Menno departure day

Hallo...

Vandaag was het dan zover: ik moest weer afscheid nemen van mijn lieve menno! Om zeven uur vanochtend rammelde de wekker alweer, uiteindelijk was het half acht voordat we ons kleine eenpersoonsbedje verlieten om ons te wagen aan het Zweedse knäckebröd. Zoals altijd was ik de eerste 10 minuten niet aanspreekbaar, maar daarna kwam mijn stem langzaam aanzetten en gingen m'n ogen steeds meer open, en besefte ik dat ik straks mijn skeet weer op de bus naar St. Steedsverderweg moest zetten. We hebben toch nog even genoten van onze laatste minuten samen (lees: 'natasja dit past niet in m'n koffer', jawel dit past wel in je koffer, uiteindelijk werd het nee) en zijn toen weer -dit keer godzijdank op de fiets- vertrokken richting Uppsala Central. Menno zat relaxed achterop en hoefde die rotheuvel dus niet op te fietsen, al zat het geloof ik niet zo heel lekker mocht ik uit het gepiep achter me concluderen. Eenmaal aangekomen op het station hadden we nog 5min samen en we hebben even rustig afscheid genomen, het ging eigenlijk best goed. Ik had echt zoiets van: we hebben een paar héérlijke dagen gehad samen en ik heb er vrede mee, over 10 dagen zie ik je weer en tot die tijd moet ik er iets van maken, punt. Zodoende wavede ik hem gedag, keek nog een keer achterom naar de vertrekkende bus, en fietste weg, alleen.

De rest van de dag was ik vooral met m'n gedachten bij menno, of ie al geland zou zijn en waar hij zou zitten in de trein, maar ik kreeg ook nog wat mee van de Zweedse grammatica (hem/haar/zij/hun/weetikveel vormen) en 's middags zijn we op bezoek gegaan bij een bejaardentehuis, niet mijn favoriete hangplek. Ik heb het gewoon niet zo op bejaarden, die mensen zijn dement, kreupel en krijgen geen woord meer uit hun kunstgebit, maar ze teren nog wel op de kosten van de staat totdat Magere Hein ze komt halen. Al hebben ze de samenleving natuurlijk vroeger wel de nodige diensten bewezen, maar volgens mij willen ze zelf ook liever dood. Tsja tis een beetje hard, maar wat ik vanmiddag weer gezien heb dan zeg ik; geef mij maar een spuitje als ik ooit zo wordt. Ik zag een groep bejaarden die eten kregen: de ene kreeg het toegedient middels de -nognetnietvliegtuigjes- hapjemethode en een tafel verderop hing een vrouw met haar hoofd voorover op tafel te kwijlen, nou dank je feestelijk.

Hoewel ik ze nu natuurlijk niet allemaal over één kam mag scheren, want er zat ook een kwieke vrouw te vreten voor de tv (duidelijk een survivor van de hongerwinter, ze schraapte haar bord zó leeg dat het zo de kast weer inkon) en even later zag ik een vrouw in een rolstoel voorbij rollen die de respectabele leeftijd van 102 had bereikt, en dan toch nog in staat zijn jezelf voort te bewegen, respect hoor. Dit tehuis was overigens vrij bijzonder, ze werken via de methode van één of andere Zweedse socioloog die het belangrijkt vind dat wensen en dromen uitkomen, dus die mensen mogen veel dingen doen die ze leuk vinden, en ze proberen zoveel mogelijk de familie erbij te betrekken. Ik zag dat er veel persoonlijke aandacht was en op die paar suïcidale kwijlers na zagen de meesten er best gelukkig uit. Wat wil je met een bad, massagestoel, fysiotherapeutische ruimte, psychologen, een persoonlijke begeleider in zo'n vredige omgeving dat Adam en Eva er nog een puntje aan kunnen zuigen.

Al met al was het weer een enerverende, veelbewogen dag die weer veel stof tot nadenken gaf. Nu menno weer weg is kom ik weer een beetje met m'n beide beentjes op de grond te staan. Mede door het feit dat menno wat studiekeuzeboekjes had meegenomen, dringt de harde realiteit weer tot me door: als ik straks terugkom ben ik practisch blut, heb ik geen kamer meer, geen studie en amper nog vrienden. Haha, het klinkt wreed maar in zo'n maand merk je wel wie er nog naar je omkijkt en wie niet. Natuurlijk raak je eraan gewend om elkaar minder vaak te spreken nu iedereen verder uit elkaar woont en leeft, en ik moet zeggen dat ik het afgelopen jaar niet altijd even sociaal geweest ben, maar van sommige mensen had ik toch wel iets meer verwacht, jammer. Gelukkig zijn er daarintegen ook mensen waarvan ik minder verwachtingen had, en die me dan opeens wél mailen en berichtjes posten, dat maakt me dan weer erg blij:)! Misschien bevindt zich ook wel een groep in de twilight-zone, mensen die m'n site wel lezen maar simpelweg niet de moeite nemen om een berichtje achter te laten. Ik zou zeggen; al zet je er alleen een punt of een komma neer, dan weet ik dat je geweest bent and it makes me happy! Dit is namelijk de enige connectie die ik op dit moment met Nederland heb en veel dingen gaan langs me heen, maar je vrienden vergeet je niet, en ik vind het ook leuk om het te weten hoe het met jullie gaat folks!

Nou genoeg pathetisch geklets, ik ga me weer eens richten op hetgeen ik hiervoor gekomen ben: ZWEEDS STUDEREN!

veel liefs!

natasja

ps: ik heb nogal snel twee berichten achter elkaar geplaatst, voor het verhaal van gisteren zie -------------> de rechterkant van het scherm, dikgedrukt 'Last Mennoday: Maandag 16e dag i Sverige'!!!!

http://natasjainuppsala.mijnalbum.nl