Une Dutch girl in Washington part Une

Wederom gestart met de op 1 na laatste aflevering van Sex and the City als titel, maar nu ga ik dan ook echt vertellen hoe het hier tot nu toe is, beloofd?

Maar geen begin zonder een einde (wauw) en dat einde begon afgelopen zaterdagochtend met het inpakken van mijn koffer. Gelukkig had ik onder het mom 'ik moet naar Malaga voor een halfjaar' vincent zo gek gekregen van koffer te wisselen (hij had namelijk een slag groter mee dan ik), en dat is mijn grote redding geweest, anders had het van z'n lang zal je leven niet gepast... Tot 2 uur in de nacht bezig geweest met opruimen en inpakken en ook moesten we nog hotels/hostels/vervoer boeken in Washington en New York, oeps. De paniek sloeg lichteijk toe toen bleek dat zo ongeveer alle hostels al vol zitten en dat alleen de dure dingen nog beschikbaar waren, maar het is met pijn (in de portemonnee) en moeite gelukt wat te vinden.
Al na 3,5 uur ging de wekker weer, althans dat was de bedoeling... Slaapdronken olifant als ik was had ik per abuis de wekker om 06.30 gezet ipv 05.30; goddank belde vincent 's ochtends op tijd om te checken of ik al wakker was. Al met al 10 minuten te laat vertrokken en desondanks keurig op tijd op het vliegveld. Helemaal kapot van het gesjouw, dat wel. Wel kan ik voor het eerst in mijn leven naar eer en geweten zeggen dat dit niet geheel mijn schuld is, minstens één derde van mijn koffer wordt bezet door spullen voor het thuisfront.
Om 9 uur zou onze vlucht vertrekken maar onze bak bleek overbooked en was het wachten en navelstaren geblazen op 2 vrijwilligers die bereid waren een plane later te pakken. De beloning hiervoor was een Jet blue cheque van maar liefst $400,-! Als ik Amerikaan was had ik het wel geweten, haha. Half uur na planning en met gate-change en al uiteindelijk om 11.00 uur veilig op de grond van Washington DC geland. Eenmaal aangekomen bleek onze eerste meevaller het hotel te zijn; echt een bjoetie van een kamer met een megakingsize bed met 6 kussens. Dit bleek wel toen Vincent gisteravonds toen ik uit bad kwam in slaap gevallen en ik eerst 3x rond moest kijken voordat ik zag dat hij onder de dekens lag, hahaha. Ahum, terug naar de chronologische volgorde.

Snel onze spullen gedumpt en nog nahijgend van het gesjouw vertrokken naar 'the mall', waarmee (volgens mij) het gedeelte van DC aangeduid wordt waar -simpel gezegd- alle mooie gebouwen liggen. Voor ons -meevaller- op loopafstand, dus binnen mum van tijd stonden we met onze asses voor het witte huis. Ontzettend raar om dat gebouw te zien, al tientallen keren aanschouwd in films en op foto's, en als je er dan voor staat (achter een dik zwart hek met beveiliging voor je neus) is het net of je alsnog naar een scherm kijkt, omdat alles er zo perfect afgewerkt uitziet. Ook zagen we al snel een aantal scherpschutters op het dak liggen, dat is dus niet iets alleen uit de film;).

Na de gebruikelijke foto's doorgewandeld naar Washington Monument, dat is die hoge paal weet je wel, bekend van tv;). Het was al na vijven toen we daar aankwamen maar met een beetje bluffen en knipogen kregen we het nog voor elkaar dat we met een groep die aan het begin van de dag gereserveerd had, mee omhoog mochten. Helemaal in de top van het gebouw zitten kleine raampjes, die allen gericht zijn op een hoek van de stad en waardoor je een fantastisch uitzicht hebt. Snel de functie 'achter glas' ingeschakeld op m'n digitale camera en alles vastgelegd wat in mijn gezichtsveld tevoorschijn kwam.

Inmiddels alweer redelijk vermoeid en zere schuiten van het geloop (ook van de dag ervoor toen alle spullen van harvard weer moesten worden teruggebracht) toch nog zo dapper geweest een goed restaurantje te zoeken alwaar we voor een spotprijs heerlijk hebben gegeten. Daarna naar het hotel om een verhaal te schrijven (zie vorige verhaal;)) waarvan het resultaat gisteren geplaatst is.

