Vierdaagse incatrail naar Mach Picchu!

Buenas dias amigos!


Ja we leven nog, ja we hebben heerlijk gedoucht, ja het was loodzwaar en ja het was fe-no-me-naal (die had ik volgens mij nog niet gebruikt;)). Geheel volgens traditie ga ik uiteraard in geuren en kleuren beschrijven hoe de hele Inca Trail er van voor tot achter uitzag, so vamanos!

Na alle omzwervingen was het dan eindelijk zover... De vierdaagse incatrail leidend naar de 'verloren stad' van de Inca's; Machu Picchu. Het is de enige plaats die in 1500 zoveel niet gevonden en vernietigd is door de 'conquistadores', oftewel de Spanjaarden met expansiedrang. De incatrail is onderdeel van een eeuwenoude, duizenden kilometers lange 'snelweg' die alle belangrijke incasteden met elkaar verbond.
Macchu Picchu was niets minder dan een heilige plaats, bestemd voor de high society van die tijd om 'pachamama' oftewel moeder aarde, te eren. Het pad leidend naar de berg Machu Picchu en de heilige stad wordt geflankeerd door tientallen inca ruïnes, allen met een eigen functie: checkpoints om het kaf van het koren te scheiden (obv kleding werd gekeken of iemand tot de upper class behoorde), boerderijen, rustplaatsen, etc. Het wordt door velen omschreven als een absoluut hoogtepunt en het feit dat wij twee van de circa 180 dagelijkse toegangskaarten hadden tot het originele pad maakte het extra bijzonder. 

De dag voor ons vertrek kregen we alvast een briefing om het programma te bespreken en maakten we kennis met onze hevig zwetende gids, een kopie van Maradonna in z'n laagtijdagen. In steekwoorden vertelde hij dat hij de tweede gids zou zijn, we ons vooral geen zorgden hoefden te maken met onze jonge lichamen en ging hij exact elke maaltijd na, tot aan de beschikbare smaken thee aan toe.

De ochtend van vertrek zat onze José al een half uur voor de afgesproken tijd klaar in de lobby en lagen we zowaar voor op schema toen we 06.25 het busje instapten. Daar zaten onze medereisgenoten al vol spanning te wachten wat voor freaks ze erbij zouden krijgen. Een Frans/Engels stel van onze leeftijd en een pasgetrouwd Canadees echtpaar van rond de veertig met twee extra gidsen maakten ons burgerlijke  reisgezelschap compleet. Na een laatste pitstop voor een toiletbezoek en het nodige krachtvoer konden we rond 11 uur (laat!) van start. Spannend!!! Het begon gelijk spetterend toen het nummer van mijn paspoort niet klopte met de toegangskaart tot Machu Picchu National Park, maar na enig gezever kreeg ik dan toch echt een stempel in m'n paspoort en konden we beginnen met ons eerste pittige klim. Ondanks de pijnlijk verlopen eerdere hikes en mijn nog nakrampende maag voelde ik me met mijn gehuurde 'Nordic walking stokken' zowaar een echte hiker en stapte ik stevig de paden op de lanen in.

Na circa zes uur hobbelen kwamen we 11km verder op 3000m hoogte aan in ons eerste kamp, waar de porters inmiddels alles al hadden klaar gezet. Wat porters zijn? Potige Peruanen aan wie wij s' ochtends heel schandalig onze bagage overdragen en die werkelijk alles met zich meezeulen, van onze tenten tot stoeltjes, al het eten, gasflessen en allerlei keukengerei om ons geriefelijke maaltjes te bezorgen. Terwijl wij ons hortend en stotend  naar boven bewegen, rennen zij je op hun sandalen met twintig kilo bagage op hun rug voorbij en zorgen dat alles klaarstaat als wij onze vermoeide beentjes ten kampe hebben weten te brengen. De lieverds hadden zelfs bakjes water bij onze tent neergezet zodat we het ergste zweet een beetje konden afwassen, wat behoorlijk nodig was kan ik je vertellen. Na 'happy hour' met verse popcorn gevolgd een heerlijk maaltje lagen we om 20u compleet voor pampus. Dit was ook geen overbodige luxe, want dag twee staat bekend als de zwaarste dag, met het hoogste punt ('dead womans pass) op 4215meter. 

