Midsommarcelebration:D!

Hejhej everyone!

Ik ben net terug van school, jawel je leest het goed, daar hadden we namelijk nog een feestelijke afsluiting (of nou ja, voor sommigen pas het begin) van een gezellige midsommardag!

Die begon vanmiddag om kwart over twaalf met een busreis, die maffe Hollander Fletcher -met wie ik nog geen woord gewisseld heb en dat ben ik ook niet van plan, z'n kop én z'n naam staan me totaal niet aan- was te laat, maar de buschauffer kende geen genade en took us off to Hammerskog, een plaatsje buiten Uppsala aan een prachtig meer, waar we de midzomerfestiviteiten zouden vieren. Eenmaal daar aangekomen was het eerste wat me opviel was dat het overal zo ongelofelijk vredig was... Midsommar wordt door de Zweden niet in de stad gevierd met de hele dag in de kroeg hangen en zuipen (eh, nou ja 's nachts wel) maar op een sprookjesachtige plaats aan het meer, waar ze de hele dag samenzijn met familie, liedjes zingen, dansen en picknicken. De volwassenen maken lekker eten en praten, de kinderen rennen rond en spelen met elkaar en dat allemaal in de omgeving die zo uit een 'en ze leefden nog lang en gelukkig' verhaal weggelopen leek te zijn. Echt waar, ik heb het nog nooit zo vreedzaam meegemaakt. Er was geen geschreeuw, geen ruzie, geen afval, maar iedereen lachte en had plezier, deed aardig en alle lege flessen etc werden of keurig bij elkaar gezet, of de mensen namen ze gewoon weer mee, echt fantastisch! Als je dit ziet kun je je eigenlijk niet voorstellen dat er ergens op de wereld oorlog is, het klinkt allemaal heel zweverig maar ik vond het echt heel bijzonder om te zien hoe de mensen hier omgaan met elkaar op zo'n dag, en dat op zo'n prachtige plek, ik had er wel voor eeuwig willen blijven! Nou ja dat niet, maar qua environment wel.

Nadat ik klaar was met me verbazen over al deze peacepracht, werd ik uitgenodigd voor een potje Brembal. Dat is eigenlijk hetzelfde als softbal/honkbal/baseball/en weet ik veel hoe je het allemaal nog meer kunt noemen, alleen dan makkelijker. Er is geen werper/pitcher/opgooier maar je moet gewoon zelf de bal omhoog mikken en dan wegslaan en als je nog tussen 2 honken zwalkt als de bal alweer 'gebrand' is, mag je gewoon terug naar het vorige honk, in plaats van roemloos terug te moeten keren naar de rij. Het was leuk om te doen, en vooral omdat door de regen het veld nogal glad was en behoorlijk wat mensen onderuit gingen. Ook een paar kinderen die verderop op een grote rots zaten zorgden nog voor enige hilariteit, door steeds als iemand moest slaan dingen te roepen als 'mis' en 'ren dan ouwe gek'. Als verdediging spraken we af dat iedere keer als we moesten slaan diegene keihard "DÖ" moest roepen, wat zoveel betekent als "STERF!". Even later kwamen de koters beneden en zijn ze zelfs mee gaan spelen, wat prima in het beeld van deze dag paste: vrede op aarde, heb uw naaste lief zoals u zelf, JOIN US!

Om twee uur was het dan eindelijk tijd voor het opzetten van de majstången. Het is nogal lastig om uit te leggen, dus ik zou zeggen check http://natasjainuppsala.mijnalbum.nl ! Het was nogal een heavy ding blijkbaar, want er stonden een aantal potige kerels klaar om dat ding omhoog te helpen, door middel van palen en touwen. Bij iedere halve meter die ze hem verder omhoog brachten, ging er luidde 'ooh's' en 'aah's' door de lucht, alsof het een spectaculaire vuurwerkshow was. Toen de paal eindelijk stond applaudiseerde iedereen luid en was het tijd om grote kringen hand in hand rond de paal te vormen en traditionele liedjes te zingen en te dansen. Een aantal van ons waren zo dapper om mee te doen, waaronder ikzelf. Wederom een zeer vredige gebeurtenis, ze zingen allemaal schijnheilige liedjes en dansen hand in hand in de zon, zo lief allemaal! Het gaat allemaal over werken (ik heb was, ik doe de was, ik droog de was, ik mangel de was, ik strijk de was, maar nu vier ik feest en draai een rondje, van dat kaliber) Ik voelde me een complete idioot omdat ik a)de liedjes niet kende en dus maar wat brabbelde en b) je regelmatig plotseling moest bukken en ik daar dan als halve gare als enige tussen de paar honderd mensen nog rechtop stond. Gelukkig stond er een paar meter verderop een neger die schijnbaar nog niet helemaal ingeburgerd was, want ook hij kende de klappen van de zweep nog niet en stond regelmatig plotsklaps alleen tussen de duikende menigte. Na 20 minuten had ik er wel genoeg van en ben ik bij de rest van de groep op een grasveld gaan zitten, wederom genoten van de zon en de rust en de vredige manier van doen, heerlijk! Helaas werd het gebeuren even ruw verstoord door een regenbui, maar die duurde maar kort. Om half vijf was het weer tijd om te gaan en dat was denk ik prima, op het moment dat ik namelijk rust heb begin ik na te denken en dat is niet zo goed, want dan mis ik het allemaal toch wel, het thuisfront. Het klinkt misschien raar, maar het is toch anders om hier op kamers te zitten dan gewoon ergens in Nederland. Je moet alles weer helemaal opnieuw uitvinden, de supermarkt, de weg door de stad, etc. En er word de hele dag tegen je gepraat in een taal die je amper spreekt, door mensen die je amper kent, en dat is af en toe echt frustrerend. Ook al lijkt het vaak wel zo, het is echt niet altijd rozengeur en maneschijn! Ik ben denk ik ook te veel aan het aftellen, ik kijk om de paar minuten op m'n horloge en denk dan steeds 'yes, weer een paar minuten dichter bij het slapen gaan, en dan is er alweer een nacht voorbij'. Dat is natuurlijk niet de goede instelling maar het gaat automatisch, zucht.

