Communication available

Hiiiiiiiiiiiiiiiii everybody,

Jaja hier ben ik weer, straight from class... Nu nog? Ja ook in Boston is het al half 8, maar ik heb een goede reden, die achteraf niet zo goed blijkt te zijn als gehoopt.

Toen ik vandaag tijdens de lunch op het activiteitenprogramma bekeek, stond daar dat er vanavond om 19uur een workshop over essay schrijven gegeven werd. Aangezien ik behalve met rechtengerelateerde essays, weinig ervaring heb hiermee, leek me dat wel wat. Collectivistisch als ze is, is Han meegegaan, maar nu zitten we hier dus tussen 17-jarige secondary school programme studentjes die naar harvard proberen te komen en daardoor alvast vakken volgen en NU instructies en tips krijgen voor het schrijven van hun brief wat moet uitmonden in een toelating tot Harvard. Eh, ja. Gelukkig heb ik m'n macbookje mee, want ik vind het wat onbeleefd om weg te lopen dus af en toen knik ik wat en probeer er niet te oud uit te zien zodat ik niet opval. Helaas ben ik nog altijd 20cm langer dan de gemiddelde Amerikaanse chicks, dus dat lukt niet echt. Maar ach, bij nader inzien is het ook wel interessant om te zien op wat voor niveau deze kids al zitten en hoe anders het gaat dan in Nederland.

We,eh ze, eh we krijgen vragen als 'als je de kans krijgt, met welk historisch figuur zou je dan gaan eten? en noem vijf woorden die jou het beste beschrijven, waar maak je je zorgen om in de wereld, als je een eigen biografie mocht schrijven, wat zouden we vinden op pagina 178? Etc, etc. En natuurlijk worden er wat stukjes van eerdere studenten voorgelezen en moeten ze er een mening over geven. Geheel in tegenstelling tot Nederlandse pubers, steken hier meteen 15 mensen hun hand omhoog om hun mening / antwoord te geven en doorgevraagd. Ongelooflijk. Ik sta echt met m'n oren te klapperen. Maar hier zitten dan ook de toekomstige echte harvardpeople, dus dit is vast geen goede weerspiegeling van de gemiddelde highschoolclass.Maar toch, die antwoorden die ze geven zijn bewonderenswaardig. Oh gosh ze krijgen nu de vraag wie van hen een course volgt deze zomer die ze echt leuk vinden, nou toch minstens 50% niet gepusht door hun ouders. oh misschien nog handig om te weten: deze koters zitten dus in het secondary school programme van harvard, zij blijven hier ook op de campus de hele zomer en volgen ook een course, net als ik, maar dan geschikt voor hun. Oh jeetje ik kijk net opzij en zie daar een meisje zitten met een boek over shakespeare van minstens twee telefoonboeken dik met allemaal post-its erin. zou ze dat echt lezen?

Maar nu terug naar m'n eigen leven, cause who cares, Oh tipi is inmiddels allerlei tekeningetjes aan het maken naast me, het arme schaap, I dragged her into this.

Vanochtend heb ik voor het eerst een beetje uitgeslapen, nadat ik om 6 uur 's ochtends een telefoontje kreeg van een Q*@^$( callcenter. Die bitchasses zijn al irritant genoeg rond etenstijd, can you imagine hoe het voelt als je eindelijk 5 uurtjes ligt te slapen en je dan op het kritieke punt van je jetlag wakker word gebeld met de vraag of je nog steeds tevreden bent over de rabobank. Yes I was, untill now.
Daarna goddank nog in slaap gevallen, tot half 9, wat nou ook niet echt de bedoeling was. Snel gedoucht en opweg naar de bus, die natuurlijk pal voor m'n neus optrok en mij achterliet in een stinkende dieselwalm. Gelukkig kreeg ik al snel gezelschap van een meisje uit zweden die al 5 jaar in NY studeerde, advertising. Leuk. Met haar gepraat, gewacht, gebust en ontbeten en toen weer aan de studie gegaan. Oh ze doet btw ook international marketing, maar dan de avondklas.

