Potosí en Sucre

Jaaa en toen was het alweer bijna tijd om naar huis te gaan:-(! Morgenochtend vliegen we naar La Paz om vanuit daar vrijdagochtend 06.30u (onze tijd) via -komt ie- Santa Cruz, Buenos Aires en Frankfurt naar Amsterdam te vliegen. Met al die tussenstops (deur na deur minimaal 30 uur!) niet echt iets waar we ons op verheugen, maar laten we het nog even over de mooie dingen hebben, zoals wat we de afgelopen dagen hebben gedaan!

Na de relatief rustig verlopen 'local' busrit kwamen we aan het einde van de middag aan. De volgende dag goed begonnen met een verse jus op het plein, waar ik me zowaar een filmster voelde toen een halve Boliviaanse schoolklas om de beurt met die blonde Hollandse reus op de foto wilden. Met mijn hevig gloeiende hoofd deed ik volgens mij meer denken aan een blonde indiaan dan aan een kaaskop, maar ik hoop dat ze er blij mee zijn;-).

Na dit moment van gene kwam er voor ons weer wat actie in de taxi met een bezoekje aan het geldmuseum. Het schijnt 1 van de mooiste musea in Zuid-Amerika te zijn, wat denk ik meer over die andere museums zegt dan over deze, maar het was best interessant;). Die slavendrijvers van een Spanjaarden hebben tientallen jaren lang munten laten slaan door arme Potosianen, die vervolgens linea recta op de boot naar Europa werden gerold. Het is vanwege de reusachtige mijn dat het stadje zo beroemd is, maar veel van de rijkdom uit deze mijn ging dus naar eh, ons. Aan het einde van de tour was er nog een apart zaaltje met een geschonken, compleet irrelevante verzameling van een maffe Duitser, met oa complete babyskeletten. Ik werd er aardig onpasselijk van, dus stortte ik me snel op de opdracht van de Engelssprekende gids. Die was nl. Even daarvoor schoorvoetend op ons Europeanen afgekomen met het verzoek om een pas opgestelde (Engelse) tekst te controleren op fouten. Aangezien zo ongeveer de volledige tekst rood uit zou slaan in iedere Wordversie vermoed ik dat deze met een typemachine was opgesteld (die gebruiken ze hier nog steeds). Anyways, de toch al stompe potlood kon daarna meteen aan de slijper want das war wirklich schrecklich. In acht nemend dat ik alleen de muy grande mistakes eruit gehaald had voelde ik me wel wat schuldig over het afraffelen toen ze daarna meedeelde dat het na verwerking aan iedere toerist gegeven zou worden, maar goed. Ik ben op vakantie;-). 's Avonds heerlijk gedineerd met unsere neue Deutsche freund Frederik en voor we het wisten was het de ochtend erna alweer tijd om te gaan naar onze laatste 'echte' bestemming; Sucre. Maar liefst zes nachten hebben we hier doorgebracht en de eerste twee dagen hebben we niet veel meer gedaan dan een beetje door de stad slenteren en met onze luie siki's op het dakterras chillen. Zaterdag waren we weer aardig bijgetankt en dus namen we de bus naar het nabijgelegen dinopark. Hier troffen we oa het langste dinovoetstappenpad ter wereld aan, alsmede enkele replica's op ware grootte en een t-rexskelet. Menno verveelde zich stierlijk maar ik vond het hartikkene moai,het idee dat die giganten daar daadwerkelijk tientallen miljoenen jaren geleden hebben rondgestapt, fascinerend. 'Des Boliviaans'  reden bulldozers nog steeds af en aan in de kloof tussen de dinovoetstappenmuur en het park, dat midden in een 'actief geëxploiteerde' steengroeve uit de grond is gestampt. In Nederland zou zoiets bijzonders volledig zijn afgeschermd, maar hier wordt tot de laatste millimeter aan kostbaar gesteente gewonnen, kwartmiljoenjaar oude voetstappen of niet. 

's Avonds scheen er een optocht in de stad te zijn, wat een groot spektakel beloofde te worden. Lekker Hollands zaten we met ons puzzelboekje en busje Pringles twee uur van te voren ons territorium op de stoep te verdedigen, wat tot mijn grote frustratie volledig onnodig bleek aangezien een ander stel zich enkele minuten voor aanvangstijd van een geriefelijk plekje voorzag en van exact hetzelfde uitzicht genoot. Tsja. Heel veel outfits en volksdansen later accepteerden we allebei iets te enthousiast een drankje van 1 van de danseressen, dat geserveerd werd met een houten lepel uit een kom. Voor ik het woord ziektekiemen uit kon spreken zat het ranzige maissapje met lepel en al in mijn mond. Terwijl ik gedachten over de hoeveelheid Boliviaanse smoelen waar deze nog meer was geweest van me af probeerde te zetten lachte Menno me vierkant uit, maar hij was uiteraard het volgende slachtoffer,  muhaha. Maarrrr, geheel tegen de verwachtingen  in merkten we de dagen erna niks. Ik weet niet hoe lang de incubatietijd van de meeste mondzweren is, maar voorlopig gaan we er vanuit dat het gevaar geweken is, hahaha.

