Weer of geen weer! We zijn er weer!

Touchdown! We zijn weer veilig geland in ons mooie maar kale kikkerlandje. Na vertrek bij 25C in Auckland en een tussenstop in Seoul waar het kwik -10C aanwees is acclimatiseren overbodig, dus die hebben we alvast in de pocket. Nu de komende dagen onze jetlag nog en dan zijn we er weer. Maar dat zijn zorgen voor morgen, nu nog even terugdenken aan de afgelopen week.

De laatste week en een beetje begon met een bezoek aan MattaMatta, waar een eerst compleet verloren schapenweide tien jaar geleden is omgebouwd tot Hobbiton / The Shire voor de verfilming van The Lord of The Rings trilogie. De reden dat precies deze locatie is gekozen destijds, is vanwege de aanwezig van een grote boom (the party tree), een vijver en een weelderige heuvel. Het moet een zegen zijn geweest voor de boeren die tot die tijd alleen wat schapen daar lieten grazen, want nadat de heuvel in twee jaar tijd werd omgebouwd tot filmset, zijn er voor de lieve som van 50€ p.p. Tours georganiseerd. En dat brengt toch aardig meer geld in het laatje dan een paar blatende wolfabrieken. We hadden geluk, want terwijl de tour tussen de opnames van de LOTR films in 2001 en de meest recente opnames in 2011 slechts 'kale' hobbitholes liet zien (ronde gaten met houten deuren, waar je zelf met veel fantasie weer een filmset van moest maken), hebben ze na de opnames van de Hobbit de hele filmset in tact gelaten. Ik had er zoals inmiddels wel duidelijk is erg veel zin in, dus namen we 's ochtends om 9 uur de eerste tour (vertrek iedere 45min), vanaf het iCentre dat is omgebouwd tot een soort megahobbithuis. Het was wel wat sneu voor die medewerkers want je hebt daar ook allerlei mooie wandelpaden en historische interessepunten waar ze ongetwijfeld van alles over konden vertellen, maar geen enkele bezoeker leek geïnteresseerd in meer dan de eerst bus richting Hobbiton. En die bezoekers waren er nogal wat, hele hordes kwamen later op de ochtend achter ons aan. Ook de groepen an sich waren behoorlijk, met pak 'm beet 30 man per gids / tiener moest de beste jongeman alle zeilen bijzetten om de hysterisch foto's knippende groep bij elkaar te houden. Als schaapjes werden we door de idyllische slingerpaadjes geleid, met af en toe een boeiend feitje van de puistige pubergids als 'this is the scene where Gandalf enters The Shire' en alle inspanningen om de setting te maken zoals hij is. Zo werd er een complete boom getransplanteerd vanuit een nabijgelegen dorp, om vervolgens alle takken eraf te zagen, te nummeren, er weer op te lijmen en de bladeren aanvullen met geïmporteerde blaadjes uit Taiwan. Ook de rest van de Shire is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid samengesteld. Allerlei technieken zijn gebruikt om de huisjes en houten deurtjes echt oud te laten lijken (denk: het zagen en schuren van inkepingen). In totaal hebben ze meer dan dertig 'Hobbitholes' uitgegraven en aan de buitenkant ingericht met lieflijke veldbloempjes, kleine stoeltjes en Hobbitsized wasgoed. We mochten helaas niet naar binnen, maar van buiten zagen Sams huisje en Bilbo's bankje en groene deur er ook erg schattig uit. De tocht werd na een uurtje afgesloten met een gingerbear in 'The Green Dragon', vervolgens werden we weer in de hoogbejaarde bus (genaamd Gandalf) gedrukt voor de terugreis. Mooi op tijd want die middag werd er slecht weer verwacht. En dat werd het. En dat bleef het. In de stromende regen kwamen we aan op de camping in de Coromandels en zagen de waarschuwing tussen het weerbericht hangen: het staartje van Cycloon Evan hing over 'ons' gedeelte van het Noordereiland en was niet van plan de komende dagen te vertrekken. Het vliegverkeer lag inmiddels stil vanwege de dikke mist en zo veranderde Evan de paradijselijk witte stranden en de kabbelende zee in woeste golven en een mistroostige, modderige bedoening. We konden maar 1 nachtje blijven, maar ik was allang blij dat we de volgende dag even iets anders konden doen dan languit op bed liggen in een vochtige camper of eindeloos kaarten in de televisieruimte, waar we de laatste twaalf uur onze tijd mee hadden gevuld. Maar het had ook wel weer iets in de trant van gedeelde smart is halve smart om met 25 man in 1 ruimte naar Jamie Oliver te kijken.

