Spetter Pieter pater! Van zee tot bevroren water

Howdihow! Nou dat waren me weer een paar actieve dagen! Na het passief actieve jetboating moesten we natuurlijk ook onze eigen spieren weer even aan het werk zetten, met een dag canyoning. Helaas regende het de hele avond en nacht en zo viel ons plannetje figuurlijk gezien in het water. Nu leek ons dit met regenachtig weer perfect ( je wordt toch al nat!) maar de waterstand was te hoog en de watervallen dus te wild. Maar we lieten ons natuurlijk niet voor 1 activiteitengat vangen en zodoende togen we naar het nabij gelegen 'puzzle world': een indoor puzzelparadijs. Hier waren het niet de botten maar de hersens die gekraakt moesten worden met allerlei optische illusies. Een kleine greep; je staat in scheve kamer maar die lijkt recht / 3D effecten in schilderijen / tekeningen die na twee keer knipperen met je ogen er opeens heel anders uitzien (denk MC Escher) en allerlei andere grappige dingen die je zelf moet zien en zo te lezen totaal niet overkomen op een computerscherm. Het lijkt me overigens wel een noflike aanvulling in de Nederlandse pretparkmarkt. Slimme aanvulling op het verdienmodel waren de de houten / plastic puzzeltjes op elke tafel in het restaurantje waardoor de bezoekers met de tong tussen de tanden en ingespannen gezichten lekker lang bleven hersenkraken. Summum was een opdracht voor mindreaders en ander voorspellend volk die al sinds 1994 loopt: ergens in het pand liggen 2 briefjes verstopt, als je die vindt win je 100.000$. Deelname kost wel $1000. Zeven mensen hebben het geprobeerd, allen hebben gefaald. Hoewel het een mooie aanvulling zou zijn op het vakantiegeld besloten we ons hier niet aan te wagen. Een attractie die wel bij de toegangsprijs was inbegrepen betrof het naastgelegen'3D doolhof' waar de 3e dimensie bestond uit twee overkoepelende trappen. Joy oh joy. Nogal lacherig begonnen we aan de opdracht om elke hoek van het doolhof te spotten en daarna terug te keren naar de finish. Maar dat lachen verging ons aardig toen bleek dat vooral het finishen nogal een uitdaging vormde en we trap op trap af verwoede pogingen deden de uitgang te vinden. Een inspanning die achteraf een lachertje bleek toen het waterpeil de volgende dag was gezakt en we 9 uur klaarstonden voor een 'full-day of canyoning'. Dit keer stond het waterpeil 2cm onder de max, wat weliswaar een close call was, maar we konden gaan!