Om 05.15 werden we met een kopje cocathee gewekt en stonden we om
06.30 weer paraat om met rasse schreden het hoogste punt tegemoet te gaan. Naar bleek was van 'de moeilijkste dag' geen woord gelogen, want tsjonge jonge wat was het buffelen. Urenlang uphill over paden vol stenen en traptreden die behalve onregelmatig ook twee keer zo groot  zijn als gemiddeld. Hierdoor is
Het lastig in een ritme komen en bovendien speelde ook de hoogte ons behoorlijk parten. Voor je het weet ben je (ik) zwaar buiten adem, dus je moet echt voet voor voet de berg op. Gelukkig zat de hele groep redelijk op 1 lijn qua snelheid dus voelde ik me iets minder een astmatische schildpad en liepen we zowaar vooraan. Wel hadden Menno en ik soms onze momentjes, want mister deportivo himself had natuurlijk als een haas die berg op gekund maar moest z'n pas toch aardig inhouden om een beetje bij mij (en de rest van de groep!) in de buurt te blijven. Ik voelde dit natuurlijk wel aan en ging uit schuldgevoel  daardoor af en toe boven m'n kunnen lopen wat natuurlijk niet vol te houden is en waarvan ik Menno natuurlijk weer de schuld gaf;). Andersom kon hij het soms niet laten om opmerkingen als "ik houd gewoon van tempo" en "kom op anders zijn we de laatsten" te uiten, terwijl de anderen niks niet sneller liepen. Al met al een goede relatietest dus;), hahaha.

Met twee lange pauzes en de nodige korte stops (wat zeg ik, op een gegeven moment stonden we om de 10 stappen stil om bij te komen) kwam het hoogste punt eindelijk in zicht; 4215m!! Ik was er op een gegeven moment zo klaar mee dat ik de laatste tientallen traptreden op volle kracht naar boven ben gebanjerd, wat me natuurlijk een halve hartaanval opleverde bij aankomst, maar toch nog even vijf mensen ingehaald;)! Ook de cocabladeren deden hun werk; zoals je al denkt bij de naam is dit inderdaad een 'grondstof' voor cocaïne, maar dan nog in de onschuldige oorspronkelijke vorm. Het sabbelen op een tot een prop gevormde hoeveelheid bladeren verminderd hoogteklachten en vergroot het uithoudingsvermogen. Na een paar minuten voelt je wang als een uitwerkende tandartsverdoving, maar merk je echt dat je 'meer lucht krijgt'. Drugs of niet, alles was Peruaans is kauwt erop dus wie ben ik om die eeuwenoude volkswijsheid tegen te gaan;). Na dit letterlijk adembenemende hoogtepunt met groepsfoto volgde nog iets minder dan drie uur afdaling, waar de kuitjes weer flink gingen trillen. Ik stond wederom versteld van Menno "half man half aap" Derksen want zodra hij even niet te veel stilstond bij die grazende kudde vee achter hem spurtte hij als een sprinkhaan over de gladde stenen en mossige paadjes heen achter onze eerste gids aan. Die gids heet overigens Navidad, wat Spaans is voor Kerstmis. Ik moest nogal lachen toen hij vertelde dat zijn toeristennaam 'Christ' is, van inderdaad, Christmas. Oké misschien klinkt het in het echt een stuk grappiger. Anyways om half drie s'middags  was het kamp weer bereikt (3600m) en de aldaar wachtende lunch was een motivatie als geen ander om de laatste meters in Menno's tempo af te leggen. Daarna hadden we zowaar twee uurtjes free time en konden we kennis maken met het meest aftandse en smerigste toilet dat ik ooit in mijn leven heb bezeten. Hoewel bezeten, meer behangen (het was een gat). De Leftovers van vorige bezoekers hingen tot aan de muren en bij de juiste windhoek kon je tientallen meters van tevoren al ruiken waar het 'gebouwtje' zich bevond. Hoewel het dichtbij een riviertje stond leek niemand ooit het lumineuze idee te hebben opgevat een paar beste emmers water in het hok te smijten, dus restte de circa 400 kampeerders (incl porters en gidsen) niks anders dan kokhalzend (ik lieg niet) en met de neus dicht naar binnen te gaan. Bah bah bah!