Vanochtend lekker rustig aangedaan, hoewel dat niet de bedoeling was, maar vincent was na 12 uur slaap nog steeds niet uit bed te branden, echt ongelooflijk. Tegen twaalven liepen we pas de deur uit, op naar het space en vliegmuseum. Zonder er een stap binnen te hebben gezet al een succes want de toegang bleek GRATIS. Alleen voor additional services zoals films of een flightsimulator hoefde je maar te betalen. Zelfs de guided tour van 1,5 uur die we genomen hebben, bleek voor noppes te zijn. Na hele verhalen over de geschiedenis van de luchtvaart van Amerika was het al half drie en vond ik het tijd om te gaan voor onze stadstour die om 15.15uur begon. Vincent wilde echter nog persé met 1 of andere vliegtuigmotor op de foto en een rondje lopen en week ik niet al wat nog meer, dus geheel tegen mijn zin in liepen we pas na 3-en de deur uit. Tien minuten op de metro gewacht, tien minuten in de metro gezeten en 5 minuten naar de verzamelplaats gezocht, en een snelle rekensom leert ons dan dat we TE LAAT waren. Gelukkig mochten we nog naar binnen maar we hadden het eerste gedeelte van de uitleg al gemist. Niet van de tour zelf, maar van de werking van de.... Segways!!! Dat zijn die apparaten die je vast wel eens gezien hebt maar die nog niet in NL verkrijgbaar zijn: van die staande step-achtige dingen die reageren op het verplaatsen van je gewicht, al dan niet op zij of naar voren en naar achteren. Zie foto's, mijn beschrijving is niet zo best geloof ik.
Dit was echt een superleuke ervaring; na 5 minuten heb je al onder de knie en race je laverende en manouvrerende door downtown DC. Op deze manier hebben we 2,5 uur lang Washington verkend, echt onvergetelijk.

Helaas volgde daarna weer 1 van onze big fights, zeker niet de eerste hier in Amerika. We waren het weer over niets eens en Vincent heeft na 24 jaar nog steeds niet geleerd zijn emoties onder controle te houden en smeet tenslotte de (hardcover) reisgids tegen me aan. Toen besloot ik maar weer de verstandigste te zijn en ben weggelopen, hij kon lekker in de stront zakken. Echter dit was gezien het tijdstip niet zo handig want we waren beiden toe aan onze avondhap. Die tegen wil en dank in maar genuttigd bij de Macdo (ja een maaltijdsalade hoor, valt mee;)), na eerst een half uur rondgelopen te hebben zonder resultaat, blijkbaar bevond ik me in het meest restaurantloze gedeelte van de stad,want ik kwam echt geen reet tegen. Dit was zelfs de eerste gele M die ik zag, terwijl ik tijdens college geleerd heb dat 90% van de Amerikanen binnen 15minuten afstand van een McDonalds wonen:).

Na dit culinaire hoogstandje maar teruggegaan naar het hotel, waarbij ik na het verlaten van de metro weer eens hopeloos verdwaalde, echt... Ik HAAT mezelf op zulke momenten, kan dan eindeloos ronddolen en kan me de juiste route simpelweg niet voor de geest halen. Ik heb bijna 3 kwartier rondgelopen (MET KAART notabene!) terwijl we er 's ochtends nog geen 10 minuten over deden, wat zeg ik, hooguit zes. Op zulke momenten heb ik echt zin om m'n spullen neer te smijten en te gaan janken, maar daar schiet ik natuurlijk weinig mee op, haha.

Nu is het inmiddels alweer kwart voor 1, damn it. Morgen om 10 uur staat Tipi voor de deur, ze verblijft bij familie buiten Washington en zal ons tijdens de laatste paar uurtjes in de hoofdstad vergezellen.

Weet niet of we in het hostel in NY ook internet hebben, neem aan van wel but you never know. Oh ja; om 15.00 uur gaan we met de bus richting Manhattan, we verblijven in hostel Time Square, just so you'll know.

Liefs,

Natasja

PS: ik heb weer foto's online gezet!!!! Van de Niagara Falls, de laatste week op Harvard en van Washington...

www.hierisnatasjaenditzijn.mijnalbums.nl !!