Chinese way of Niagara Falls

Haaaaaaaaaaaaaaaai!!

Net een half uurtje thuis, maar kan het weer niet laten om jullie uitgebreid te informeren over mijn weekend. Mocht je haast hebben of vond je de andere verhalen al veel te lang, dan raad ik je aan om je muis nu richting de rechterbovenhoek te manoeuvreren en het rode kruisje aan te klikken. Ben je echter wel benieuwd naar mijn waterval van stories, ga dan met de stroming mee en lees vooral verder ;).

Na mijn vorige verhaal vrijdagavond (voor jullie dus zaterdagochtend) lag ik door mijn spulletjes pakken en gedoe pas tegen 1 uur 's nachts in bed, terwijl om half 6 de volgende ochtend mijn wekker alweer ging. Geen probleem, het zou immers een kwestie van slaapwandelen richting de bus zijn en dan kon ik weer verder dromen. Zo gezegd zo gedaan stond ik met frisse moed om 05.35uur naast mijn bedje en stond ik -zoals afgesproken- om 05.55 uur voor vincents deur om vanaf daar verder te lopen naar het metrostation, alwaar de metro om 06.13 uur zou vertrekken. Vanaf daar zou het dan nog 10 minuten lopen zijn naar de vertrekplaats (waarom we om uiterlijk 06.40 uur moesten zijn). Helaas om 5 voor 6 geen vincent en ook nam hij z'n telefoon niet op. Ik besloot daarop zijn gebouw te betreden en eens even flink op z'n deur te rammen. Goddank was hij wel al wakker maar God-geen-dank waren we door zijn idioterie ("ik wist niet waar ik was toen ik wakker werd")) inmiddels wel al te laat voor de metro. Daarop maar zsm doorgeslaapwandeld naar de eerste en beste taxi en 25$ lichter weer uitgestapt op de plaats van vertrek, die zich in Chinatown bevond. Dat bezorgde ons direct al een -naar later bleek terecht- vreemd onderbuikgevoel, want vincent had al gehoord van een Chinese touroperator die niet bepaald bekend stond om zijn State of the Art reizen.
Snel even een ontbijtje gehaald bij de Dunkin' Donuts (JA EEN DONUT JA!) en om zeven uur kwam dan eindelijk de bus aangekakt. Waarom we er dan zo vroeg moesten zijn is me nog steeds een raadsel, maar à la.

Eenmaal op weg bleek dat het inderdaad een busmaatschappij was die op z'n zachtst gezegd 'geschikt' was voor de Chinese bevolking, inclusief 'rijs(t)leider', met een muil alsof hij z'n leven lang op 6 loempia's had zitten zuigen, aka horseface. Hij stelde zichzelf voor als "D*regen van consumptie*jeff" maar werd door ons evil westerlingen al snel omgedoopt tot Jappie; we zouden immers tijdens het grappen maken moeilijk steeds z'n naam kunnen noemen en de naam Jap deed volgens ons iets te internationaal aan.