Dag drie beloofde een prachtige dag te worden door de 'cloud Forrest' en diepe afgronden. Twee bergpassen (3900m en 3650m) dienden te worden overwonnen, gevolgd door een afdaling tot een comfortabele 2650m. In totaal zou de afstand 16km bedragen. De beentjes voelden na een professionele kuitmassage van mijn half man half aap zowaar goed aan dus vol frisse moed begonnen we om 06.30 aan de steile klim van circa anderhalf uur tussen de laaghangende bewolking. Het begin was nogal 'crowded' aangezien iedereen ongeveer op dezelfde tijd begon en ook alle porters weer langs kwamen rennen. Onderweg kwamen we weer een bijzondere ruïne tegen (in de vorm van een ei) en elke uitleg doet je meer verbazen over de kennis en het gedachtegoed van de Inca's. Zo blijken diverse incasteden te zijn gebouwd in vormen die voor hen belangrijk waren. Zo hebben ze voor de onderwereld als teken een serpent, voor de aarde de puma en voor de bovenwereld de condor. Cusco, de stad waar we hiervoor verbleven, heeft bijvoorbeeld de vorm van een liggende puma. Kun je het je voorstellen, 6-700 jaar geleden een hele stad in een bepaalde vorm bouwen?

Eenmaal boven aan de eerste top even heerlijk genoten van een welverdiende snickers en het uitzicht aan twee kanten, alvorens de afdaling in te zetten. Vergezeld door een vrolijk zonnetje en lokaal vogeltjesgefluit was het echt genieten en voor we het wisten waren we weer anderhalf uur later alweer bij een inca ruïne waarvoor we een trap moesten beklimmen die zo steil was dat de bagage beneden moest blijven. Na weer de nodige uitleg was het nog een half uur hiken de volgende pauzeplaats Hierna kon het klimmen weer beginnen en zoals beloofd was het landshap werkelijk prachtig. Cloud forrest is een subtropisch gedeelte (jungle!) waar uitheemse bloemen en planten afgewisseld worden met bemoste bomen en bergbeekjes. Ook laaghangende bewolking in de enorme dieptes en de supersmalle paadjes maken het tot een sprookjesachtig geheel. Maar laten we wel wezen, er moest nog steeds geklommen worden tot de laatste top van die dag, op 3600meter. Vanaf hier kon de berg Machu Picchu al gespot worden, wat je de ongedouchtheid en moeheid even deed vergeten. De porters hadden de lunchtent natuurlijk al klaarstaan bij aankomst dus een bordje maïssoep gevolgd door 'lomo saltado', een lokale specialiteit, gaf ons weer de nodige energie voor de laatste drie uur downhill. Sterker nog, unaniem werd besloten een extra uitstapje te maken van een uur naar 'Intipata', een enorme trapsgewijze ruïne ter ere van Inti, oftewel de zon. Ongelofelijk zo groot en wat was het uizicht weer spectaculair! Na diverse kleine nonderbrekingen wegens overstekende lama's kwam tegen vijven ons laatste kamp in zicht en was er zowaar een (steenkoude) kraan waaronder ik m'n haar kon wassen, heerlijk!! Die avond afscheid genomen van de porters, die de volgende ochtend in moordtempo alles in zouden pakken om de eerste trein terug naar huis te kunnen nemen. Ons dankwoord werd vergezeld door enkele aangeleerde woorden in Quechua, zoals runtu sappa (big balls), heel volwassen inderdaad, maar de porters hadden de grootste lol;)!

