Het regent hier ook... Zonnestralen :P!!!!

Buenos Dias!

Na een weekje rust ben ik van mening dat ik jullie wel weer mag belasten met een lap tekst waar de Koningin U tegen zou zeggen op Prinsjesdag.
Laatgenoemde heb ik overigens compleet gemist, alles wat en Holanda gebeurt gaat langs me heen lijkt het wel. Dacht ik vorig jaar nog dat ik waarschijnlijk kapot zou gaan van verdriet zonder GTST, Gooische Vrouwen, All you need is love en alle andere slechte, doch niet komkommertijd programma’s. Nu vraag ik me af waar al die vrije tijd opeens vandaan komt. Hoewel, Annerieke en zijn inmiddels al toe aan seizoen 4 (!) van Sexo en Nueva York, Als we die uithebben, hebben we al *ff de box erbij pakken: 290 + 461 514 + 521 = 1786 minuten SATC gekeken. Eh, dat is bijna 30 uur. Oeps. Wat veel. Ik schaam me dood, get a life!! Gelukkig zijn er dan nog maar 230 + 591 = 821 minuten te gaan in seizoen 5 en 6, dan kunnen we weer verder met ons leven;).

Anyways, los van 30 uur Chicklit heb ik de afgelopen week wel degelijk wat nuttigs gedaan. Zo heb ik mezelf 5x4 = 20 uur lang voor gek gezet bij Spaans met mijn gebrek aan vocabulair en grammaticaal inzicht, heb ik 7x6 = 42 uur geslapen, 1x2 = 2 uur gesport en me 24x 7 = 168 uur geërgerd aan m’n Ana huisgenoot. Hahaha. Nee geintje. Heb er eergisteren btw wel per ongeluk iets van gezegd… Ze had twee Duitse Ulli’s meegenomen naar nuestra casa, om mee te gaan eten (!). Dat is natuurlijk sowieso al een unicum, je begrijpt dat onze ogen bijna uit onze kassen rolden toen er ook nog eens pasta uit de boodschappentas werd gehaald. Zou ze dan daadwerkelijk de vrijwel onmogelijke stap gaan zetten om iets naar binnen te weken dat meer dan 1,5 calorie per kilogram bezat?
Natuurlijk niet. Na uitgebreid gekookt te hebben met enkel en alleen puur natuurlijke ingrediënten, schepte miss B. Ot alleen pastaSAUS op, en liet de koolhydraatrijke witte pasta netjes naast zich liggen. Geen enkele tagliatelle zou haar bord bereiken en zeker niet haar ienieminie maagje. Toen ik langs de tafel liep en dat zag borrelden de woorden in me op als een ongeopende fles champagne en de kurk sloeg als een bom tegen het plafond toen ik eruit flapte; “you only eat pasta SAUCE? Why would you do that, too many carbs right?” Ehm oeps. Die twee jongens die bij haar zaten vielen stil en zij zelf begon een beetje te gorgelen, er kwam geen zinnig word meer uit. HA. Natuurlijk lachte ik het wel subtiel weg als een puur belangstellende vraag, maar mijn statement was gemaakt. En sindsdien irriteer ik me al een stuk minder als ze slechts sla als avondmaaltijd eet of 1 yoghurtje als ontbijt, en 16x per dag naar het toilet loopt om al het water wat ze naar binnen slaat te lozen.

Mijn triomf (hoe schrijf je dat!) werd nog groter toen Annerieke en ik zaterdagavond besloten te gaan sporten. Dit vereiste natuurlijk een subtiele aanpak, want bij het minste of geringste teken van activiteit zou ze ongetwijfeld vragen of ze mee mocht, geen kans onbenut latend om haar lichaam nog verder op te offeren aan calorieverbranding. Dus wachtten we tot ze ging afwassen en slopen daarna snel naar onze kamers om ons in sportharnas te hijsen. Daarna snel naar de voordeur DOEI geroept en gaan met de banaan. Gemeen he. Pure zelfbescherming, ze is bar slecht voor m’n eigen zelfvertrouwen, bovendien heb ik geen zin om in het Spaans een ambulance te bellen als zij halverwege flauwvalt.

Terug naar mijn eigen leven, dit begint een beetje uit de hand te lopen. Zo hoog zit het me nou ook weer niet –ff een scholiertje pakken -:). Tijdens ons sportieve uitje zijn we eerst de heuvel omhoog gesnelwandeld. Tussen het centrum van Málaga en het strand zit namelijk een vrij hinderlijke berg, die je alleen óver kunt, of kunt passeren door een tunnel, die 200 meter lang is en waar je hartstikke doof wordt van al die scheurende auto’s en scooters, om nog maar niet te spreken over al die ranzige uitlaatgassen die zich dan in mijn longen nestelen. Juist, over de heuvel dus. Omhoog, omlaag, toen heeeeeerlijk langs de boulevard, met de palmbomen zacht ruisend op de achtergrond, begeleid door kraaiende zeemeeuwen die kalm en bedeesd hun vleugels op en neer wiekten op het lichte briesje dat onze neuzen met de zalige zeelucht vulde. Ehm ja, overdreven weergave van de werkelijkheid uiteraard, maar het was wel fijn . Op ongeveer 35 minuten snelwandelen van het centrum zit een fitnessplein; een soort speeltuin voor volwassenen. Daar heeft de liefelijke Málagese regering een aantal toestellen neergezet die je buik, billen, benen, armen steviger dienen te maken, and so we went for it. Het voelde echt goed, zo met die ondergaande zon en pal aan zee, heerlijk. Helaas werd ik wel erg frontaal geconfronteerd met mijn gebrek aan spierkracht, maar alle begin is moeilijk. Even (heel even;)) losgegaan, toen weer teruggewandeld met stukjes hardlopen, om uiteindelijk 2 uur na vertrek weer terug te komen. De blik van Martina de Pro-Ana was onbetaalbaar. Hoewel deze triomf niet lang duurde: toen ik zondagochtend om 10 uur m’n bed uit rolde kwam ze net terug van 1,5 uur (!) hardlopen. Ze zei even later dat ze zich ziek voelde, JA DUH dat lijf gaat er stuk aan.

