Ica

Holaaa,

Wauw! Wat een fantastische 48 uur hebben we alweer achter de rug. Het voelt alsof er echt al een week erg zijn zoveel indrukken doen we op!

Na onze busreis in Ica kwamen we met de taxi aan in 'Villa Jazmin' een heerlijk klein hotelletje aan de rand van het stadje. De chauffeur die ons daarheen bracht in z'n 100 jaar oude rammelbak was een experience op zich. Hij had een claxon waar de meest idiote tonen uitkwamen, met als hoogte (diepte?)punt een speciale fiet fiew voor mooie vrouwen. Ook lag in z'n taxi een boekje met referenties van mensen uit werkelijk alle landen die van z'n rijcapriolen gebruik hadden gemaakt. Tevens bleek hij van alle markten thuis want ook de trip die we smiddags wilden maken kon hij regelen. Na een paar uurtjes aan het zwembad was het al zover en werden we weer opgepikt door zijn broer (yeah  right!). Op naar de woestijn. En wat een geweldige ervaring was dat!! In speciale buggies met zo'n kooi van staal raceten we dwars door de duinen en tuimelden we van heuvels af die af en toe bijna recht naar beneden leken af te lopen. Fantastisch! Daarna was het tijd voor sandboarding. Vanwege ons gebrek aan snowboardervaring gingen we niet staand maar plat liggend op de boards van wederom respectabele heuvels af. Helemaal te gek en de snelheid maakte de bergen zand die werkelijk overal zat ruimschoots goed. Wel was het voor mij behoorlijk pittig om stukken weer door het mulle zand omhoog te lopen, waardoor ik niet alleen als een manke overvoedde berggeit de hele tijd bijna omviel, maar ook nog eens charmant  tomatenrood aanliep. Menno daarentegen manouvreerde zich als een volleerde woestijnrat over het zand en stond sneller dan z'n eigen schaduw weer klaar voor de volgende afdaling. Zijn foto's zijn dan ook spectaculair en cool, die van mij voornamelijk gênant en pijnlijk. Vergeet de foto's dus maar, hahaha.

Na wederom een tijdje rondscheuren sloten we de tour af met een mooie zonsondergang en was het tijd om in het hotel het zand weer uit onze schoenen en broeken te schudden; ik ben nog nooit zo snel een kilo afgevallen, haha. Wederom lagen we echt om 9u k.o. Te pitten, wat ook geen overbodige Luxe was aangezien vanochtend om 05.25u de wekker al weer ging. Waaaant vandaag stonden de 'Islas Ballestas' op het programma, ook wel de 'Poor men's Galapagos' genoemd. Na een ontbijtje (voor ons een belangrijke maaltijd aangezien het gevoelsmatig veel later is en je dus met reuzehonger wakker wordt) werden we weer keurig op tijd (!) opgehaald en om strak 08.00uur zaten we te stuiteren in de boot naar de eilanden waar een mooie selectie van Darwins diertjes te zien zou zijn. En living up the expectations, binnen no time vlogen de pelikanen, penguins, koddige zeeleeuwen en blue footed boobies (Jan Van Gents) je om de oren. Super om al die dieren in hun natuurlijke habitat van zo dichtbij te mogen bekijken, al zat ik wel in constante angst ondergescheten te worden door 1 van de duizenden vogels. De adviezen om een hoed te dragen hadden we op z'n Hollands in de wind geslagen, maar achteraf bleek het op wat kleine sproetjes na mee te vallen met de 'guano'. Die vogelkak wordt overigens geteelt en gebruikt als bemesting voor gewassen. er zitten daar dus zielige Peruaantjes in shifts van drie maanden (!) de hele dagen kak te scheppen en in zakken te stoppen, wat je noemt een shitbaan.

Na de eilanden hadden we drie kwartier pauze en zaten we met onze jetlagmaagjes zowaar een complete lunch weg te werken, terwijl Het nog maar 11uur was. Daarna opweg naar een nationaal reservaat, wat vooral heeeeeeel veel zand bleek te zijn. Hier en daar konden fossielen worden gespot, maar waar ik hoopte op een complete dinosauriër of mammoet, bleken het slechts versteende schelpjes te zijn die ik op elk willekeurig waddeneiland zo van het strand had kunnen plukken. Het enthousiasme waarmee de gids ons de weggerotte lichamen van een moeder en baby zeeleeuw liet zien werkte echter wel aanstekelijk en ook de vergezichten en kleuren van het landschap waren echt adembenemend mooi. Al met al een geslaagde tour dus!

Bij terugkomst in het hotel tegen vier uur vanmiddag hebben we rustig onze tassen gepakt en was het alweer tijd om verder te gaan. Ik zit dit verhaal 'voor te typen' in de bus naar Nazca, waar we, na een uurtje vertraging, over een half uur hopen aan te komen (21.00u). Daar maar hopen dat het hotel onze reservering in de boeken heeft staan!

Wordt vervolgd!