Dan dag vier... De dag waarop we eindelijk Machu Picchu zouden bereiken!! Om maar liefst 03.45 werden we onze tent uit gegoodmorningd, en na een verse pannenkoek gingen we om 05.30 op pad voor onze laatste wandelinspanningen!! Rond 07.00 uur kwamen we aan bij de Inti punku, wederom een zonnetempel waarvandaan je de Machu  Picchu uit de mist moet kunnen zien herrijzen. Helaas was de fog hardnekkig deze dag en besloot onze gids dat we beter verder konden afdalen (de zonnetempel bevind zich ongeveer tegenover en 300 meter boven de 'lost city'). Maar na circa tien minuten begon de mist plots op te trekken en kwamen daar langzaam de eerste zonnestralen op Machu Picchu terecht. Wat een magisch moment!! Eerst zit je tegen een dikke zwerm wolken aan te kijken en het volgende moment breekt de zon erdoorheen en komt daar plotseling een gigantische 'stad' op een steile helling tevoorschijn. Wauw! De ooh's en aah's vlogen je om de oren en snel werden er wat foto's geschoten. Na enkele minuten trok het mistgordijn weer dicht en liepen we snel verder, dichter naar dit wereldwonder toe. Eenmaal aangekomen werden we licht overdonderd door het pracht en praal van deze magische stad, echt, het is met geen pen te beschrijven. Alles is zo zorgvuldig uitgedacht! Zo ligt Machu Picchu precies tussen drie bergtoppen in, wat het een natuurlijke beschutting geeft. Ook is daardoor het typische weersverschijnsel van de optrekkende mist vrijwel altijd het geval. Ook de gebouwen zelf hebben allen hun eigen mystieke functie. Zo is er bijvoorbeeld de met een haast obsessieve precisie afgewerkte zonnetempel.  Door twee raampjes raakt het licht exact op de respectievelijk de kortste en de langste dag van het jaar de bergtoppen waartegenover deze tempel is gebouwd. De stenen zijn zo perfect afgewerkt, daar moet men jaren en jaren mee bezig zijn geweest. Er zijn nog vele voorbeelden te noemen van de doordachtheid waarmee de inca's in 15-20 jaar dit bouwwerk hebben uitgedacht, maar gezien mijn inmens lange epos is de rest op aanvraag beschikbaar;)!

Rond 11 uur in de ochtend was de uitleg van Navidad voltooid en was het inmiddels zo druk geworden met dagjesmensen (je kan ook met de trein en bus komen;) dat het een prima moment was om in de bus naar het nabij gelegen Agua Calientes te stappen. Hier hebben we met z'n allen een afscheidlunch gehouden, waarna het voor de rest van onze groep en de gidsen tijd was om te gaan. Helaas was 'onze' gids José de grote afwezige en reageerde ook niet op belletjes van de andere twee gidsen. Nogal gênant dat hij echt tien minuten voordat de trein vertrok op kwam dagen en zo nog net zijn fooi van iedereen in ontvangst kon nemen. Gedurende de dagen hadden we wel meer met hem te stellen gehad. Zo was er onduidelijkheid over of we nou wel of niet onze gehuurde spullen zelf terug moesten brengen, kwam hij standaard als laatste aan bij het ontbijt (of sloeg het zelfs over) en was hij een van onze hiking poles verloren. Tevens kwam hij op dag twee ruim twintig minuten later op het hoogste punt aan, waar hij onbedaarlijk werd uitgelachen door de andere twee gidsen, die zelf natuurlijk een dijk van en conditie hebben (Navidad deed ooit de Machu Picchu marathon in 6,5 uur). Zijn meest jammerlijke actie bleef toch wel zijn afwezigheid bij de laatste lunch plus dat hij er niet voor ons was om onze trein om te boeken. Als enige twee van de groep hadden wij namelijk de 'Vistadome' geboekt, een panoramatrein met open plafond en megaramen om extra goed van het uitzicht te kunnen genieten. Het bureau had deze trein echter om 17.30 uur geboekt, terwijl het om 18.00 uur donker wordt!! Achterlijk natuurlijk, want wat valt er dan nog van het uitzicht te genieten? Het verhaal kreeg nog een naarder staartje toen onze trein met maar liefst 2u vertraging vertrok en we ipv 21u s'avonds pas om 23.00 uur aankwamen op het station, dat nog een half uur buiten Cusco lag. Onze pick up service was hem inmiddels gepeerd, waardoor we bijna moederziel alleen achterbleven. Geen taxi te bekennen op dit tijdstip dus heb ik als de bliksem een ander busje aangehouden of we por favor met hun mee naar het centrum mochten. Gelukkig hadden de twee Duitse inzittenden daar geen problemen mee en kwamen we rond 23.45 aan in het hotel. Daar voor de zekerheid het noodnummer van de organisatie gebeld om te laten weten dat we veilig waren aangekomen, maar dit nummer bleek niet meer actief!! Reden te meer om de volgende dag even terug te gaan Nasr Q'ente om een klacht in te dienen over de gang van zaken. We hebben daarop het geld voor de Vistadome teruggekregen, wat voor ons weer een gratis nachtje hotel betekende:)! 

Al met al was het een uitputtend maar fantastisch avontuur, ik denk zelfs het meest bijzondere dat we ooit hebben gedaan:)!

Veel liefs,

Menno en Natasja