Anyways, opweg naar de Niagara falls; slechts 600km verderop. Om drie uur 's middags zouden we daar aankomen maar uiteindelijk werd het over vieren. Eenmaal daar nog geen stroompje kraanwater te bekennen maar werden we eerst door onze Jappie met vlag voorop meegelokt naar een film over "the myth, the mystery and the magic" van deze -laten we wel wezen- plens water. Een uur later kwamen we letterlijk vol indianenverhalen de bioscoop weer uit en werden we als ware schapen als een speer verder gedirigeerd naar de rij voor de toegang van de watervallen. Vlugge Japie (denk Bassie & Adriaan) was wat dat betreft een beter bijnaam geweest voor onze rijstleider. De Chinese tandenfee liep met zo'n snelheid de zaal uit dat we de helft van de groep ondertussen waren kwijt geraakt en we al met al ruim 20 minuten moesten wachten tot iedereen bij elkaar was en we naar binnen konden.
Tot onze frustratie bleek dat we, de kassa voorbij, vrij mochten rondwandelen. Als die asshole nou even eerder iedereen los de kaartjes had gegeven, hadden wij niet als een gek daar rond hoeven rond zoeven. We kregen namelijk maar krap anderhalf uur, nogal kort voor een wereldwonder waarvoor je 8 uur in de bus hebt gezeten. Zonde natuurlijk om die kostbare minuten te verspillen met zeiken dus snel wat plaatjes (lees: 2) geschoten om vervolgens in de rij te gaan staan om de tour van de 'Maid of the Mist' te maken. Maid of the mist is de legende over een meisje dat niet met een vadsige indiaan wilde trouwen en daarom verbannen werd uit haar dorp, in een kano jumpte en uiteraard naar beneden is gesodemieterd en sindsdien daar rondwaard als eh, tja, geest? Crap natuurlijk, maar ja je moet toch wat te vertellen hebben als het zogenaamde wonder zo simpel is als een hoogteverschil tussen twee lappen grond waar toevallig een rivier stroomt.
Gelukkig ging de rij erg snel en konden we in onze aangereikte blauwe poncho's als twee haaibaaien een plekje veroveren op de boot. Van tevoren vertrekkend boten goed geanalyseerd natuurlijk en uiteraard aan de juiste kant voor de waterval de reling goed breed vastgegrepen; we had to have some space for the photos of course.
Aan het begin van de tour die ons tot aan de voet van de falls zou brengen, veel foto's gemaakt, maar dat werd door de hevige regen/mist/opstuiterend water al snel onmogelijk. Maar goed ook achteraf want nu konden we optimaal genieten van deze fantastische ervaring. Wat een water, wat een hoogte, wat een gedonder en geraas, wat een wind en wat een zeiknatte kleren, but who cares, we made it to the Niagara falls!! Kon er maar één goed woord voor bedenken (hoewel, bedenken... Zo werd het ook steeds aangeduid op de posters) ; "majestic". Echt super om mee te maken, al is het wel lastig want het is nogal tegennatuurlijk om in een keiharde plensbui je ogen uit te kijken en glimlachend en goedkeurend om je heen te koekeloeren.
Eenmaal terug op het vaste land getransformeerd tot pandabeer (de mascara hing op m'n kin) snel de trappen (naar een fotopunt halverwege) beklommen om daar nog even foto's te maken. Toen weer met de lift helemaal naar boven, nog 5 foto's gemaakt en........... terug naar de bus. Tsja. Tien minuten te laat, maar dat bleek nog netjes: we waren op 2 mensen na de enige ter plaatse. Blijkbaar nemen Indiërs en chinezen het niet zo nauw met de tijd want pas om 7 uur was iedereen present en konden we vertrekken naar -je raadt het al- een Chinees restaurant. De 'entourage en odeur' maakte ons echter meer misselijk dan hongerig en dus besloten we ons al snel te verplaatsen naar de dichtbij gelegen Taco Bell.
Na het *kuche kuche* diner stond er nog een bezoekje aan het 'Donderende water' (vrij vertaald vanuit het Indiaans) op het programma; 's avonds vind er namelijk een lichtshow plaats. Helaas werden we verplicht aan de Amerikaanse kant te blijven. De 'voorkant' van de watervallen (waar je er dus recht tegenaan kijkt i.p.v. erachter op) bevindt zich namelijk op Canadees grondgebied en de brug over om daar te komen was not included in deze tour. Een kleine tegenvaller ook 's middags al natuurlijk, maar ook vanaf de USA kant viel genoeg te beleven. We besloten daarom toch maar de bus te verlaten ondanks de gigantische regenbui (vanaf boven he, niet door het opspattende water) en gelukkig was ik zo slim geweest mijn regencape van de tour van die middag te bewaren. Vincent sukkel had hem al weggegooid en bezat geen paraplu ter plaatse, dus die probeerde zich al snel bij mij in te wurmen. Goedheid zelve die ik ben heb ik zijn hoofd door mijn mouw gestoken en hebben we samen in één cape genoten van de spotlights aan de andere kant van het water die ons vol in het gezicht schenen (= overdreven weergave van de werkelijkheid, die spots schenen natuurlijk gewoon dans 'leau).
Dit vredig samenzijn werd helaas al snel ruw verstoord door Vincents kwaadaardige aard in combinatie met zijn dodelijke darmperistaltiek. Ik had mijn gezicht namelijk tot over mijn neus ingepakt en dat scheen hij als een aanmoediging op te vatten om zo hard mogelijk zijn kringspieren aan te spannen en kort gezegd mijn hele cape vol te ruften. De gore hond. Snel mijn mouw van hem afgescheurd, helaas was het inmiddels alweer bijna droog.

Rond elf uur in de avond kwamen we al druipende aan in ons hotel en kregen we nog een douche van Jappie die ons mededeelde dat we de volgende dag om 06.15 uur weer zouden vertrekken. Dat was nou net niet wat ik wilde horen met mijn ogen dicht van de slaap, maar we hadden geen keus. Het hotel was overigens wederom een Chinese hemel maar een Westerse hel. Bij de ingang aangekomen keek je meteen uit op de trots van het complex; de karaokebar. En nog erger; HIJ WERD GEBRUIKT. De meest afschuwelijke klanken en tonen kwamen ons vermoeide gehoor tegemoet en just when we thought it couldn't get any worse bleek dat onze kamer nog net niet recht boven de bar + boxen + microfoon + zichzelfoverschattende chinezen zat. Zodoende eerst nog anderhalf uur naar het plafond gestaard wensend dat de stroom uitviel, maar tevergeefs. Goddank waren het heerlijke bedden, dat was het enige lichtpuntje dat er voor zorgde dat ik uiteindelijk toch nog (5 uurtjes!) in slaap viel.

