Vliegende eerste dagen!

Jahoe! Na een jaar wachten was het weer zover: een grote reis! Dit keer naar de andere kant van de wereld: Nieuw-Zeeland! En aangezien dat best wel behoorlijk ver is vlieg je daar niet bepaald in een streep heen. Onze eerste vlucht ging dan ook via Praag, een keuze die tijdens het boeken meer met geld dan met snelheid te maken had uiteraard. De vlucht van anderhalf uur was een mooie oefening voor wat ons later die dag te wachten stond, namelijk 2x11 uur stilzitten en ronddraaien met de trombosebeentjes. Echter zat er eerst nog een tussenstop van 8 uur in, die we benut hebben door Praha te ontdekken. Lekker slenterend onder een aangenaam zonnetje door de idyllische straatjes was de dag zomaar voorbij. Rond half acht stapten we samen met half mondmaskertjesdragend Zuid-Korea op het vliegtuig naar Seoul. Waar we hoopten een paar uurtjes slaap te pakken, bleek dit al snel ijdele hoop. Menno had het op de een of andere manier flink te pakken en was kotsmisselijk (letterlijk). Tien hele lange slapeloze uren later kon hij gelukkig een beetje bijkomen tijdens ons tussenstop, languit op drie stoelen. Hier viel het me wederom op dat Koreanen nogal snel hun schoenen uitdoen: werkelijk alle medewachtenden hadden netjes hun schoenen naast zich staan en staken schaamteloos hun zweetsokken de lucht in. Ook in de twee vluchten kregen we behalve een tandenborstel ook pantoffels, waarvan gretig gebruik gemaakt werd door onze Kore's. Wie weet is Menno daar wel ziek van geworden, muhaha. In vlucht numero tres werden we nogal onromantisch door een gangpad van elkaar gescheiden. Gelukkig was er na veel buiginkjes van de stewe's iemand die wilde ruilen zodat Menno gerieflijk in mijn schoot kon kots.... Eh slapen.

Na in totaal vijf films, zes kotssessies en een aantal vliegtuigmaaltijden en op de klok 36 uur kwamen we aan in het beloofde Auckland. Eerste uitdaging: wakker blijven! Waar in Nederland de avond reeds gevallen was, moesten we hier met twaalf uur tijdsverschil nog even het klokje rond maken. Als je ziek bent mag slapen natuurlijk altijd, dus Menno is linea recta zijn nestje ingedoken. Gelukkig voor mij was daar de jaarlijkse kerstparade van Auckland en viel ik met m'n neus in de Disneylike boter. Drie uur praalwagens, dansende en zingende hysterie, een verbrande neus en een blokje om later kwam ik weer op de kamer en besloot ook ik 'even tien minuten' te gaan liggen. Ik hoor je denken, yeah right, en inderdaad, mijn goede voornemen duurde uiteindelijk meer dan drie uur... lang leve de jetlag. Om 7 uur schrokken we wakker en zijn we snel op zoek gegaan naar een hapje eten. Menno was daarmee officieel beter verklaard en dat was mooi op tijd voor de volgende dag, toen we weer verder vlogen naar Christchurch. We gaan vanaf daar de komende vijf weken van het Zuiden in een loop omhoog naar het noorden. Maar eerst dus nog een dagje aldaar. Dat bleek al snel meer dan genoeg, want jemig wat is die stad naar de vernieling.

Christchurch is anderhalf jaar geleden getroffen door een tweede aardbeving die echt vernietigend is geweest; ik denk bijna driekwart van het hartje centrum was gemarkeerd als 'red zone' en uitgezonderd bouwvakkers en slopers, onbegaanbaar. Dichtgetimmerde gebouwen afgewisseld met kale vlaktes door sloop maakte het een triest geheel, met als absoluut dieptepunt de half ingestorte kerk. Wat moet dit erg zijn boor de inwoners. Wel vond ik de winkels opgetrokken uit containers erg creatief en werden er 'scenic flights' boven het rampgebied aangeboden, de een z'n dood...

