Te land, ter zee en in de lucht

En de eerste anderhalve week is alweer voorbij! De tijd vliegt hier en we moeten soms ons best doen om te bedenken waar we even daarvoor nog waren. Maar dat zou ook kunnen liggen aan Koeterwaalse plaatsnamen die inmiddels de revue zijn gepasseerd. Oamaru, Omarama, Balclutha, Papatowai, Orepuki, Tuatepere, Manapouri... Ga er maar aan staan als kaartenlezer! Helaas stond ook het woord regen de afgelopen dagen veelvuldig op de kaart, maar as we speak zitten we met roodverbrande gezichtjes van twee dagen zomerzon weer in onze sleepervan.

Na een ontbijtje bij een waterig zonnetje vertrokken we, eeh, een paar dagen geleden, vol goede moed naar Dunedin, een volgens het boekje sfeervolle studentenstad alwaar de grootste trekpleister de zogenaamde 'yellow-eyed penguin' is. We volgden hierbij de 'scenic route' langs de kust, alwaar we voor het eerst de South Pacific in het het konden bewonderen. Langs woeste wateren en diepe afgronden was het echt prachtig rijden. Omdat de reis niet alleen gaat om de bestemming zijn we nog een paar keer gestopt voor ondermeer een een Westernachtig stadje met de stijlste weg ever (schietgebedjes dat de motor zich niet op zou blazen) en een ronde (maar dan ook echt knikkerronde) rotsformatie die we nog nét voor de vloed konden bewonderen. Ook het laatste stuk rijden naar Dunedin was een attractie op zich, omdat de oceaan inmiddels was ingewisseld voor een slingerende bergpas. Tot onze grote verbazing mocht je op deze smalle weggetjes en haarspeldbochten gerust de suïcidale 80km en soms zelfs 100km per uur aanhouden: no way dat onze kilometerteller voorbij de 50 ging. Met zwetende handjes kwamen we uiteindelijk aan in het mooie centrum, hoewel een grijze sluier van onophoudelijke regen de pret nogal drukte. Toen ook de pannenkoekenoogst mislukte was ons humeur bijna gelijk aan de temperatuur, en ik kan je vertellen dat die niet bepaald in de dubbele cijfers uitsloeg. Tot mijn stiekeme genoegen zag ook onze irritante Franse keukenbuurvrouw haar beoogde pannenkoeken in hoopjes vastkoekend en klonterend deeg veranderen en voelde ik me iets minder une zero du cuisine.

De volgende dag was het weer niet veel beter en hadden we beiden weinig zin om in de regen en ijzige wind op een boot rond te dobberen op zoek naar geelogige pinguïns. Hoewel met tegenzin besloten we deze koddige vriendjes ongezien aan ons voorbij te laten gaan. Wel reden we verder naar het meest winderige en rotstigste stukje schiereiland om daar een Abstrossencentrum te bezoeken. Hoewel het museumpje begon als een portemonneevriendelijk tijdverdrijf (ik kende albatrossen alleen van 'De Reddertjes in Kangeroeland') waren we erg onder de indruk. Alleen al de spanwijdte van 3,5 meter is impressive en boy do they use those wings: de eerste vier jaar nadat ze zijn uitgevlogen vliegen brengen ze volledig door op zee 'they really never touch land') en als paartje blijven ze hun hele leven bij elkaar. In albatrossenland doen ze ook aan sabbaticals: pa en ma brengen van september tot september een jong groot en wanneer deze uitvliegt nemen les parents een jaartje vrij om het zuidelijke halfrond te bevliegen en pas dan broeden ze een nieuw ei uit. Ze worden 40-60 jaar oud en een jong is pas volwassen als het twaalf is. De broedplaatsen bevinden zich op de door ons minst geliefde plekken voor ons: zo veel mogelijk in de wind (omdat ze anders niet kunnen opstijgen) en lekker koud. Ook komen ze niet in het noordelijk halfrond voor. Na deze opgedane kennis waren we wel erg benieuwd naar de real life Albatrossen en besloten we een meer uitgebreide tour te boeken die ons naar het uitkijkcentrum zou leiden waar dichtbij een aantal nesten waren. In deze periode broeden ze hun ei uit dat begin december geboren wordt. Gedurende deze broedperiode wisselen moeder en vader om de 1 tot 10 dagen van plaats. De kans dat we, gedurende die drie kwartier in het uitkijkpunt, een vliegende Albatros zouden zien was dan ook nihil. En zoals verwacht, bij aankomst in het uitzichtpunt (achter glas in een houten hut op de uiterste hoek van het schiereiland) lagen er twee nesten binnen ons gezichtsveld, met daarop een slapende hoop witte veren. Maar de regen en keiharde wind was toch nog ergens goed voor, want net toen een deel van de groep de cameralenzen alweer sloot, was 1 van de nestenden plots erg aan het roepen, en hoewel we het vanachter het glas niet hoorden kan ik me zo voorstellen dat ze iets riep als "kom als de bliksem hier op het nest passen, nu wil ik lekker vissen vangen." Ervan uitgaande dat deze vogel niet zomaar een slag in de rondte kwekte begonnen we plots te geloven in een wisseling van de wacht. En ongelooflijk, daar kwam een reuzengiganticfantasticamazing Albatros onwennig aangezweefd. Unlike andere vogels slaan ze nooit met hun vleugels, maar zweven ze op de windvlaag. Vandaar ook die idiote voorkeur voor een extreem winderige heuvel. Een paar minuten lang bleef hij boven het nest zweven (ze houden dus niet van opstijgen en landen), wat ons een prachtig kijkje in de omvang van deze vogel gaf. Na een sukkelige landing pakte hij even later toch weer een flinke windvlaag mee en zweefde verder. Dit schouwspel herhaalde zich tot ieders verrukking een aantal keren, totdat meneer besloot 10 meter boven het nest definitief neer te strijken en de resterende meters maar naar het nest te lopen.