Zondag ervoeren we de eerste regendag van onze vakantie, die we vervolgens volledig aan ons voorbij hebben laten gaan met warme chocolademelk in restaurantjes en luieren op de kamer. Maandag was weer een werkdag uiteraard en dus stond er weer een rasechte trek op het programma, dit keer naar een krater en diverse rotsschilderingen. De weg ernaartoe was een eeh 'mentale uitdaging' aangezien het allemachtig mistig was en onze chauf een ziekelijke voorkeur voor de buitenbocht had. Anders dan wij leek hij de naastgelegen afgrond en kletsnatte kleiwegen niet op te merken en scheurde ongestoord over de slingerwegen. Gelukkig maakte het uitzicht over de krater en de stad een hoop goed. Oh nee want het was zo mistig dat de druppels in je haar hingen, dus al was er een hele dinosauruskudde voorbij gekomen, geen idee. Ook zorgde de eerste klim op 3650m hoogte weer voor een pijnlijk gebrek aan zuurstof bij ondergetekende, maar bij het optrekken van de mist kwam ook mijn motivatie terug en tegen de tijd dat we bij de eerste grot aankwamen (twee uur hiken later) was alles weer koek en ei. Aldaar tekeningen aanschouwd daterend van 2500 voor Christus, die daar best wel onbeschermd bezocht kunnen worden. Lees: je mag met foto's flitsen, met je vingers erover aaien, alles. Alleen zit er tegenwoordig wel een toegangshek voor de grot want een paar jaar geleden is iemand zo gek (en sterk!) geweest om 1 van de tekeningen te stelen. Na dit culturele hoogtepuntjr met een pittig klimmetje terug omhoog gegaan, en daar met een prachtig uitzicht op een rots in de zon van onze lunch genoten, alvorens de volgende, lager gelegen grot te bezoeken. Deze was echt gevuld met allerlei dansende primitievelingen, gaaf om te zien. Wel had ik zo m'n twijfels over dat ene poppetje met pijl en boog die met z'n 'compleetheid' nogal uit de toon viel, maar volgens de gids was de grot niet altijd goed beschermd en was het goed mogelijk dat latere generaties er nog wat bij getekend hadden. Met dat latere generaties bedoelt hij vrees ik verveelde pubers in de jaren 80 ofzo, maar ach, het was leuk om te zien. Daarna nog  2,5 uur door de bergen gebanjerd en de 'billenknijpersreis' naar huis kon weer beginnen. 

Dinsdag is officieel Menno's vrije dag dus dat hebben we maar mooi zo gehouden. De avond was extra gezellig omdat het Engels/Franse stel van de Machu Picchu waarmee we enorm hebben gelachen ook in Sucre was. In de stad werd een soort dinnershow gehouden die we uiteraard niet wilden missen, ook omdat het een hele avond vertier was inclusief diner voor 8 euro;-). Aan de hand van traditionele dansen werd je meegenomen door heel Bolivia en hoe toeristisch het ook klinkt, het was zowaar mooi om te zien met al die passionele veroveringsdansen en spectaculaire outfits. Jammer dat dit soort dingen wel altijd eindigt met 'vrijwilligers' uit het publiek en ik -en nog een aantal angsthazen met mij- natuurlijk weer de sjaak was en als een houten Klaas over het podium stampte. 

Vandaaaaag was het 'dia de los muertos', wat in Nederland geloof ik Allerheiligen heet. Op deze eeh, feestelijke dag herdenkt men in Zuid-Amerika de doden op geheel eigen wijze. Men gelooft dat op 1 november de zielen der doden op aarde terugkeren en op 2 november weer 'die' kant opgaan. Er wordt de wereld aan eten gekocht en gekookt en dat wordt dan twee dagen lang bij het graf of een andere gedenkplaats gezet. Ze denken dat de desbetreffende geest de voedingswaarde uit het voedsel haalt en eten dus zonder schuldgevoel op de laatste avond al deze offers zelf weer op. Verder zitten ze praktisch de hele dag op het kerkhof om de graven schoon te maken en gaan bij  vrienden en familie op bezoek om hun doden te herdenken, tot twee jaar na het overlijden, dan heeft diegene blijkbaar genoeg aandacht gehad.