Canyoning, volgens mij bestaat er geen Nederlands woord voor, laat zich omschrijven als afdalen via het water in een bergsplonk. Dus abseilen, springen of glijden van watervallen en rotsen. Klein minpuntje was dat voordat we aan de afdaling konden beginnen, we natuurlijk we ook eerst langs de canyoning omhoog moesten klimmen. En dat was geen lullig bergpaadje, maar een half uur lang full pull uphill omhoog klauteren. Je begrijpt, ik kwam tomatenrood bovenaan de heuvel, en toen moest de grootste uitdaging nog beginnen. Mijn grootste angst van de dag lag namelijk niet in de sprongen, maar of er wel een wetsuit was waar mijn Rubeneske lichaam zich in liet wringen. Na veel gesjor was ik zo mogelijk nog oververhitter maar bleek mijn angst ongegrond. Luckily hadden we de hele dag om af te koelen aangezien de watertemperatuur niet boven twaalf graden uitkwam. Na de nodige veiligheidsinstructies begonnen we gelijk lekker met een waterval annex glijbaan eindigend in een vrije val van alles bij elkaar 10 meter. De zenuwen gierden door m'n lichaam (je moet er maar op vertrouwen dat onderaan die waterval het water diep genoeg is en je onderweg naar beneden geen scherpe rotsen tegenkomt) maar hoe gaaf! Door de erosie van het water zijn de rotsen helemaal glad en na een grote zoef door de waterval en een tuimeling door de lucht een landing diep in het koele water: proest! Fantastisch. En zo legden we het hele parcours springend, glijdend en klauterend af. Tussendoor ook nog een paar abseils langs watervallen die echt te hoog waren voor ons beginnelingen. Maar waar dan wel weer het touw halverwege op was zodat je alsnog een stuk naar beneden viel: loved it! Het avontuur eindigde weer met een watervalglijbaan gevolgd door een vrije val (head first:). Daarna moesten we aan de kant langs de rotsen en wortels omhoog klimmen en was er nog de mogelijkheid om te eindigen met een sprong van de klif in het diepe: 7 meter lager. Ze waarschuwden wel dat je zeker van je zaak moest zijn, want te dicht bij de kant eindigen betekende gebroken pootjes. Menno ontpopte zich tot een ware Tarzan en sprong met een Atletische tred als eerste de diepte tegemoet. Slim, want hoe langer ik er over nadacht hoe hoger de sprong leek. Maar met een flinke kriebel in de buik natuurlijk toch de sprong gewaagd: woehoeee! Ik ben benieuwd hoe mijn schietgebedjesgezicht eruit ziet op de foto's, maar die staan op een USB stick dus daar moeten we even tot na de vakantie op wachten!

Toen we 's ochtends opstonden was ik met deze miezerregen wel blij met onze reisdag richting de gletsjers. We zijn er inmiddels aan gewend om avonden plat in onze camper door te brengen bij druilerig weer, met een boek, serie op de ipad of een potje fase 10, we'll make it work! Onze spiertjes waren hierdoor eveneens mooi uitgerust voor de full day hiking trip op de Fox Glacier die de volgende dag om acht uur van start ging. Onder begeleiding van een gids met dikke wollen sokken en speciale schoenen volgden we na een busritje een lang pad dat zou leiden tot de gletsjer. De Fox glacier vermindert met maar liefst een halve meter per dag, het was echt schokkend om te zien dat een trapje waarmee mensen in 2008 nog de gletsjer op gingen, nu echt tientallen meters verwijderd was van waar het ijs vandaag de dag begint.

Na ongeveer een uur lopen hadden we de gletsjer bereikt en moesten we de spikes onderbinden voor extra grip. Zo wandelden en klommen we een uur of vier over het ijs 'exploring the gletsjer'. Onze gids had er zin in merkten we toen hij nog even voorstelde om een stuk hoger te gaan terwijl we net een groep begroetten die een uur later was begonnen en alweer huiswaarts keerden. Met een grote pikhouweel (wanneer gebruik je dat woord nou nog!) hupte hij enthousiast voor ons uit en hakte hij traptreden in het ijs, waar wij als potige Dutchies niet zoveel behoefte aan hadden, maar onze kortbenige Zuid-Koreaanse groepsgenoten des te meer.

Om een uur of half vijf waren we terug en zijn we meteen in de auto gestapt, om alvast wat boor te lopen op het aantal kilometers die we de volgende dag moesten afleggen. Omdat onze campervan eh, nogal gebrekkig was, mochten we hem omruilen voor een betere en dat betekende 'even langs Christchurch' op doortocht naar de Oostkust. Onze nieuwe auto (300.000 km op de teller) is wit, heeft, in tegenstelling tot de vorige, een gordijn aan de achterkant en een werkende kraan. Wel vonden we een opgeblazen ballon en een roestende nagelvijl, dus ik ben nog steeds wat sceptisch over hun schoonmaakprocedures, maar goed. snel doorgereden naar het zonnige Kaikoura, waar de volgende dag een prachtige wandeling hebben gemaakt rond het schiereiland hebben gemaakt. Puntige rotsen, steile kliffen, stralend weer, te weinig water mee en luierende zeeleeuwen op een paar meter afstand; een ware vakantiewandeling.

