Roadtrip from DC to NY

First things first: bolle en bern: dank voor de oplettendheid, inmiddels staat tot op de straat nauwkeurig aangegeven waar ik me op dit moment bevindt;). Gisteren was ik gewoon even wat aan het klooien en was me er niet van bewust dat het opgeslagen werd.

Ons laatste dagje Washington DC zijn Vincent en ik vandaag begonnen met het inpakken van onze koffers en het gesleep hiervan naar de opslagruimte. Daarna stond een ontmoeting met Tipi/Han op het programma, die zich dezer dagen bij familie rondom Washington bevindt. Die lui hebben daar een Sushirestaurant, hoe kan het ook anders, haha.
Na de gebruikelijke ochtendruzies uiteindelijk rondom elven de metro genomen richting Tipi en het Pentagon, waar we grootse verwachtingen hadden van Amerikaans machtsvertoon 'after 9/11'. Helaas bleek niets minder waar. Eenmaal daar bleek het niks meer dan het gebouw zelf te zijn, er waren die dag geen guided tours (waar je sowieso 8194810 jaar van tevoren voor moet intekenen) en voor de rest bestond het vooral uit een hoop steen met een hoop hek en een hoop beveiliging. Verbolgen tuurde ik nogmaals naar het kaartje in mijn reisgids en zag daar toch echt een stipje met '9/11 memorial' ernaast staan, so there MUST be something out there, somewhere;). Bleek dat dit nog in de maak was; 7 jaar na dato, gaap! Kleine preview; op 9/11/08 wordt het monument officieel onthuld.
Uit pure wanhoop toch nog ff een rondje gemaakt om deze vijfhoek en toen liepen we zowaar tegen het memorial aan, wat er vrij karig uitzag vergeleken met al de militaire beveiliging en de speciale PentagonPolice rondom het Pentagon zelf. Je mocht overigens ook nergens foto's van maken, behalve van de 9/11 memorial steen. Dus ook niet van de buitenkant van het gebouw zelf. Jammer, want het was best 'interessant' om te zien waar het vliegtuig nou precies ingevlogen is, met toegeknepen ogen viel er een subtiel kleurverschil tussen de oude en de nieuwe stenen waar te nemen, maar ik moet zeggen diepe buiging voor de gelijkenis. En ook voor die piloot trouwens, die terrorass heeft dat ding echt PAF pal in het midden gemanoeuvreerd; niet goed, wel knap. En wil je wel geloven dat Tipi niet eens wist dat 1 van die vliegtuigen in het Pentagon gevlogen is?!? Echt onbegrijpelijk, en dat zit dan op Harvard;). Ken ook an de Koreaanse staatstelevisie legge natuurlek, weet je nooit.

Na deze grote kleine tegenvaller de metro teruggenomen naar Arlington Cemetery, een soort nationale begraafplaats waar echt graven van alle soorten en maten te vinden zijn; Vietnamoorlog, WW 1, WW II, u wenst, u name it, they dig it, hahaha, oeps. Nog even stevig gebakkeleid over het al dan niet nemen van een tour, vincent wilde niet, ik wel, achteraf maar goed dat we het niet gedaan hebben want dan waren we ernstig in tijdsnood gekomen, en ach, als je er 1 gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. Wel even snel de Kennedy's nog met een bezoekje vereerd, die liggen daar ook te RIPen en moeten natuurlijk wel in mijn fotoalbum. Daarna snel weer richting de stad zelf, met nog 1,5 uur te gaan tot vertrek. Het volgende toeristische punt van bestemming was het World war II memorial en daarna uiteraard het Lincoln monument, dat is zo'n soort tempel voor dat grote water (bekend van tv) waar ook Martin Luther King in 1963 zijn 'I have a dream' speech hield. Beetje geschiedenisles op z'n tijd kan geen kwaad natuurlijk;). Aldaar vincent weer binnen no time kwijtgeraakt, mam ik kan me nu een beetje voorstellen hoe jij je gevoeld moet hebben toen hij nog een kleuter was. Volgens mij is het sindsdien geen spat veranderd, want ik kijk 1x de andere kant op en hij is nergens meer te bekennen. En hij is nog altijd even driftig, schaamt zich niet om in het openbaar tegen me aan te schreeuwen zodat iedereen kijkt, maakt overal een wedstrijd van, probeert constant z'n gelijk te halen en legt op elke slak zout. Hoop dat ik het deze week volhou, maar loop nu al op m'n tenen en af en toe struikel ik, zoals gisteravond.

Omdat vincent na twee telefonische verzoeken terug te komen nog steeds dacht het wel alleen af te kunnen, ben ik maar alleen in de taxi naar het hotel gegaan. Onderweg nog aangeboden hem op te pikken, maar hij was ook daar te eigenwijs voor en bleef liever lopen, ook best.
In het hotel afscheid genomen van Hannetje, wel raar hoor. Weet gewoon dat ik haar hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal zien, terwijl we vier weken lang dag en nacht samen waren. Al die rare Koreaanse gewoonten en gebruiken zal ik zeker niet missen, maar toch, al die verschillen kunnen soms ook wel erg grappig zijn.

De 4,5 uur durende busreis naar the Big Apple had ons welgeteld 20$ per persoon gekost en dat was duidelijk te zien aan onze medepassagiers: echt tuig van de richel, de 1 belde nog luider dan de ander, en tattoos, freaky kapsels en ruig taalgebruik was dan ook niet van de lucht onderweg. Er was er zelfs 1 met 6 gouden tanden in z'n smoel, know what I'm sayin';)?

Uur na afspraak (wat kunnen die Chinese busmaatschappijen WEL!) dan eindelijk in New York city, WAUUUUUUUUUUUUUW. Het was uiteraard al donker maar wat ik er tot nu toe van gezien heb, fantastisch!!!! Ik zou hier gelijk wel willen wonen, er hangt gewoon een vibe van willen, kunnen en GAAN! Heerlijk. Nou ja misschien kom ik daar nog wel van terug, beetje kort door de bocht na amper 2 uur hier, haha.
We zitten btw op een meer dan prima locatie, 43nd street, 1 blok van Time Square verwijderd, super. Hoewel dit gezien de prijs niet helemaal eerste keus was, bleek er echt werkelijk niks anders nog vrij te zijn binnen ons budget. Op de avond voor vertrek naar DC had vincent ergens in Chinatown een hostel geboekt, bleek die prijs later voor 1 persoon te zijn, de sukkel. Gelukkig konden we tegen betaling van 10% (ongeveer 20euro) onder deze deal uit, en nu zitten we dus hierrrrrrr. We zitten in een tienpersoons gemixte (!) kamer, vincent op een andere kamer dan ik, dit was de goedkoopste optie, haha.

Morgen drukke dag denk ik, hoop dat m'n voetjes dan weer beetje hersteld zijn, ze doen echt pijn en heb 3 blaren, wehehe.

Liefs,

Natasja


ps: pap wil jij morgen even mailen ofzo over de koffer: door muti's nalatigheid is er 1 wiel nu helemaal afgebroken en die is per abuis achtergebleven in ons hotel in Washington. Of ik kan hiermee blijven slepen en hem dan meenemen naar NL en dat je daar een nieuwe koopt of dat we hem laten maken, of je kunt ook even op internet kijken welk model je wilt en dan kunnen wij die hier evt. kopen. En wil je even laten weten of je mijn office cd al ontvangen hebt?