Dan Spaans. Nou afgelopen week was weer een complete ramp, hoe vaak ik me wel niet dood geschaamd heb tijdens de les. Het gaat in 9 van de 10 gevallen zo bij binnenkomst: “Hola Natasja, que tal?” Dan antwoord ik met de meest standaard uitdrukking “muy bien” vergelijkbaar met; “hoe gaat het? Goed.” En op dat moment weet ik dat ik daarna weer door de grond wil zakken, want dan vraagt de lerares uiteraard iets ondefinieerbaars, of iets wat ik wel begrijp maar geen antwoord op kan geven. Zoiets als “ hoe was je weekend, ben je nog uitgeweest, vond je de opdrachten moeilijk” etc. We behandelen op dit moment alle verleden tijden, door elkaar, met elkaar, bij elkaar, los van elkaar, verschrikkelijk. Ik begin het inmiddels een beetje te vatten, maar in een gesprek is het ronduit bagger.

Na wat kansloos gebrabbel in de trant van “bastante bien, un poco dificile” of iets dergelijks, begint de les pas echt.
De docente slaat haar boek open, noemt de pagina en de opdracht en dan moeten we om de beurt antwoord geven op een vraag, meestal een invuloefening van grammatical. Op mijn tafeltje gebeurt dan het volgende; ik kijk om me heen welk boek iedereen pakt, dan pak ik dat boek, vervolgens kijk ik naast me welke blz mijn buurvrouw openslaat, dan sla ik die pagina open. Daarna begin ik te tellen de hoeveelste ik ben in het opzegrijtje en oefen dan alvast in m’n hoofd hoe ik de zin uit moet spreken die ik geacht word voor te lezen. Als ik dan aan de beurt ben word ik zo zenuwachtig dat ik mijn eigen tekst niet meer kan lezen: een L word teen T, een O opeens een A, etc. Dan lijkt het alsof ik nog te dom ben om een mannelijk van een vrouwelijk woord te scheiden (eerstgenoemde eindigt op o, vrouwelijk op a) en word ik standaard verbeterd door de docente. Ik heb me nog nooit in m’n leven zo lang zo dom gevoeld, het wordt maar niet beter. Volgens mij versterkt het één het ander: hoe meer domme antwoorden ik geef, hoe achtelijker ik me ga voelen en dan gaat het alleen maar nog slechter. En het gaat verder dan het niet weten op welke pagina we zijn of verkeerde antwoorden geven. Zo is mijn vaste plaats in de klas is bij de deur, wat volgens mij meer te maken heeft met instinctief vluchtgedrag dan toeval, maar anyways; de lerares gebruikte als VOORBEELD “Natasja opent de deur”. Natuurlijk had ik het stukje ‘voorbeeld’ weer niet meegekregen en pakte braaf de deurklink vast om…… Ja, heel genant. Nou ja, hopelijk zal er ooit een dag komen dat ik wel een normale Spaanse conversatie kan houden, voorlopig nog maar een aantal Podcasts downloaden met standaardzinnetjes erop die ik kan oplepelen als iemand me iets vraagt;). En het is ook niet makkelijk om een taal Spaans-Spaans te leren, zonder Nederlandse of zelfs Engelse uitleg.

Nou ik hoop dat ik jullie niet wederom een al te negatief beeld geef van mijn tijd hier, ik ben vrijdagavond ook nog uitgeweest en dat was weer heel erg gezellig. En gisteren weer even lekker bijgekleurd en la playa en daarna een hele leuke avond gehad; Annerieke en ik gaan altijd naar een strand een beetje buiten het centrum, met de bus. Als we uitstappen komen we altijd langs een barretje waar een Nederlandse vlag getekend stond, en gisteren besloten we daar even naar binnen te gaan. Uiteindelijk de hele avond blijven hangen, de eigenaar was uiteraard Nederlands, maar deelde de bar/restaurant met een Argentijn, die voor de maaltijden zorgde. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijke Argentijnse biefstukjes gegeten, we hebben samen zo’n tweepersoons mix genomen met allerlei soorten vlees en vooraf iets typisch Spaans waarvan ik de naam niet meer weet, en chorizo, heerlijk. De Nederlander bleek hier al vijf jaar te wonen, typisch een geval van “verloedering-van-de-Nederlandse-samenleving-moeheid”. Oh ja en z’n vrouw was er met z’n broer vandoor gegaan, dat zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben gehad.

Oei, ik type in Word en zie dat er al 1608 woorden in mijn scherm staan, arme jij. Enough for today.

Oh nee het weetje nog… Wisten jullie wel dat de stierenstaart waar ik de vorige keer over vertelde helemaal nog niet zo vreemd is? Wel eens nagedacht waar Ossenstaartsoep vandaan komt;)?? Dat dacht ik al…
Keep on writing, vind het heel leuk om te zien wie mijn stukjes leest! Een punt of een komma is genoeg;)!

Veel liefs,

natasja