Na deze toch wel deprimerende dag werden we 's ochtends met een soort van Sinterklaasgevoel wakker: we konden onze camper ophalen! Nu worden we door die jetlag sowieso erg makkelijk wakker, maar toch. Om half tien stonden we trappelend van ongeduld op het industrieterrein van 'Lucky Rentals'. Helaas was onze campervan wat minder Lucky, want de vorige inzittenden 'rolled over the day before'. Ai. En dan stel je natuurlijk de enige vraag die je op dat moment moet stellen: hoe gaat het met..... De auto!? Helaas, die was niet meer te redden. De huurders overigens wel;-). Maar dit betekende dat de verhuurder twee campervans tekort kwam (de kapotte en de vervanger) waardoor we 'beter aan het einde van de dag terug konden komen.' Dikke vette doei natuurlijk, de taxi naar dat afgelegen terrein was 20€ en dat gingen we niet nog 2x betalen. Hun alternatief was ons afzetten in de nabij gelegen shopping mall waar we alvast een natje en een droogje voor in onze camper konden aanschaffen. Vier uur later dan gepland (maar wel een dag huur eraf geritseld) gingen we dan op weg. Omdat ze hier links rijden zijn alle automatismen qua in de spiegel en achterom kijken, de bocht omgaan en een afrit nemen even 180 graden anders. Zodoende stonden we in het begin beiden op scherp, maar inmiddels zijn we er aardig aan gewend. Onze eerste rit ging richting Lake Tekapo, iets met heel mooi, heel blauw en omringd door besneeuwde bergtoppen maakte het onwerkelijk mooi. Alsof je middenin een bureaubladfoto staat. Ook kwamen we onderweg een heel schattig kerkje tegen wat blijkbaar enorm toeristisch is en alwaar ik m'n eerste blunder van de vakantie beging. Ik probeerde Menno met het schattige kerkje te kieken, maar een nogal irritante meneer zat pontificaal op een steen die het onmogelijk maakte om -vanuit welke hoek dan ook- een foto met het schattige kerkje te maken waarop deze irritante meneer niet pontificaal op zijn steen zittend te zien zou zijn. Omdat hem uit beeld krijgen cameratechnisch onmogelijk leek, besloot ik Menno pal voor de nogal irritante meneer te positioneren om de schade zoveel mogelijk te beperken. Ieder die mij kent weet dat dit gepaard ging met ongepast luide opmerkingen als 'jemig blijft hij daar de hele dag zitten / heeft hij geen doel / moet hij nou perse op iedereens foto staan.' Hoewel hij nogal Aziatisch aandeed voel je hem al aankomen, de nogal irritante meneer op de pontificale steen bleek Nederlands, zo bleek toen hij plots van zijn pontificale steen naar me toog en vriendelijk vroeg hij of hij misschien even een foto van ons moest nemen. Met een stalen gezicht bedankte ik hem vriendelijk, allang blij dat hij nu in ieder geval achter de camera zou staan. Hij leek overigens niets door te hebben, met dank aan de harde wind denk ik.

Na dit voorval hebben we een camping opgezocht en voor zover mogelijk de spullen een plaats gegeven. Hoewel je zou denken dat het wel relaxed is zo'n camper, is het in feite niet meer dan een tent op wielen. Het ingebouwde kraantje weigert dienst, het beloofde koelkastje ('met temperatuurregelaar') bleek een koelbox zonder koelelementen en privacy is een illusie gezien het feit dat het gordijn van het grote achterraam ontbreekt. Het ombouwen valt best wel mee overigens, het slapen op de losse kussens met alleen een hoeslaken erover had iets comfortabeler gekund, maar wie klaagt er nog als je 's ochtends je dakraam openschuift en je een stralend blauwe lucht tegemoet kijkt? Wij niet in ieder geval! Na een smakelijk ontbijtkoek hebben we dan ook onze biezen gepakt om richting onze eerste hike te gaan, in een sprookjesachtige vallei waar Platvoet nog jaloers op zou zijn. Hier de kuiten even flink laten trillen in een stevige wandeling van pak hem beet 4 uur. Uiteindelijk leidde de de trail naar een gletsjermeer met ronddrijvende ijsschotsen, erg indrukwekkend. Na dit spektakel zijn we weer doorgecrosst en terechtgekomen op een verlaten camping alwaar we in onze aftandse omgebouwde auto lekker aan het uitrusten zijn van de eerste, weer veel te uitgebreid beschreven, indrukken. Wat de komende dagen ons brengen zal; we'll see!


P.s. Weinig wifi, wel bijzonder hoe lang telefoons en iPad meegaat als je ze niet 10 uur per dag gebruikt. Voor nu een uur internet gekocht, maar offline cruisen heeft de overhand!