Eigenlijk zou ik na het ontbijt gaan studeren maar wilde TE graag even kijken of ik ook kon videochatten. Na heel veel gekloot met msn voor mac en, iChat en tenslotte skype, toch nog een uur met menno kunnen praten en heb even gezien. Wel grappig om hem even een rondleiding te kunnen geven in de bieb en harvard yard.

Toen toch nog maar even als een gek door de voorgeschreven stof gegaan, een uur vantevoren was ik pas klaar met wat ik voor gisteren had moeten doen, dus zie hier, na 2 dagen lig ik alweer een dag achter, dat is toch fantastisch. Gelukkig kwam ik uiteindelijk niet in de problemen tijdens college, wel heb ik voor het eerst m'n mond opengedaan (om wat te zeggen dan he, ademen doe ik de hele dag al, gapen ook). Gezien mijn klas internationale marketing is, gaat het veel over culturele verschillen en of het dan goed of slecht is. Kreeg ik de vraag of ik voor 7000$ een nier zou verkopen. Eh right, NO. "At ten times the price I would think about it". Tja je bent commercieel economoom of niet, kan me niet schelen voor wie hij bedoelt is (wel natuurlijk). Stelde Nick jr (die voor deze quiz de les even overnam van pa) dezelfde vraag aan een Indier, zegt die gast JA. Unbelievable. Maar 7000$ is daar heel veel, hier heel weinig, dat ik dan nee zeg heeft dan weer te maken met mijn CPR. Oh wacht ik heb het opgezocht nu en eigenlijk is het SRC. Wat ben ik toch eerlijk, en wat heb ik toch slecht gestudeerd tot nu toe. Anyways, SRC staat voor Self-Reference Criterion en dat klinkt intelligenter dan het is want het betekent zoiets al je referentiekader. Wij eten geen hond, Tipi Wan wel. Easy as that. De Indier zou een van zijn vitale lichaamsdelen afstaan voor wat hij voor een zomertje harvard betaalt, ik niet. And so on. Jr. stelde dezelfde vraag ook nog aan een Afrikaan en die zou het dan weer alleen doen voor iemand uit zijn stam, ik eh bedoel familie of vriendenkring. Grappig, eigenlijk zijn veel vooroordelen ook gewoon waar, hahaha.

Oke, niet helemaal in chronologische volgorde maar na de les, het eten en het essaycollege weer een half uur op de bus gewacht (we hebben nu eindelijk de goede halte gevonden waar dat ding ook 's avonds vertrekt!). Onderweg stapte de tientonner van een buschauffeuse nog even uit om vreten te halen (alsof ze niet al genoeg reserves bevatte om van hier tot tokyo en weer terug te kunnen rijden), maar de rest van de reis verliep voorspoedig hoor. Geen blunders vandaag dus. Alhoewel, jullie hebben er nog een van me tegoed.

De indier (alweer een indier? ja, daar stikt het hier van) die me op de eerste dag naar m'n kamer bracht werd gedurende onze wandeling naar Cabot house gebeld, door naar later bleek zijn moeder. Toen hij weer ophing vertelde hij dat en ik antwoordde ' ooooh she must be excited to see you again when you will ble back tomorrow!" hij: ' well, actually I haven't seen here in like two years.' Nou ja, geen blunder van formaat, maar genoeg om me weer een tomatenkop te bezorgen en te stamelen dat het me speet.

OOOOOOOOOOH en heb ik al verteld dat japanners/koreanen/chinezen/spleetogen zich niet scheren? G-a-d-v-e-r. mijn verdieping-en-waar-ik-mijn-voorzieningen-mee-deel genoot han chang wang (het kan ook foe yong hai zijn, of koe-yo-louk, of babi pangang, ik heb geen idee) heeft dus echt okselharen waar de gemiddelde leeuw een moord voor zou doen. Echt om te kotsen. Ze kwam kennis met me maken, strekte haar arm om mijn hand te schudden en daar kwam me toch een tropisch oerwoud te voorschijn! Ik zal es vragen (per mail, ik kan haar niet meer aankijken nu) of WNF al een bod op haar oksels heeft gedaan, want wat daar wel niet voor diersoorten leven...

nou genoeg ongein voor vandaag, see you all tomorrow.

liefs,

natasja