Omdat heel Bolivia op het platteland zit zijn veel winkels dicht en is doodstil (:-)) in de stad dus het was en prachtdag om onze laatste hike van de vakantie te maken. En zo gingen we vanochtend met Geraldine en Adam en onze gids van twee dagen geleden op weg naar dinosaurusvoetstappen even buiten de stad. Hij had al gezegd dat het een uur hiken langs de rivier was, maar dat het daadwerkelijk door de (droogstaande) rivier zou zijn hadden we niet gedacht. Maar het kan allemaal hier dus liepen we 'over de bodem' op weg naar versteende voetstappen van wederom deze megadieren. We konden nu echt van dichtbij kijken en aanraken en het idee dat het allemaal miljoenen jaren oud is en die dieren zo enorm waren blijft interessant. Hilarisch was ook de vraag van Geraldine of dino's 'sideways' liepen, omdat het echt een muur (dus verticaal) met voetstappen is. Dit kwam uiteraard door de diverse aardverschuivingen en mogelijk zelfs de meteorietinslag die miljoenen jaren geleden plaatshad. Ook de inslag daarvan konden we nog zien en helaas was de vriend van de gids deze dag niet beschikbaar, maar deze beste man heeft twee meteorieten thuis liggen, die hij in de rivier gevonden had. Helaas ging deze sightseeing dus aan onze neus voorbij maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door onze lunchlocatie. Deze trip was zonder tussenkomst van een travel agency dus de gids had alle ruimte om het geheel zelf in te vullen en dat heeft hij zeker gedaan. We zouden namelijk bij 'een amigo' van hem aanschuiven, maar wie had durven denken dat we midden in een dia del muertos viering terecht zouden komen? Bij binnenkomst bleek namelijk dat het schuurtje compleet als herdenkingsplaats was ingericht voor de man des huizes die onlangs was overleden. Daar zaten we dan tussen de bossen bloemen en Christusbeelden onze koekjes weg te werken. Vrienden en familie liepen  in en uit en namen dan even plaats op 1 van de stoeltjes om de beste man te gedenken. Naast zijn foto stonden schalen vol met voedsel en zelfs open flesjes cola. De rouwende weduwe had voor alles en iedereen een bord eten met een best stuk kip, maar ik moet zeggen dat temidden van dit gezelschap me de eetlust redelijk was vergaan. Ook werd een soort afwasteil volgegoten met roze sap, waarvan wij dachten dat we onze handen ermee moesten wassen, totdat iemand bekertjes erbij pakte en deze vanuit de afwasteil volgoot met drinken voor ons, hahaha. Weer een soort maissap, behoorlijk ranzig maar uiteraard netjes leeggedronken. Toen was er nog maar vier liter over in de teil, maar geen van ons durfde zich aan een tweede glas te wagen met het risico op het niet kunnen inhouden van een zuur gezicht. Ook De alcohol vloeide rijkelijk en volgens mij doen ze hier niet aan iets dat onder de 40% komt, waardoor het erg gebruikelijk is dat de jeugd op dag twee bezopen rondloopt. Ook in ons gezelschap bevond zich er zoeentje; in onverstaanbaar Spaans pruttelde hij zes keer dezelfde vragen en bleef maar Robin van Persie en Arjen Robben roepen. Zijn gesprek met Menno bestond dan ook slechts uit het uitwisselen van voetbalnamen, wat deze nog verbazingwekkend lang volhield.

Na dit hachelijke avontuur zette de gids ons weer braaf af in de stad, waar we onder het genot van een
Frisje nog even napraatten over wat we net hadden meegemaakt. Enerzijds voelde het vrij onaangenaam omdat je toch een soort van 'inbreekt'  in een zeer persoonlijke situatie, maar anderzijds was het juist daarom ook onwijs bijzonder dat de familie ons hiervan deel liet uitmaken.

De rest van deze dag hebben we lekker in de zon op het dakterras doorgebracht, nog even nagenietend van alles wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt. Vanavond de backpacks voor op 1 na laatste keer ingepakt, morgenochtend 11.00uur stijgen we op naar La Paz. Fingers crosses voor mooi weer, want een radar hebben ze hier niet dus alles gaat op zicht. Dat betekent dat bij regen of mist alle vluchten worden uitgesteld en volgens de hoteleigenaar wil dit nog wel eens voorkomen (twee dagen de afgelopen week!!). Het alternatief, een busreis van 16 uur, zien we met de rest van de reis in het verschiet niet echt zitten, maar de vlucht naar NL moet natuurlijk sowieso gehaald worden, al was het alleen maar omdat we rechtstreeks na thuiskomst (of eeh hotelkomst) het feestgedruis van vaders instappen. Deze geeft een party in Earnewald, inclusief hotelovernachting, dus echt thuiskomen doen we pas aankomende zondag.

Lets hope for the best!

Menno en Natasja


Ps; oké dit verhaal is echt mega, ik geef het toe. Sorry sorry, het gaat als vanzelf!! Heel lief dat je het helemaal gelezen hebt, "that's all I can wish for and more than I hoped" zoals Anouk het zo mooi zingt:-).