Vanochtend (jeetje dat is inderdaad gewoon nog vandaag gebeurd!!) 6 uur ondanks alles redelijk fris en fruitig opgestaan, tot 10 minuten voor vertrek gewacht tot Meneer klaar was met douchen en in a rush mezelf weer toonbaar gemaakt voor de Chinese buitenwereld. Jappie had gezegd dat er geen ontbijt zou zijn, maar beneden bleken er wel degelijk nog 3 broodje (lees: donuts/gesuikerde zooi) te liggen, die we snel hebben geconfisceerd alvorens ons wederom in de bus te begeven. Wederom was iedereen te laat ('cultuurverschil') en sloeg de klok alweer 7x voordat de touringcar vertrok.

Tegen tienen zonder 'echte' ontbijtstop dus lichtelijk hongerig aangekomen bij de 1000 islands, een soort gebied wat bestaat uit 1008 eilandjes waar steenrijke Amerikanen een buitenhuisje bezitten. Voor één zo'n eilandje ben je al snel een paar miljoen lichter wist de gids ons tijdens de boottocht te vertellen en de huizen die er stonden waren dan ook niet misselijk.
Lekker genoten van het zonnetje en de frisse wind in onze muffige busharen en niet te vergeten wat kiekjes geschoten. Natuurlijk leverde dat weer wat cultuurclashes op en zonden vincent en ik in gedachten én luidop alle Indiërs en Jappen die in ons zicht en voor onze foto's stonden a one way ticket straigt to hell. Het onvermijdelijke gebeurde natuurlijk toen broerlief nog eens luid uitbracht dat hij chinezen haatte en dat ze constant met hun ***koppen voor zijn foto's gingen staan, en er 1 jongen zich omdraaide en vroeg of wij uit Nederland kwamen. Deze jongeman studeerde in Rotterdam en was zo opgewonden dat hij Nederlands hoorde dat hij compleet vergat welke woordkeuze aan onze conversatie ten grondslag lag. Na wat beleefdheidspraatjes ("waar kom je vandaan, oh leuk, who cares, wij uit het noorden") maakten we ons snel uit de voeten naar de andere kant van de boot, Goede keuze want daardoor waren we even later als 1 van de eerste zeevaarders van het schipje af en hadden daardoor nog even tijd om wat te bikken. In het plaatselijke eetcafé me rot gezocht naar een gezonde optie maar die bleek er simpelweg niet te zijn, uiteindelijk maar gegaan voor een brownie waarin waarschijnlijk zoveel calorieën in zaten dat ik vanaf hier naar Nederland moet joggen om het eraf te krijgen, maar honger breekt dieetwet en bovendien waren alle andere keuzes minstens even erg.

Een half uur later stopten we echter voor de lunch (had dat dan eerder gezegd!!!) bij restaurant Panda, uiteraard chinezer dan de chinezen zelf en misselijkmakender dan de haren van mijn 'waarom zou ik mezelf scheren' huisgenootje in het doucheputje. Daarom wederom uitgeweken naar een nabijgelegen restaurant waar we een pita met gyros soldaat hebben gemaakt om weer aan onze lange terugreis te beginnen. Nog even ruziegemaakt met Jappie omdat we de 24 dollar fooi wilden cutten naar 20$, de bus was immers te laat en we hadden overal veel te weinig tijd. Bovendien was dat huis tuin en keuken engels van D*sproe*jeff niet om aan te horen. Hij zei echter dat het verplicht was (ook al stond er in de reisbescheiden duidelijk 'advisory') en dat we het maar met de busmaatschappij uit moesten vechten. Nou ja, kan hij weer een avond rijst koken.

Om half 9 zijn we 2000km later geëindigd waar we amper 38 uur daarvoor waren begonnen en zijn we met de metro en daarna lopend naar huis gegaan. Moe maar voldaan onder de douche gestapt en daarna rechtstreeks richting m'n macbook om de 36 (echt!) mails door te spitten, wat voornamelijk woordenwisselingen waren van m'n projectgroep over ons project, bah, staat me morgen weer wat te wachten.

Tot slot wil ik nog even kwijt dat ik eerlijk en oprecht niets heb tegen Chinezen/Japanners/alles wat er op lijkt en Indiërs, er zijn er alleen zo verschrikkelijk veel van en dat maakt ze een gemakkelijk doelwit voor grappen. Bovendien verschilt hun cultuur dusdanig van de onze dat zij menen dat een half uur tot drie kwartier te laat komen meer dan normaal is, terwijl ik na 10 minuten al driftig met m'n voeten sta te tappen en op m'n horloge sta te tikken. Dit tezamen met een rijstleider met de managementkwaliteiten van een slak zorgt hier en daar voor de nodige frustratie. Maar al met al was het een supertrip die me 3 kilo fastfood, maar 10 kilo aan reiservaring in mijn levensbagage mee heeft gegeven

Liefs,

Natasja