Hoogtepunt voor mij en ik denk dieptepunt voor Menno was de trip die de volgende ochtend om 05:15 gepland stond: DOLFIJNEN SPOTTEN. Voor dag en dauw stonden we te trappelen om ons weer in een wet suit te hijsen en op een klein bootje de zee op te gaan, achter de dolfijnen aan. Helaas kwam de tour die ochtend met een 'sea sickness warning' en dat heeft mijn lieve man geweten. Ik moet zeggen de boot deinde behoorlijk op de open zee en hij was zeker niet de enige die de tocht grotendeels hangend boven een emmer heeft doorgebracht. Gelukkig kwam de misselijkheid pas opzetten ná de eerste tete-a-tete met de dolfijnen dus hij heeft er nog wel even van kunnen genieten. Voor mij was het een droom die uitkwam: het bootje vaarde rond op zoek naar de Dusky dolphins: wanneer er een groep gevonden was kon iedereen (nou ja de overgebleven driekwart van de spotters) plons het water in en proberen de aandacht te trekken van de speelgrage tuimelaars. Dit kon je doen door rare geluiden te maken, te duiken, rond te draaien... Kortom; idiote capriolen uit te halen. Nou dat was aan mij wel besteed en
al snel had ik een vaste schare dolfijnenfans, muhaha, oké niet. De eerste duik was Menno nog van de partij en konden we vollop Bassie en Adriaanen. Al flipperend imiteerde ik een hongerige cavia terwijl Menno de lage toonsoorten voor z'n rekening nam. En hoera! Vanuit het niets kwamen een paar nieuwsgierige dolfijnen die zich waarschijnlijk afvroegen wie die pruttelende valse nepacrobaten waren die hun domein betraden. Ik snorkelde spontaan een slok zeewater binnen, maar nu was het zaak om onze nieuwe vrienden 'aan de praat te houden'. Dus koprollen, omrollen, piepen en draaien alsof het een lieve lust is. Even bleven ze hangen, maar al even snel als ze gekomen waren schoten ze weer de donkere diepte in. Toen we ons na deze ontmoeting even lieten drijven op de fikse golven was het voor Menno helaas definitief een enkeltje boot en emmer. Even later klom ook de rest van de groep weer op de boot en daar trof ik al mee spierwitte gezichten onder een dekentje aan. De schipper liet zich echter niet kisten en voer verder op zoek naar een nieuwe rondzwermende dolfijnenkolonie. Even later ging de toeter weer dat we het water in mochten en neuriede ik al tuimelend vol overtuiging 'de uil zat in de Olmen' door m'n snorkel. Ik had werkelijk de tijd van m'n leven toen ik op een gegeven moment omringd werd door 4 of 5 dolfijnen die me guitig aankeken en een beetje om me heen cirkelden. Superfantastischgeweldigprachtig!!!!!!!!! Met geen pen te beschrijven dat zulke grappige grote dieren je vrijwillig op komen zoeken en al koddig kijkende om je heen cirkelen. Het liefst had ik ze bij hun flipper gepakt om nooit meer los te laten. Hoewel, ik was ook wel een paar keer benauwd (naast mijn angst oor verdwaalde mensenhaaien in diep water) dat ik per ongeluk een verkeerde dolfijnensnaar raakte met m'n gezang en dat ze zouden bijten. . In totaal werden we vier keer als vrijwillig aas van de boot geworpen en kon ik naar hartelust het gesprek aangaan met mijn nieuwe vrienden. Tussen de dolfijnendates door gingen er ook minuten voorbij dat er geen levende ziel naar mijn one woman show kwam kijken en ik eindeloos om m'n as te draaide voor niks, maar dat had ik er graag voor over. Als kers op de slagroom kwam er ook nog een paar keer een reusachtige Albatros overgevlogen die een beetje bij de boot bleef hangen, waardoor ik niet meer wist of ik boven of onder water moest kijken. Al met al Een waar natuurspektakel.