Na deze bijzondere ervaring trokken we verder. Omdat we een beetje voorlagen op onze plannen besloten we ook het zuidelijkste stukje Zuidereiland mee te pakken en reden we via de glooiende en weelderige heuvels van de Catlins door naar Invercargill, waar het weer gelukkig iets beter was. De volgende ochtend was echter weer een en al regen, maar gelukkig hadden we nog een aantal auto-uren tegoed richting Te Anau. En na 40 pogingen was het eindelijk gelukt om een goudgele pannenkoek te maken dus mijn dag kon sowieso al niet meer stuk. Wat wel stuk kon was het kleine vogeltje dat een rendez-vous had met onze voorruit: BAM! bah. zielig. Maar met zoveel klein overstekend fauna was het onvermijdelijk. Complete dierentuinen liggen hier platgereden op de weg: egels, fretten, possums, konijnen.. Eerder hadden we al bijna een soort eekhoorn onder de wielen en ook een wespenzwerm hagelde onze voorruit onder. Ik weet niet of hier gieren voorkomen, maar die beesten moeten hier een wereldleven hebben.

Eenmaal aangekomen in Te Anau leek de regen ons achtervolgd te hebben. Onze 'redding' was de camping met een prachtige loungeroom in lodgestijl, waar we de na een wasje de rest van de aankomstmiddag en avond lekker hebben zitten lezen. De dag erna konden we ons krot op wielen even achter te laten, want het was tijd voor een schreeuwend dure tweedaagse cruise naar 'Doubtful Sound', een fjordengebied uitmondend in de Abel Tasmanzee. Hoewel het dus nogal duur was beloofde het een van de mooiste plaatsen van NZ te zijn, en indrukwekkend was het zeker. Langzaam gleden we tussen de majestueuze bergtoppen door en toen we 's middags de boot verruilden voor een kajak voelden we ons helemaal klein en bescheiden tussen al dit natuurschoon. Het is een van de meest regenachtige gebieden ter wereld, maar omdat juist daardoor prachtige tijdelijke watervallen de bergen sieren, maakte dat echt even helemaal niet uit. Na de kajaktocht was er nog de mogelijkheid tot een snelle duik (een krappe 12 graden Celsius) en wat voor vis zou ik zijn als ik daar nee tegen zou zeggen. Plons! Daarna lekker gedoucht en right on time voor het driegangendiner. En dat was genieten na een ruime week vol eenpansgerechten (lees: soep met sla en pannenkoeken). Alles was werkelijk perfect voor elkaar en hoe fijn was het om even niet die camper te verbouwen en op een echt bed te slapen. Ook waren we zo slim geweest om te vragen of er vierpersoonskamers (die we geboekt hadden) waren die niet fully-booked waren en hoeraatjes zo lagen we samen op een hut voor vier.

Om half zeven 's ochtends ging de allerleukste wekker ooit: de nature guide riep om dat er dolfijnen voor ons uit zwommen. Als een haas naar boven natuurlijk en tot mijn grote verrukking zwierven er een twintigtal dolfijnen naast de boot. Eentje maakte zelfs een echte Flippersprong. I LOVE DOLFIJNEN. Ook werden we in de buurt van de zee getrakteerd op zeeleeuwen en -oh dolletjes!!- een zeldzaam soort pinguïn met mega wenkbrauwen die met z'n zessen koddig zaten te zijn op een rotspartij.

Na deze natuurpracht zijn we doorgereden naar de extreme outdooractiviteitenstad van NZ: Queenstown. Hier voelden we ons tussen de achttienjarige opgeschoten backpackers zowaar een beetje bejaard. Zeker toen we besloten de rodelbaan leuk te vinden en twee keer gierend van het lachen al wedstrijdjes doende (kansloos verloren) naar beneden zoefden. Hoewel we meer stoere jongens opvallend vaak voorbij zagen komen, dus ach. Naast de delicious fergburger (eindellijk een activiteit waarin ik beter was dan Menno!) is Queenstown ook de stad waar het bungeejumpen is uitgevonden. Ik heb erg getwijfeld maar het toch niet gedaan; het was gruwelijk duur en ik heb mezelf tien jaar geleden in Amsterdam al eens van 100m naar beneden laten vallen. Bovendien stond er al jetboating op het middagprogamma, wat ook erg gaaf was. Op een soort speedboat sjeesden met 700 pk door een smalle canyon, waar de bestuurder niet schroomde ons rakelings langs de rotsen te laten schieten met scherpe bochten en -hun specialiteit 360 graden spins. Andere koek dan die cruise van de dag ervoor.

Omdat de camping in Queenstown nogal gevuld was (met o.a. Een delegatie reuzencampers van ANWB kampeervakanties) zijn we na deze spetterende experience alweer doorgereden naar Wanaka. Hier gaan we ons volgende activiteit tegemoet: canyoning.. Het zal mij benieuwen!

P.s. We hebben afgelopen week nog tien euro verdiend! Bij een waterflesjes maakte je 10.000x kans op 10€ en who were the lucky ones? Onder het dopje zat heeeel klein opgevouwen gewoon echt tien NZ dollar cash. Inmiddels alweer verdampt door twee ijsjes.