Anyhow moesten we de weerswaarschuwingen dus trotseren om op zoek te gaan naar een verblijfplaats voor 'Christmas day'. Somehoe bleven we qua zoektocht vasthouden aan camping-aan-het-strand concept, terwijl we allebei wisten dat er niets verder weg was dan een zonnige kerst. Drie campings (lelijk, vol duur) en een B&B later (vol en tevens 'The Loveshag genaamd en per uur te huren, ieuw) besloten we toch maar op goed geluk het binnenland in te gaan. Hoewel binnenland hier ook een ruim begrip is want alle plaatsen liggen hier max 130km uit de kust. Uiteindelijk kwamen we de 24ste om vier uur 's middags aan op het platteland van Miranda, en de afwezigheid van zowel bergen als zee leek ons weertechnisch handig. aangezien mist en regen daar altijd blijft hangen.Omdat we geen zin hadden onze kerst opgesloten in de auto door te brengen huurden we met de ogen stijf toegeknepen voor twee nachten een appartementje en dear lord wat was dat fijn. Een groot bed, een badkamer en een veranda. Tot nu toe moesten we het doen met twee stoffen uitklapstoeltjes waarvan er 1 kapot is zodat je een stang in je rug hebt (campings met picknicktafels zijn normaal gesproken onze redding). De natural Hot Spring op de camping maakte onze vreugde compleet. Op eerste kerstdag kwam zowaar af en toe een bleek zonnetje door. We hebben niet veel bijzonders gedaan, op de kerstfilms en ons iets uitgebreide diner en ontbijt na ontbrak het kerstgevoel toch wel een beetje.

Op tweede kerstdag pakten we de auto weer in en zetten we koers naar het Waipoua Bos waar Tane Mahuta, of 'The Lord of The Forrest' zich verscholen houdt. De ruitenwissers kwamen weer flink van pas en door die slingerende bergweggetjes was de mist niet echt een plus, maar de indrukwekkende boom (omtrek van 14meter, nait normoal) was zeker de moeite waard. Onderweg kwamen we ook via een tolweg, waar -in tegenstelling tot de bekende route du soleil- geen sprake was van bonjour en arrêté maar gewoon volgas doorrijden en telefonisch of via internet afrekenen tot vijf dagen na gebruik. Op de website stond keurig ons nummerbord en tijdstip, zo kreeg de term 'digitale snelweg' toch weer een nieuwe dimensie!

Ook op onze camping in de bay of Islands wist cycloon Evan ons te vinden, dus derde kerstdag ondernamen we opnieuw een vluchtpoging. We hadden erg veel geluk toen bleek dat er mensen niet op waren komen dagen en er daardoor een plekje aan het strand vrijkwam voor 1 nacht. Yes please! Ondanks de bewolking en druppels regen hebben we onszelf vervolgens toch op het strand gedrapeerd. Toen bleek maar weer hoe sterk de zon hier is, want waar ik dacht me even niet in te hoeven smeren vanwege de donkergrijze wolken voor de zon, kwam ik wel degelijk aangebrand van het strand. Onze kiwiburen waren gelukkig wat minder heetgebakerd en verrasten ons 's avonds met wat leftover bakings als toetje, erg lief.

Toen de ochtend aanbrak moesten we onze plek afstaan, en met meerdere waarschuwingen over volle campings en weinig plaatsen Tussen daar en Auckland waren we erg dankbaar met het aanbod van de receptie om 1 van hun zustercampings te bellen. En hoera zij hadden ook nog precies 1 plaatsje. Helaas wel naast een enorme open partytent waarvan uit de entertainment van de camping de komende dagen plaats zou vinden. De mensen die daarbij betrokken waren bleken echter zo aardig en geïnteresseerd dat we onmogelijk konden mokken over de herrie en who cares dat je naast een drumstel slaapt, het is vakantie!

Wederom een mazzeltje dat we de laatste kampeernacht nog op deze camping konden blijven, want toen we 's ochtends bijboekten bleek dit weer de laatste plek te zijn. Het was weekend, vakantie voor heel NZen het lag een half uur van Auckland af, dus wellicht was het wat optimistisch om te denken dat er plek zat zou zijn;-). Anyhow, Onze laatste dag was alderheerlikst zonnig en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt na al die grijze en natte dagen midden in de zomer. Zodoende heerlijk gezond en gelezen op het strand. De volgende ochtend was de kampeerpret voorbij en bestond onze eerste activiteit van de dag uit het inpakken van onze backpacks voor de lange reis naar huis. Eenmaal klaar was het de bedoeling om de dag door te brengen bij ons hotel met zwembad, maar de weergoden zaten niet echt mee dus besloten we nog wat extra uren van onze auto gebruik te maken. We zijn even onder de skytower doorgeknord en mount Eden op gereden, waarvan af je een mooi uitzicht hebt over de stad en de regenbuien perfect kon zien aankomen:). Tien minuten voor de uiterlijke inlevertijd scheurden we het terrein van Lucky Rentals op en toen kon het feest beginnen want we hadden nogal wat van ze tegoed. Omdat de pannen, bekers en blikopener kapot bleken hadden we met hun toestemming nieuwe gekocht en ook een nieuwe TomTom hebben we voorgeschoten. Tot mijn grote ergernis bleek na een rekensom dat we meer aan huur voor dat ding hebben betaald dan de eigenlijke aanschaf waarde, had ik dat eerder geweten had ik er liever zelf 1 gekocht en weer verkocht. Terwijl we daar stonden hoorden we overigens nog een telefoontje binnenkomen van mensen die een camper hadden gehuurd waar geen tussenstuk en matras (grotere versie camper heeft een matrasje) bij bleek te zitten, dus die konden op zoek naar een hotel. Wat een ongelooflijke ballentent dat Lucky Rentals, hoe is het mogelijk dat je iemand wegstuurt zonder zulke essentiële dingen. En het trieste was dat we eerder ook al mensen tegenkwamen zonder tussenplank. Dan lig je daar alle twee op zo'n smal zijkantje, haha. Mijn klomp is de afgelopen weken zo vaak gebroken van deze organisatie, je houdt het niet voor mogelijk. Aan werkelijk elk aspect van onze auto mankeerde iets, behalve gelukkig de motor. Ze antwoorden keurig dat de zaken geregeld zouden worden bij het retourneren van de auto, maar toen we kwamen afrekenen had diegene ook weer geen idee waar het over ging. Ik zou me kapot schamen als het mijn bedrijf was. Maar goed, we wanted cheap, we got cheap:-).

