River deep, mountain high!

Hoi! Poeh poeh nou nou we hebben weer een hoop beleefd de afgelopen week. Na de 3 uur durende overtocht op de megaferry kwamen we tegen het einde van de middag met canpervan en al aan in de hoofdstad Wellington. Doorgeraced naar het nabijgelegen Upperhut (leuke naam) waar we naast Harcourt park kampeerden, 1 van de (vele) filmlocaties van The Lord of the Rings. Een in de films gebruikte boomstronk herinnerde ons als een waar relikwie nog aan de legendarische scènes die daar zijn geschoten: 'Gandalf arrives on horse' en 'Orcs cut tree to make weapons' ;-).

Ook Wellington zelf ademt LOTR. Voorloper 'The Hobbit' is hier onlangs in premiere gegaan en werkelijk overal hangen posters en mega-advertenties om ons te attenderen op Tolkiens meesterwerk. In het (gratis!) Te Papa museum hebben ze zelfs de trollen die in The Hobbit spelen nagemaakt, madame Tussaud waardig wat mij betreft. 's Avonds konden we dan ook niet anders dan daadwerkelijk naar de film toegaan, en het is weer magisch mooi!! Helaas nog een jaar te gaan tot deel II en deel III komt pas in de zomer van 2014. Nogal Lord of the Waitings dus.

Na het dagje slenteren in de stad reden we de volgende ochtend door naar weer een ander stadje, een plaatsje dat volgens de Lonely Planet anders is dan alle anderen in NZ, vanwege de art-deco bouwstijl. Nu ben ik niet zo'n architect, maar het deed me denken aan EuroDisney en alles wat me daar aan doet denken verandert in goud dus het was zeker de moeite waard.

Toen we na een nachtje op een camping met Nederlandse eigenaar ('we' zitten ook overal!) sjeesden we een bordje voorbij 'next gas station 130km'. Snel kneep ik m'n ogen dicht en zette de radio wat luider, maar 20 km en een fikse bergpas verder werd het ons toch wat te heet onder de voeten en besloten we om te keren. Met hangende pootjes aangekomen bij 'the last gas station in 130 km' bleek er echter een regiobrede stroomstoring te zijn en zodoende stonden alle tankseinen op rood. Als twee door de wol geverfde truckers stonden we anderhalf uur stil, maar hoera voor een vakantie in een eerstewereldland, daarna was het verholpen en konden we volgetankt onze weg vervolgen. En wat helpt er nou beter tegen stress dan een triest potje minigolfen? Dat dacht ik. Menno kon het niet verkroppen dat ik de 1e x had gewonnen en dus bevonden we ons, eenmaal aangekomen in Taupo, triest genoeg weer op de dwerggolfbaan. Het is 1-1 geworden dus ik vrees dat we misschien nog wel een derde keer voor de bijl gaan. Daar gaat m'n imago! Hoewel, de volgende dag hebben we het misschien wel goed gemaakt met -een langverwachte- SKYDIVE. Een activiteit die enkel in hoofdletters kan worden geschreven, zo gaaf was het. Denk 'Eye of The tiger' en zie ons opgehaald worden in een over de top Limousine. Een uitgebreide veiligheidsinstructie later mochten we zelf de muziekjes uitzoeken voor onder de video die onze instructeur tijdens de sprong zou maken. Eentje voor de scene 'klaarmaken voor de sprong', 1 voor de sprong zelf en muziekje nr 3 voor de landing en eerste reactie: wat een giller. Hierna werden we bepakt en bezakt met de benodigde spullen en stapten we met een stel andere stuiterballen en instructeurs het vliegtuigje in. Deze bracht ons naar een duizelingwekkende hoogte van 15000 feet, oftewel 4572m, inclusief zuurstofmasker. Op 12k feet duikelden er ook twee springers het vliegtuig uit (goedkoper), maar voor 15 seconden extra vrije val gingen we graag nog een km extra de lucht in. Tijdens het stijgen werden we veilig aan onze tandeminstructeur vastgegespt, hetgeen ik als nogal gênant ervoer aangezien je tijdens het vastbinden letterlijk op z'n schoot moet zitten en je nogal behoorlijk strak tegen je guide aan wordt vastgegespt. Lang leve de gewichtloze val;-). Eenmaal op hoogte kregen we de laatste tips en trucs (op je knieën naar voren schuifelen tot aan het open luik, leg je hoofd naar achteren op mijn schouder, na de sprong je benen tussen me in als een banaan. Ik herhaal: "it's all about The banana") en was ik de eerste die de aarde tegemoet mocht. Ik was werkelijk so excited I just couldn't hide it en vond het helemaal fantastisch, wat nogal luid en duidelijk terug te horen is op het filmpje. De sprong uit het vliegtuig zelf overkomt je nogal, maar zodra je hersens beseffen dat je met een rotgang naar beneden zoeft is het zo supergaaf!! M'n wangen flipperden alle kanten op en ook dat is nogal duidelijk vastgelegd, maar echt wauw wauw wauw. Ongeveer 45 seconden lang suis je volledig vrij naar beneden. Het was half bewolkt en toen ik in de wolk terechtkwam telde hij af en BAM! Parachute. Hierna volgde nog een paar minuten gezellig rondzweven en van de kleine wereld beneden genieten (en maakte ik van de gelegenheid gebruik om te doen alsof ik een vogel was en oefende ik mijn luchtzwemskills) alvorens de landing werd ingezet. Heel kort (heeeeel kort) van tevoren roept je instructeur of je moet gaan rennen, zitten of staan voor de landing dus dat was even een stressmomentje, maar uiteindelijk landde ik met een sierlijke slide op mijn weelderige airbag in het gras. Menno volgde al snel en had zowaar alle kleur nog op z'n gezicht dus het was voor ons alle twee een TOPervaring!! Terwijl de instructeurs alweer met een nieuwe lading springers de lucht inging, konden wij in een minibioscoopje genieten van de in elkaar geflanste filmpjes van onszelf en onze medespringers, hetgeen voor grote hilariteit zorgde. Laten we zeggen dat zo'n head first sprong in het diepe niet echt charmante gezichtsuitdrukkingen teweeg brengt. Gelukkig bestaat er maar 1 exemplaar van de DVD en is die in ons bezit :-).

