel een tweepersoonskamer, die met enkel een spaarlamp, afgebladerde groene muren en Spartaanse bedden meer deed denken aan een luxe Thaise gevangenis, maar we hebben geslapen als een roos na de gebroken nacht in de bus. Dag twee vertrok om 07.30 en leidde ons door een fascinerend landschap van diverse lagoons, prachtige gekleurde bergen, (actieve!) vulkanen en 'boomrotsen' (waar de onderkant weggesleten is door het zand en er een absurde boomvorm overblijft). Wat opvalt is dat ze in Bolivia amper echte bomen hebben; dat ligt natuurlijk deels aan de hoogte, maar ook beneden de boomgrens is er amper een met bladeren bedekte stam te vinden. Nogal derdewereldlandistisch schijnt elke boom te worden geslachtofferd voor het haardvuur en terugplantbeleid bestaat hier (nog) niet, zonde. Ik snap het echter ergens wel want het wordt hier verrekte koud 's nachts zo hebben we de tweede avond ontdekt. Na een namiddagwandeling langs de 'Laguna Colorada' begon het na zonsondergang rap af te koelen en zo zaten we met de mutsen op en de handschoenen aan naast een vooroorlogs houtkacheltje ons diner weg te werken. Het verblijf was zo mogelijk nog primitiever dan de nacht ervoor; geen stromend water binnen (maar de kraan buiten bevroor uiteraard die avond), geen verwarming en aftandse toiletten die dienden te worden doorgespoeld met een emmer water. De 'ieuw wat is het hier vies' knop is gelukkig bij ons beiden allang omgezet en dus kropen we vol genoegen in onze bedjes die avond. We sliepen met onze hele groep samen op 1 kamer en dat zo z'n voor- en nadelen. Voordeel was dat het wat extra warmte met zich meebracht, wat we goed konden gebruiken aangezien het rond de -10 werd die nacht en alleen een betonnen muur en een enkelglas raampje ons scheidde van de ijzige wind en kou buiten. Nadeel was dat we die avond spaghetti met een giga hoeveelheid uien hadden gegeten en de grappen en grollen over atoombommen en 'ballonslaapzakken' met vier mannen en een iets te geëmancipeerde vrouw in de groep niet van de lucht waren;). Het voordeel bleek gelukkig echter meer waarheid te worden dan het nadeel, want drie grundliche Deutschers en een Australiër kon ieder zich netjes inhouden. De drie lagen kleding, vier dekens en een binnenslaapzak bleken wel goud waard en zo had alleen m'n gezicht het koud op deze 4200meter hoogte. Wat overigens ook prachtig was zo ontdekten we tijdens ons natuurtoilet, was de enorme hoeveelheid sterren. We zaten natuurlijk in de middle of nowhere en ik heb nog nooit zoveel sterren en de Melkweg gezien:)!!

 's Ochtends gingen we zonder ontbijt muy rapido van start met de wekker op 04.30 en 05.00u vertrekken. Op deze derde dag zonder douche was ik zowaar blij dat een grote spiegel niet tot het interieur behoorde, helemaal als ik nu de foto's terugkijk van de geiser (wauw!!) waar we om 05.30u al vrolijk onze handen in staken. Ik hoef vast niet te vertellen dat de verwarming in onze antieke jeep de -heelveel niet echt aankon en  onze ijsstokjeshanden maakten dan ook dankbaar gebruik van deze natuurlijk bronnen. De mega hoeveelheid decibellen die met zo'n geiser gepaard gaan paste zo vroeg in de ochtend niet echt in mijn rustieke plaatje, maar nu waren we wel meteen echt wakker;). Hierna volgde een pannenkoekenontbijt vanuit de achterbak bij een van de warmwaterbronnen (30C en je mocht zwemmen, maar toch.. Het moment dat je er weer uit moet deed ons besluiten vriendelijk te bedanken). De laatste trekpleister van de tocht 'Laguna Verde', waar ik me ontzettend op had verheugd. Helaas bleek het water alleen groen te zijn als het waaide en dat was nou net niet het geval op het moment van ons bezoek. Toch vormde het geheel nog steeds een prachtig plaatje en gaf genoeg positieve energie voor de zeven uur lange hobbelrit terug naar Uyuni. Daar doei gezegd en fooi gegeven aan onze lieve en zorgzame chaufkokgids, want dat het ook anders had gekund hoorden we van een andere groep die dezelfde tour had gedaan. Zij hadden binnen het uur hun eerste lekke band al te pakken, waarna ze moesten wachten op vervangende chauffeur en auto. Deze had zijn acht jaar oude zoontje meegenomen als bijrijder en de beste man zette hem op een gegeven moment voor het stuur en liet hem rijden terwijl hij zelf een tukje ging doen achter het stuur. Toen de groep daartegen in opstand kwam werd het joch zonder pardon bij hen op schoot gezet en trok de man zijn muts zodanig over zijn hoofd dat het voor hen onmogelijk was om te zien of hij zijn ogen wel open had. Op de laatste dag hadden ze weer een lekke band gehad en kreeg de chauf de reserveband niet van het wiel, waarna hij er een aantal keren overheen gereden was om het los te wrikken. Toen ook dat niet lukte propte hij een halve toiletrol in z'n mond, maakte er een prop van en vulde daarmee de band, wat zowaar nog wad gelukt ook. Vol gas waren ze teruggereden en hij had geweigerd nog ergens te stoppen. Ongelofelijk! Ook zagen we veel kleine altaartjes langs de kant van de weg, er zijn sinds 2008 al 13 mensen omgekomen tijdens deze tour, omdat chauffeurs
tijdens de lange rechte wegen in slaap vallen. Ik hield het achteruitkijkspiegeltje van onze vriend dan ook goed in de gaten en het deed me zowaar deugd dat hij bijna onafgebroken cocabladeren in z'n mond stopte; beter een smakkende dan een slapende gids;)!

Bij terugkomst genoten van onze ruime hotelkamer en een onvrijwillig  afwisselend warme en koude douche. Warm water is hier voor hotels echt een USP en bij aankomst wordt vaak al aangegeven dat je sowieso 5-10minuten moet wachten voordat er überhaupt warm water uit de kraan komt. Dusss qua zuinigheid hebben ze wat dat betreft nog een hoop te leren;)!

Op het moment van dit schrijven zitten we in de bus van Uyuni naar de hoogst gelegen stad ter wereld, Potosí. Het is werkelijk de meest aftandse bus waar we ooit in hebben gezeten, met meer locals dan toeristen en waar blijkbaar ook staanplaatsen worden verkocht want tot net was ook het gangpad nog gevuld met zuchtende Peruanen. Het is in totaal 6,5 uur door de bergen slingeren, nog 3,5 te gaan;)!

Hasta luego;)!!


Menno en Natasja