Rond half 9 's ochtends (!) waren we weer terug aan de kust en is Menno linea recta achterin de auto op bed gedoken om er de rest van de dag niet meer af te komen, de arme ziel. Omdat onze gehuurde TomTom het inmiddels ook begeven heeft was het voor mij extra opletten geblazen voor de 300km naar het Abel Tasmanpark. Gelukkig zijn hier niet al te veel snelwegen en knooppunten. Vanwege het vroege opstaan en de ochtendgymnastiek heb ik halverwege de auto nog even stilgezet voor een Siësta. De rest van de rit vermaakte ik me met Covey in luisterboekvorm en zo kwamen we door glooiende wijngaarden vol circels of influence & concern aan op een uitgestorven camping. Het was de volgende ochtend nog maar een uurtje rijden alvorens we een camping vonden recht tegenover het strand in Kaiteriteri, en dat op een zonovergoten dag. Menno voelde zich alweer helemaal fit en klaar voor een stranddag :-). Al dus geschiedde. Omdat we natuurlijk niet al te veel moeten luieren boekten we voor gisteren een dagtocht om door de baaien te varen en te zeekajakken. Om 9 uur vertrok de watertaxi die ons langs verschillende baaien bracht en uiteindelijk afzette op een paradijselijk strand. Drie stellen hadden hetzelfde idee als wij en samen met de gids stapten we van de boot. Na een wederom uitgebreide instructie en verkleedpartij stapten we de tweepersoons kajak in en peddelden we de zee tegemoet. Er stond een straf windje dus het was aardig aanpoten, hoewel een van de Amerikaanse dames het blijkbaar niet nodig vond om haar man te ondersteunen en haar peddel demonstratief plat op de boot legde. Iets in mij brulde dat ik daar iets van moest zeggen ("sooooooo, you took a taxi kajak? / soooo, you like to freeride?") maar met Covey in mijn gehersenspoelde achterhoofd hield ik me zowaar in.

De tocht was ook weer een juweeltje, zo langzaam glijdend over het water (oké af en toe kreeg ik een niet zo idyllische klets zout water in m'n gezicht maar goed) beleef je het toch weer heel anders dan vanaf een grote boot. Ook de lunch op eenje strand van wat leek een onbewoond stuk was heerlijk en voor even voelden we ons ware Robinson Crusoe's. Menno heeft zich in een van de baaien zelfs nog gewaagd aan een grot met mega insecten waartoe een klein hol de toegang verschafte en waar je op handen en voeten naar binnen moest kruipen. Ik had het ondertussen heel erg druk met zandkorrels tellen op het strand. Een dier wat wel mijn volle aandacht had was de ronddobberende zeehond die later tijdens het kajakken verscheen. Ik had gehoopt er meer te kunnen spotten maar het waaide helaas te hard om verder uit de kust te gaan.

Na 2,5 uur waren we weer terug in onze startbaai en besloten we de '2 hour optional walk' nog even mee te pakken. Samen met een Engels stel liepen we in ganzenpas de berg rond en waren we uiteindelijk weer mooi op tijd voor de boot terug. 'S avonds zijn we voor het eerst sinds onze aankomstdag uit eten geweest, waarvoor ik vind dat we wel een budgettair schouderklopje verdiend hebben. Dat mag ook wel want de zuurverdiende centjes vliegen hier met zevenmijlslaarzen pas de broekzakken uit. Mijn creditcard weigert sinds gisteren dienst, ik ben erg benieuwd of dit met elkaar in verband staat;-).

Vanochtend zijn we naar Picton gecrost, onderweg even boodschappen gedaan ('let it snow' in de supermarkt gehoord terwijl we in onze t-shirts liepen:) en het is hier werkelijk uitgestorven. Uit pure verveling (yeah right:-)) zijn we maar een potje gaan midgetgolfen, hihi. Morgen nemen we de boot naar het Noordereiland. We zijn dan letterlijk en figuurlijk alweer over de helft van onze vakantie!!