Nazca & Arequipa

Hoiiii daar ben ik alweer met een nieuw verhaal! De gebeurtenissen hier volgen elkaar in zo'n rap tempo op dat ik elke dag wel een schrift vol kan schrijven. Entonces, vamos!

Ik was gebleven bij de bus in Nazca. Bij het uitstappen snel een taxi gepakt en even onze eerste benauwde momentjes beleefd toen eerst geen enkele chauffeur de weg naar het hotel wist en deze vervolgens nogal eeh, onverhard en zanderig bleek. Vervolgens vroeg de beste man halverwege deze zanderige, onverharde en vrijwel onverlichte weg ook nog eens of we soms nog meer 'compañeros' hadden aangezien er heel toevallig een auto achter ons aanreed, brr. Maar gelukkig was het vals alarm en hoeraatjes ook het hotel bleek gereserveerd, al kreeg ik het weer even warm toen ze de naam Hoekstra nergens konden vinden. Het bleek echter onder 'Laura', mijn tweede naam, te staan dus toen konden we rond half elf eindelijk onze mandjes in. Om ons de volgende dag weer fris en fruitig om 7u bij de receptie te melden want waar we speciaal voor kwamen moest nog gereserveerd worden; een vlucht boven de 'Nazcalijnen', waar ik me al wekenlang op verheug. Dit zijn enorme tekeningen in de woestijn, circa 500 voor Christus gemaakt door de Inca's. Tot op vandaag de dag weet men niet waarom de figuren, variërend van 40-300meter groot, zijn gemaakt. Het is echt ongelofelijk want bijvoorbeeld één van de figuren, een kolibrie, wijst met zijn snavel exact naar het Noorden, en andere tekens bv. precies naar een stad in de buurt die vroeger zeer belangrijk was. Het idee dat ze onmogelijk gezien kunnen hebben hoe het er vanuit de lucht uitzag, maar dat toch alles klopt, maakt het mysterie compleet. Men denkt dat ze gebruikt werden om te communiceren met goden of zelfs met buitenaards leven, maar zoals gezegd, ze weten het niet. In totaal bestaat het uit ruim 70 tekens, en vandaag de dag is het mogelijk om boven een gedeelte hiervan een vlucht met een klein vliegtuigje te maken. Dit wilden we uiteraard niet missen en dus waren we meer dan blij om te horen dat we om 10 uur's ochtends vanuit het hotel opgepikt zouden worden. Uiteraard op het kleine vliegveldje bleken we zeker niet de enige geïnteresseerden en het instapbeleid is ons na anderhalf uur wanten nog niet duidelijk geworden, maar op een gegeven moment werden we ineens geroepen en was het zover!! Ik vond het echt onbeschrijfelijk mooi, het uitgestrekte landschap en dan die mysterische tekens, wauw. Ook het zes-persoons vliegtuigje droeg natuurlijk z'n steentje bij aan de ervaring, aangezien er lustig op los geslingerd en gedraaid werd om iedereen alle tekens te laten zien. Bij de zoveelste 180 begon Menno echter langzaamaan groen te zien dus 30 minuten was zeker wat hem betreft meer dan genoeg. 

De rest van de dag hebben we voornamelijk genoten van ons hotel, waar we ondanks de uitcheck nog gebruik van de douches en bagageruimte mochten maken. Het hotel was een zogenoemde 'haciënda' met een prachtige bloementuin, een heerlijk zwembad, een tafeltennistafel en mijn persoonlijke favoriet; een alpaca. Dit is een schattige, wollige versie van de Lama, iets kleiner ook en hij ziet er werkelijk uit om op te vreten (wat ze in Peru ook doen, maar dat terzijde). Ook een parmantige maar schooiende pauw behoorde tot de huisdieren en laatstgenoemde functioneerde ook als wekker (helaas wel om 05.30).

's Avonds om 21.30 was het alweer tijd om Nazca achter ons te laten en stapten we in de nachtbus naar Arequipa, na Lima de grootste stad van Peru. Hoewel de bus er keurig uitzag en de stoelen lekker breed waren was het toch jammer dat hij anderhalf uur later dan gepland vertrok en dat ik geen oog dicht gedaan heb met dat geslinger door die bergen. Menno wel, maar die is natuurlijk wel wat gewend met mijn gestuiter en gedraai in bed;). 