Maar even terug naar het verhaal!! om half vijf zijn we dus weer vertrokken, rond vijf uur waren we weer @ de studentvägen en toen had ik vrije tijd tot zeven uur. Nou ik ben echt thuisgekomen, op m'n bed geploft en in slaap gevallen, ik werd om half zeven weer wakker gelukkig. Ik ben hier steeds zo ontzettend moe, en volgens Nelleke (de directrice) heeft het te maken met de 'zuurstofshock'. Omdat de lucht hier zo schoon is moet je lichaam daar aan wennen ofzo, net zoals je door de bergen of door het bos wandelt, dan ben je ook altijd heel slaperig 's avonds. Maar ach, alles is nieuw en dat is ook zeer vermoeiend denk ik, je hersens moeten toch aardig aanpoten om steeds in het Engels en Zweeds te praten terwijl dat natuurlijk niet in je systeem zit.

Om zeven uur was het tijd om te eten, en waar ik al bang voor was, gebeurde: een echte traditionele maaltijd! Haring, koude aardappelen, een soort vis die smaakte naar makreel, sla, quiche en verschillende soorten saus. Ik was als de dood dat ik niks zou lusten (de macdonalds was dicht!), maar dat bleek nogal mee te vallen. Ik sta echt versteld van m'n eigen aanpassingsvermogen, het is echt één groot leerproces. Ik heb gewoon dapper m'n bord volgeschept in de hoop dat ik in staat zou zijn ongeveer 1/10e op te eten, maar uiteindelijk heb ik alles keurig naar binnen gewerkt, behalve de quiche, daar kreeg ik echt braakneigingen van, jagh. Ze doen hier ook iets heel vreemds met het ete, de Amerikanen noemden het 'skidling' of zoiets, het komt er geloof ik op neer dat ze veel dingen in vinegar (hoe zeg je dat in het nederlands, azijn?!) doen, of nou ja ik weet het ook gewoon niet, maar het smaakt in ieder geval heel anders dan in Nederland, haha! Ach het was best te doen, en ik had nog iets om me op te verheugen: het dessert! Dat bestond niet geheel volgens de traditie uit aardbeien met mango en heerlijk vanilleijs (de traditie is een aardbeienTAART met slagroom, maar dat was vast te duur, haha!) en daar heb ik écht van genoten. Ik raak maar niet uitgepraat over de aardbeien hier, die zijn zo ontzettend lekker! In nederland doe ik er meestal suiker overheen, maar dat is hier echt totaal niet nodig! Ze groeien hier gewoon in de buitenlucht en zijn zalig zoet, en groot ook, delicious! Ik had eerder deze week ook al een bakje gekocht en steeds als ik er één pakte zocht ik naar een rotte die de rest kon bederven, maar ze waren gewoon allemaal PERFECT! Petra, een Duitse vrouw, vertelde me ook dat wanneer fruit of groente in Duitsland waterig is, ze altijd zeggen dat het vast en zeker uit Nederland komt, nou ik begin steeds meer te begrijpen waarom, want zo heerlijk als hier kom je de aardbeien niet tegen, en ik geloof graag dat dat voor meerdere groente en fruit zo is.

Onder het eten door zongen we trouwens steeds midzomerliedjes, van de meeste had ik geen flauw idee waar ze over gingen en ik heb maar gewoon wat meegeblaat, maar eentje hebben ze uitgelegd en die zal ik even uittypen, al zeg ik er nu vast bij dat ik hier gelukkig geen last van heb:)! Maar muti kan zich er denk ik helemaal in vinden, hahaha!

Den dag, då jag dränkte svärmor i Volgasjön, jag skrek: "Kärringdjävel be nu din sista bon!"
Hon flöt, men jag kasta sten på na tills hon sjönk.

Het betekent zo veel als: de dag dat ik mijn schoonmoeder verdronk in het Volgameer, ik schreeuwde: bitch, bid dat dit je allerlaatste momenten zijn! Maar ze bleef drijven, dus wierp ik stenen tot ze zonk.

Right, nou het slaat nergens op en het is ook niet bepaald vredig, maar dit was toch wel wat de Zweden onder ons met het meeste enthousiasme zongen, haha! Ik zet het hier alleen neer omdat het het enige liedje was dat vertaald werd, zo Didy, no hard feelings;)!

Om een uur of half elf ofzo ben ik weer naar huis gegaan, omdat ik wist dat ik het toch niet kon laten om dit stuk nog te schrijven en het anders helemaal idioot laat gaat worden.

Morgen is het weer voetbaltijd, Germany-Sverige, nou ik hoef vast niet te vertellen voor wie ik op de banken sta, haha! De winnaar van deze wedstrijd moet trouwens spelen tegen NEDERLAND als deze zondag weet te winnen, dus het is een zeer beladen wedstrijd...

Ik ga nu eindelijk koese, ik had gehoopt dat ik het kort kon houden, maar het lukt me gewoon niet, sorry!!

tataaaa xxx natasja

ps: http://natasjainuppsala.mijnalbums.nl/

NIET VERGETEN :D!