Toen we een beetje van het avontuur waren bijgekomen en de limo ons weer had afgezet bij ons minstens zo mooie Lucky crib (kuche kuche) zetten we koers naar Tongariro. Hier wachtte naar men zegt de mooiste eendaagse wandeling op ons. Omdat de vulkaan waar deze wandeling langsgaat onlangs is uitgebarsten, was eigen vervoer naar de start niet langer mogelijk en dus stapten we de volgende ochtend om 06.40uur (gaap!) vol goede moed in de shuttlebus. Door deze zelfde uitbarsting was de 'Tongariro Crossing' nog maar tot de helft geopend, wat dezelfde weg heen en terug wandelen betekende, ipv 1 lange wandeling van 19 km. Desalniettemin was het een parel van een hike, zo door het ruige vulkanische landschap. De 3 uur durende klim (en weer 3 uur terug) richting de groen gekleurde Emerald lakes zoog de adem tot en met het laatste teugje uit m'n longen, dus adembenemend was het zeker. Maar ik mag niet klagen want we hadden stralend weer en konden tot ver in de omtrek en dichtbij het landschap bewonderen, inclusief de perfecte 'cone-shaped' vulkaan die wij allen kennen als 'Mount Doom' uit jawel, The Lord of The Rings.

Met enige filevorming door een kudde schapen die werden verhuisd reden we nog nazwetend aan het einde van de dag weer verder naar Waitomo, bekend van de grotten met gloeiwormen. We hadden het alletwee even een beetje gehad qua actieve activiteiten en zodoende vielen we als een blok voor de optie om de grotten zittend in een 'tube' (een grote zwemband) te verkennen. Na een heerlijk nachtje bijslapen op een piepkleine camping waarvan de eigenaar nog bij Grolsch had gewerkt (en ons trots z'n vergeelde personeelspas liet zien) hesen we onszelf de volgende ochtend voor de derde keer in een wetsuit. Met een grote band over onze schouders leidde een heel nauw ingangetje ons in de 'Waitomo Caves'. Via nog meer nauwe gangetjes (de eerste activiteit waarbij je helm daadwerkelijk nuttig was) kwamen we bij de eerste waterval waar we op een nogal bijzondere manier vanaf moesten springen: achterstevoren met je kont in de band en voeten omhoog schoppend zodat je mooi recht in het water terecht zou komen. Plons! Ook weer een toonbeeld va charme zo'n sprong. Het werd nog charmanter toen we een treintje moesten vormen, waarbij Menno z'n voeten onder mijn oksel moest duwen and so on. Omdat ik somehow na de waterval vooraan was geëindigd belandden mijn voeten echter niet in de neus van mijn voorganger, maar werd ik als een stuk klapvee aan m'n enkels door onze gids de grot door getrokken. Great. Op een gegeven moment mochten de hoofdlampjes uit en lichtten honderden 'sterretjes' aan het dak van de grot op: glowworms! Een sprookjesachtig geheel dat me in een vlaag van weemoed erg aan kerstlampjes in het donker deed denken. Al zit ik met kerst meestal niet 65 meter onder de grond met m'n derrière in een rubberen band in steenkoud water in een grot, maar dat terzijde. Na twee uur handpeddelen in de band en stukjes klauteren met de band onder de arm stonden we weer boven en kregen we een welkome kom soep met bagel. Daarna weer fris gedoucht de auto in en nog een paar uurtjes gereden naar Roturoa. Dit gebied staat bekend om de thermische en vulkanische activiteit, hetgeen al rijdende zichtbaar werd doordat er her en der stoom uit de grond blaast en de auto zich al snel vulde met de welbekende geur van rotte eieren. Eenmaal aangekomen hebben we ons laten informeren in het plaatselijke bezoekerscentrum (die zitten in elke plaats, ideaal!) en eindigden we tot ons grote genot op een camping met thermaalbaden. De namiddag zodoende even helemaal weggezonken in natuurbaden van 37-39 graden en als een roosje geslapen natuurlijk! Vanochtend bleek dat de Maya's het einde van de wereld niet helemaal goed hebben ingeschat, en dat kwam mooi uit want we wilden een bezoekje brengen aan het Geyserpark in de buurt. De technische details zijn me helaas alweer ontgaan, maar een wandeling van twee uur leidde ons langs allerlei varianten van thermale activiteit, met water en rotsen in kleuren variërend van geel tot groen en roze, stomend hete wateren en bluppende modderpoelen, met als toeristisch hoogtepunt de uitbarsting van de 'Lady Fox Geyser' om stipt 10:15 uur. Een spektakel.

Morgenochtend gaan we naar 1 van m'n favoriete activiteiten van deze vakantie, en dat is denk ik niet echt iets om trots op te zijn, maar stiekem wel waar. We gaan naar 'Hobbiton', oftewel de Shire uit de lord of The Rings! Die kleine lieve ronde huisjes in het gras zijn, nadat de drie Hobbitfilms onlangs zijn opgenomen, blijven staan en open voor bezoekers, leuk leuk leuk! Daarna rijden we door naar een camping aan het strand in Coromandel, waar we hopen de kerst door te brengen. Onze laatste week alweer!!