De dag van aankomst gelijk de stad verkend en ons in laten pakken door winkeltjes vol Alpacawolproducten. 's Middags nog wel vervelend, Martine, ons reisgenootje, wilde pinnen maar na ontvangst van haar geld kwam haar pas niet meer terug. Heel gedoe aangezien het een 'losse' pinautomaat betrof van een andere bank dan die waar we ons in bevonden (snap je hem nog;). Na 10x heen en weer lopen tussen de bank waar het gebeurd was en de bank wiens pinautaat het was (ze moest o.a. foto's maken van de plaats) zei de lieve meneer van de balie dat we om 4uur Terug mochten komen en dat het dan geregeld zou zijn. Uiteraard exact op tijd stonden we er weer, maar helaas, nu wist hij zeker dat het om vijf uur geregeld zou worden. Om vijf uur, je raadt het al, was er nog steeds niks geregeld en om 18.15, sluitingstijd van de bank, ook niet. Toen de meneer die ons al de hele dag 'van dienst' was er stiekempjes probeerde tussenuit te knijpen was Martine vingervlug en greep
hem buiten bij de kladden. Gelukkig was hij nog even bereid de verantwoordelijkheid aan iemand anders over te dragen alvorens er toch echt vandoor te gaan. Entonces, om 19u kwam er dan eindelijk iemand de pas brengen en nadat er uitgebreid kopietjes waren gemaakt mocht ze haar pasje eindelijk meenemen. My lord. 

Daarna waren we er wel een beetje klaar mee en gingen we maar terug naar ons wederom sfeervolle hotel, gerund door een Nederlander (die er niet was;) en zijn vrouw. Daar haar aanbeveling voor een restaurant in de buurt maar opgevolgd en zowaar zaten we even later voor een open haard de dag af te sluiten.

Vandaag zaten we voor de uitzondering om 7uur aan het ontbijt voor onze tocht naar de Chachani, een vulkaan in de buurt waarvanaf je kan mountainbiken. Nu sprak het concept van je enkel naar beneden laten rollen maar toch het gevoel hebben dat je iets actiefs doet mij enorm aan en dus gingen we met frisse moed de twee uur durende autotocht omhoog tegemoet. Let wel; vertrekpunt Arequipa ligt al op 2400 meter en onze tour reikte dan ook tot een spectaculaire 4800meter omhoog om vanaf daar te vertrekken per fiets. Dat is -ik heb het nagevraagd- even hoog als de Mont Blanc, de hoogste berg van Europa! Dat kon je wel merken ook, ik voelde me al niet helemaal lekker vandaag, maar nu werd ik toch wel erg vaak duizelig, heel apart. 

Nadat we onze knie- en elleboog-beschermers, helm en handschoentjes aanhadden kon de race beginnen en knalden we al snel over de rotsige paden heen naar beneden. Een shortcut bestaande uit mul zand bracht mij even tot tranen maar voor de rest was het werkelijk spectaculair! Het uitzicht vanaf zo hoog, helemaal vrij en geen andere mensen zien, wauw. Voor de veiligheid en lekke banden bleef onze gids en de volgauto netjes op afstand achter ons dus we konden naar hartelust crossen. Op een gegeven moment kwam er een gedeelte van drie km waar veel klimaat inzaten en heb ik even een staaltje zelfkennis toegepast en ben ik (daar kon je voor kiezen) met de auto gegaan. Goede keuze achteraf want zelfs mijn lieve sportieveling Menno moest af en toe even halt houden onder zoveel stenen en gebrek aan zuurstof en ook Martine, die onlangs een marathon liep, had het zwaar. Na de laatste klim en korte stop heb ik me schoorvoetend weer bij hen aangesloten eb kon de afdaling weer verder gaan. En ook dat was geen sinecure, want het betrof niet bepaald een asfaltweg, dus lekker stuiteren geblazen. Ik vond vooral het laatste stuk can de in totaal 55 km helemaal te gek omdat je op een goede weg optimaal kon genieten van het fenomenale uitzicht en niet constant op de weg hoefde te letten. Op het einde nog een kleine hartverzakking door een tegemoet komende truck in de bocht,aar verder was het een ervaring om nooit te vergeten.

Rond drie uur waren we weer terug in het hotel en hebben we even gerelaxed aan het kleine zwembadje dat dit hotel rijk is. Ook nog wat kleren laten wassen, mmm lekker fris. Daarna nog wat gegeten in de stad zelf en pues lagen we 9uur weer in bed, hahaha. Erg hè, maar ja met steeds dat vroege opstaan is het ook niet heel erg om een beetje in onze jetlag te blijven hangen.

Morgenochtend 8u vertrekken we voor een driedaagse trek naar de 'Colca Cañon', een kloof twee keer zo diep als de grand canyon, waar je condors kan spotten. Spannend!

Liefs Menno en Natasja