Na het inleveren van ons huis was het weer tijd voor wat ontspanning, we hadden nog net twee uurtjes over voor de avond viel en er was natuurlijk nog een onbesliste strijd over wie zich koning of koningin midgetgolf van Nieuw-Zeeland mocht noemen. Nabij het vliegveld bleek tot onze grote hilariteit een piratenthema baan van 36 holes te liggen: eropaf! We schaamden ons wederom diep toen de chauffeur vroeg of we niet afgezet wilden worden bij de tegenover gelegen échte golfbaan, maar we hadden een onbeantwoorde queeste en die moest beslist worden, ook al was het letterlijk kinderspel. Long story short; hoewel ik diep in m'n hart heel goed weet dat Menno de koning is van de green is-, loog het scorebord niet en heb ik met 1 slag minder gewonnen! Mijn levensdoel is bereikt. Met een gerust hart stapten we zodoende op oudejaarsdag het vliegtuig in, voor de eerste zit van 12,5 uur. Het betrof een dagvlucht, dus klaarwakker uitzitten was best wel een beetje lang. Maar we hadden een doel, want tijdens onze tussenstop van 20 uur stond Seoul nog op de planning, en in het bijzonder het weerzien met Sang Mee Han, bij de trouwe lezers beter bekend als Tippie Wan. My good old friend van de summercourse op Harvard in 2008 stond met haar lieve koppie klaar om ons van het treinstation te halen. En wat waren we blij dat ze er was, want die Koreaanse tekens zijn met de beste wil van de wereld niet te ontcijferen en we hadden geen idee hoe we bij het hotel moesten komen. Bovendien accepteerde de metrokaartjesautomaat geen creditcard, hadden we 0 Koreaans geld, was het -10C, donker en beiden tamelijk gaar van de vlucht. Han wist gelukkig wel raad met het metrosysteem (dat ze zelf liefkozend een spinnenweb noemde) en bracht ons met gezwinde spoed naar het hotel. Daar werden we verblijd met een upgrade naar een 'residence': een tweekamerappartement inclusief keuken, wasmachine, toilet met bidetfunctie, föhnstand en verwarmde bril (waar ik zodoende 3x bijna naast lag van schrik) en twee badkamers. Als bedankje hebben we de koks net voor sluitingstijd van de keuken nog even aan het werk gezet (geen nootjes of olijven als sidedish maar augurken*_*) en misbruik gemaakt van de faciliteiten door Han in het extra bed te laten slapen. Het was echt superleuk om haar weer te zien en een beetje van de Koreaanse manier van doen mee te krijgen. Zo vertelde ze voorzichtig dat we eigenlijk onze schoenen uit moesten doen in de hotelkamer en liet ze ons kennismaken met muziek voorbij Gangnam Style. De oudejaarsshow op tv hielp daar aardig bij, wat 1 grote verzameling slechte jaren '90 discomuziek met overdreven dansjes inhield. De jongens deden me denken aan stripfiguren en de meisjes aan levende poppen. En Han zong ondertussen vrolijk mee. We kunnen nu in het Koreaans aftellen (althans van 3 naar 1) en iemand gelukkig nieuwjaar wensen. Ook is ons inmiddels bekend dat het Chinees nieuwjaar veel uitgebreider gevierd wordt, dat ze hier vuurwerk afsteken in de zomer op het strand (!) ipv met oudjaar en dat de meeste Koreanen onder sociale druk maximaal vijf aaneengesloten dagen vakantie opnemen. Dat is wel wat anders dan onze big Holidays! Wat we nog het meest apart vonden om te horen is dat Han geen bed heeft. Ruimte is hier kostbaar en velen sparen een slaapkamer uit voor een matje op de grond. Erg handig zo vond ze zelf, want nu kan ze werkelijk overal slapen. Daar had ze een punt natuurlijk. Desondanks ben ik blij dat wij straks -nog twee uurtjes treinen en dan zijn we van deur tot deur 50 uur onderweg geweest- weer in een bed kunnen ploffen. Ons bed. Want hoe geweldig gaaf en tof het ook was, er is niets zo lekker dan na een vakantie je hoofd weer op je eigen kussen te leggen. Welterusten!